Moord op de Albert Cuyp
Albert Cornelis Baantjer

Ed van Eeden

Maran Olthoff


Baantjer Inc. #3






Een neef van de beroemde rechercheur De Cock probeert de moord op te lossen op een jonge studente wier lijk wordt gevonden op de Albert Cuyp. 






Baantjer Inc.

Moord op de Albert Cuyp





1


‘Mooie makreel!’ klinkt de welluidende stem van Trix vanuit de viskraam. ‘Heerlijke haring! Wie maakt me los?’ roept de hoogblonde vrouw nog eens.

‘Chrysanten! Drie bossen voor vijf euro! Kunt u het thuis eindelijk goedmaken, meneer!’ schreeuwt Cor, de bloemenman op de hoek, nog iets harder.

Het is een opgewekt koor van elkaar overschreeuwende stem-men. Zo gaat het aan het eind van de middag altijd op de Albert Cuyp. Hakim kijkt even glimlachend opzij naar zijn zus Layla, die al aan het opruimen is en alleen maar oog heeft voor hun eigen koopwaar. Ze verdeelt de in plastic verpakte overhemden methodisch over een paar dozen.

Een lange, dikke man blijft voor hun kraam staan. Over de rand van zijn bril kijkt hij naar de tekst op het bordje bij de T-shirts. Hij pakt er een van de stapel en bevoelt de dikke stof tussen zijn vingers.

‘Hebt u deze ook in 5XL?’ vraagt de man.

Vriendelijk knikkend doet Hakim een stap in zijn richting. Hij buigt zich naar de man toe. ‘Ik zie dat u er verstand van hebt. Dit zijn inderdaad veel betere shirts dan die Turkse namaaktroep die ze een eindje verderop verkopen.’ Hij maakt een minachtende hoofdbeweging naar opzij. ‘Dit zijn echte kwaliteits-T-shirts.’

‘Maar ik wil ze zonder opdruk.’ De lijvige man legt het T-shirt terug op de stapel. ‘En ook niet van die lichte kleuren. Gewoon zwart of donkerblauw. Hebt u die?’

‘Gewoon zwart of blauw,’ herhaalt Hakim werktuiglijk, terwijl hij om zich heen kijkt. ‘Zonder opdruk. 5XL.’ Hij draait zich om en inspecteert een paar dozen die tegen het achterzeil van zijn kraam staan opgestapeld.

‘Weet jij misschien of er nog donkere 5XL T-shirts zijn?’ vraagt hij dan zacht aan zijn zus. ‘Van die Chinese partij.’

Layla haalt haar schouders op, zonder haar inpakwerk te onderbreken. ‘Misschien achter. Maar het kan ook wel dat we er doorheen zijn.’

‘Een ogenblikje,’ zegt Hakim iets luider tegen de man voor de kraam. Dan draait hij zich om, slaat een flap van het zeil op en loopt er gebogen onderdoor.

Achter de marktkraam staat de aanhangwagen waarin Layla en Hakim hun waren vervoeren. Elke ochtend brengt hun broer Azir hen op de Albert Cuyp. De aanhanger blijft daar staan en zelf rijdt hij door naar een markt in Utrecht, Amersfoort, Tilburg of Breda. ’s Avonds op de terugweg komt hij hen weer ophalen. Soms duurt dat zo lang dat het al donker wordt en de meeste andere marktkooplui vertrokken zijn.

Nu is dat nog lang niet zo ver. Een waterig najaarszonnetje komt nog net tussen de huizen door als Hakim een groot stuk blauw bouwplastic van een paar stapels dozen wegtrekt. Hij controleert doos voor doos. Maar geen van de dozen bevat een T-shirt 5XL.

Dan zit er niets anders op en moet hij gaan zoeken tussen de voorraad in de aanhangwagen. Even overweegt hij om gewoon tegen de forse man te zeggen dat de T-shirts er niet zijn, maar hij weet wat het commentaar van Azir in zo’n geval is: nooit te beroerd zijn om wat extra moeite te doen, want dat waarderen de mensen en dan worden ze vaste klant.

In zichzelf mopperend loopt hij om de aanhanger heen naar de klep met het hangslot. Aan de achterkant van de aanhangwagen, bij de ruimte die wordt afgeschot door hun eigen aanhanger en die van de dropkraam ernaast, blijft hij geschrokken staan.

Op de grond ligt een jonge vrouw met rossig haar, half op het blauwe plastic dat van de aanhangwagen neerhangt.

Hakim staat aan de grond genageld.

Ouder dan twintig kan ze niet zijn. Haar slanke, witroze lichaam is slechts gekleed in zwarte lingerie: een klein kanten slipje en een behaatje dat nauwelijks haar boezem omsluit. Onder haar bovenlichaam, dat in een onnatuurlijke houding ruggelings over de stoeprand gebogen is, gaat haar linkerarm verborgen. Haar hoofd hangt achterover in de goot, met wijd open mond en weggedraaide ogen.

Het is net alsof ze uit de lucht is komen vallen.

Hakim staart naar het bijna naakte meisje. Met moeite maakt hij zijn blik van haar los. Hij moet iets doen, beseft hij. Dan slikt hij een brok weg, rent haastig de kraam in en brengt met een schorre piepstem uit: ‘Layla!’

Licht verstoord kijkt zijn zus op.

Voor de kraam staat de lijvige man ongeduldig te wachten. Allebei zijn ze echter meteen een en al aandacht als ze de paniek in de ogen van de jongeman zien.

‘Da… daar,’ stottert Hakim, terwijl zijn trillende arm naar de opengeklapte flap van de kraam wijst. ‘Daar ligt iemand!’




2


Graanoogst gaapt zo hard dat het kraakt bij zijn oren en de tranen in zijn ogen springen. Hij rekt zich uit, voor zover de ruimte in de dienstauto dat toelaat.

Vanachter het stuur kijkt Zijlstra licht geërgerd opzij. ‘Ga je lekker?’ vraagt hij, terwijl hij de auto achteraan laat aansluiten bij de rij voor een stoplicht. ‘Nou moet ik ook!’ En hij gaapt hartgrondig.

Zwijgend kijken ze voor zich uit, totdat het stoplicht op groen springt en de rij auto’s in beweging komt.

‘Wat een saaie rotdag,’ moppert Zijlstra. ‘Alleen maar vergaderen. En dan nog zo’n stomme cursus op het hoofdbureau. Wat is daar nou in hemelsnaam het nut van: “Informatiemanagement in de praktijk”? Zonde van de middag! Daar heb ik nou echt helemaal niks van opgestoken.’

‘Nee, wat wil je ook?’ Graanoogst lacht schamper. ‘Jij zat de hele tijd te flikflooien met dat grietje van bureau Bos en Lommer. Die docent stopte zelfs een paar keer omdat jij zo open-lijk met haar zat te flirten.’

‘Je moet toch wat?’ antwoordt Zijlstra breed grijnzend. ‘Ik verveelde me kapot!’

‘Dat was duidelijk, ja. En reken maar dat die jongens van het hoofdkantoor het ook gemerkt hebben. Weer een positieve aantekening op je conduitestaat!’

Zijlstra maakt een geïrriteerd handgebaar. ‘Ach, hou toch op, man! Jij denkt altijd maar strategisch en op de lange termijn. Ik maakte daar gewoon een beetje lol met een leuke meid.

Wat die zeikerd te vertellen had over informatiemanagement was gewoon flauwekul: moeilijkdoenerij om een etiketje te plakken op dingen die voor de hand liggen, dan lijkt het heel wat. Zo’n cursus is weggegooid geld voor het korps. Laten die jongens op het hoofdbureau zich daar maar eens druk over maken!’

Graanoogst kijkt grinnikend hoe zijn jongere collega de auto met vinnige gebaren door de avondspits stuurt. Hij wacht even voordat hij vraagt: ‘Het zijn mijn zaken waarschijnlijk niet, maar je bent gisteravond toch voor de tweede keer uit geweest met dat meisje van de balie, die Ingrid? Wordt het serieus tussen jullie?’

Zonder zijn blik van de weg te halen antwoordt Zijlstra. ‘Je hebt gelijk.’

‘O ja?’ reageert Graanoogst getroffen. ‘Wordt het echt serieus?’

‘Nee. Het zijn jouw zaken niet.’

Voordat Graanoogst iets terug kan zeggen, gaat zijn mobiel. Hij neemt op. ‘Graanoogst.’ En dan. ‘Ha, Leo, vertel het eens.’ Zijlstra kijkt met gefronste wenkbrauwen opzij naar zijn partner. Het zal toch niet gebeuren dat Leo Esterik, hun wachtcommandant, aan het eind van deze weinig verheffende dag nog een zaak voor hen heeft?

‘Oké, duidelijk. We gaan erheen. En we houden je op de hoogte.’ Graanoogst verbreekt de verbinding. ‘Hendrick, naar de Albert Cuyp. Daar ligt een lijk.’

‘Op de markt?’ vraagt Zijlstra verbaasd. ‘Is er iemand onwel geworden of zo?’

‘Achter een van de kraampjes,’ vertelt Graanoogst in het kort. ‘Jonge vrouw, doodsoorzaak nog onbekend. De jongens van de TR zijn al onderweg.’

‘Niet bepaald een rustige plek om dood te gaan.’ Zijlstra zet het zwaailicht en de sirene van de dienstauto aan en geeft stevig gas.




3


‘Kom op, hé, je kunt niet op het zebrapad parkeren!’ protesteert Graanoogst als zijn collega de auto domweg op de hoek van de Van Woustraat neerzet.

‘Waarom niet?’ vraagt Zijlstra, terwijl hij de sleutel nonchalant uit het contact haalt. ‘We komen toch voor een onderzoek?’

‘Er zijn parkeerplekken genoeg. Het is gewoon lomp om op een zebrapad te gaan staan!’

‘Maar dan moeten we verder lopen!’ werpt Zijlstra tegen.

Als hij ziet dat Graanoogst met zijn armen over elkaar demonstratief in de auto blijft zitten, besluit hij echter dat verder tegenstribbelen zinloos is. Hij start weer, waardoor prompt het zwaailicht en de sirene ook weer beginnen te werken. Nog geen twintig meter verder brengt hij de auto tot stilstand. Licht chagrijnig gooit hij meteen zijn portier open, waardoor hij bijna een fietser met een in schreeuwende kleuren geverfd rijwiel raakt. De man draait zich om in het zadel en steekt een middelvinger naar hem op.

‘Ook goedemiddag,’ bromt Zijlstra en hij loopt om de auto heen de stoep op, waar Graanoogst al op hem staat te wachten.

Samen lopen ze de markt in de Albert Cuypstraat op.

Zijlstra haalt zijn petje uit zijn jaszak en zet het met een welgemikte zwaai op zijn hoofd. ‘Mag de TR ook niet op het zebrapad parkeren?’ vraagt hij treiterig.

Graanoogst geeft geen antwoord, maar kijkt om zich heen.

‘Hé, Oscar, tijd geleden!’ roept een oudere vrouw uit een kraampje met sieraden hem toe.

Hij groet haar vriendelijk in het voorbijgaan.

Ze passeren het beeld van André Hazes bij de kruising met de Eerste Sweelinckstraat.

Een eindje verderop staat een grote groep mensen bij een kraampje dat met rood-witte linten is afgezet door agenten in uniform. Vanaf de andere kant komt een ambulance over het voetgangersgebied.

‘Os! Jou had ik hier niet verwacht!’ zegt de visboer, die aan de andere kant van de straat voor zijn kraam staat. Hij droogt zijn handen af aan een handdoek en komt dan met een uitgestoken hand op Graanoogst af. ‘Goed je te zien!’

‘Ha, Maarten!’ Graanoogst schudt de man enthousiast de hand. ‘Ik kom straks wel even een visje bij je eten. Maar we moeten eerst naar een lijk toe.’

De visboer knikt ernstig. ‘Schijnt een jonge vrouw te zijn. Ze ligt achter de kledingkraam van die Marokkaantjes.’

Graanoogst grijnst. ‘Waarom verbaast het me niet dat jij daar meteen alweer van op de hoogte bent?’

‘Ach, je hoort wel eens wat.’

‘Kunt u ons soms ook vertellen of het een moord is? En zo ja: wie het gedaan heeft?’ mengt Zijlstra zich in het gesprek.

De glimlach bevriest op het gezicht van de visboer. Hij neemt Zijlstra van onder tot boven op, laat zijn blik even afkeurend op diens petje rusten, en keert zich dan weer naar Graanoogst. ‘Wat heb je nou weer meegenomen, Os? Als een visser mij zoiets kwam brengen, zou ik hem laten teruggooien.’

‘Dit is mijn collega Zijlstra,’ stelt Graanoogst voor. ‘Hendrick, dit is Maarten Mühren, de grootste roddelaar van de Cuyp.’

‘De op één na grootste,’ verbetert de visboer hem. ‘Maar jij komt hier tegenwoordig niet meer zo vaak.’

‘Aangenaam.’ Zijlstra kijkt koeltjes van de een naar de ander.

‘Oscar, we moeten verder.’

Graanoogst knikt. ‘Ik zie je straks nog wel, Maarten.’

‘Oké, Os, ik hou een haring voor je apart.’

De rechercheurs dringen zich tussen de mensen door. Een van de agenten houdt het afzetlint voor hen omhoog. Ze gaan er gebogen onderdoor.

In de kraam staat een agent te praten met een jonge man en vrouw, die aan hen worden voorgesteld als Layla en Hakim Hussainali.

‘Meneer Hussainali is degene die het lijk heeft ontdekt,’ vertelt de agent.

‘Heel goed, dan willen we zo meteen graag nog even met hem praten,’ zegt Zijlstra. ‘Maar eerst willen we het lijk zien. Dan kan de TR ook aan de gang, want die zullen zo wel komen.’

‘Daar buiten.’ De agent wijst naar de achterkant van de kraam.

Zijlstra gaat Graanoogst voor door de opgeklapte achterflap van de marktkraam. Ze lopen om een aanhangwagen heen en treffen daar een oudere agent met een snor aan.

‘Heren,’ groet de man, en hij maakt daarbij een uitnodigende handbeweging naar een deken die bij de stoeprand is uitgespreid. ‘Het slachtoffer.’

Graanoogst gaat er meteen naartoe, terwijl Zijlstra de omgeving in zich opneemt. Tussen de marktkramen en de stoep van de Albert Cuypstraat staan twee lange aanhangwagens, die samen met de achterkant van de kramen een driehoek vormen. Binnen die driehoek ligt het lijk.

Nadat Graanoogst de deken heeft weggetrokken, kijken Zijlstra en hij even zwijgend naar het dode lichaam in de zwarte lingerie.

Het is net alsof ze niet dood is, maar opzettelijk een vreemde, sexy pose heeft aangenomen. Haar haren bewegen een beetje in de wind. Op haar lichte huid komen in het vale namiddaglicht haar sproeten goed uit.

Dan zegt Zijlstra: ‘Allemachtig, wat een mooi meisje.’

‘Een mooi lijk, zul je bedoelen,’ verbetert Graanoogst hem nuchter.

Hij kijkt omhoog naar de gevels en vraagt aan de agent: ‘Kun je misschien die deken omhooghouden tussen haar en de huizen? Ook dood heeft deze juffrouw recht op een beetje privacy.’ De man pakt de deken op en houdt hem tussen zijn opgeheven, gespreide armen omhoog.

Zijlstra zakt op zijn hurken naast het dode meisje. Hij bekijkt haar van top tot teen en fronst zijn wenkbrauwen. ‘Hoe denk jij dat ze gestorven is, Oscar? Ik zie geen schot- of steekwond, al kan het natuurlijk zijn dat er iets aan de rugzijde zit. Maar ze lijkt me helemaal gaaf. Doodzonde.’

‘En waar komt ze vandaan?’ De blik van Graanoogst gaat onderzoekend omhoog. ‘Als ze van ergens daarboven naar beneden gevallen was, zou ze wel hebben gegild. Dat had beslist iemand gehoord, want hier op de Cuyp lopen op elk moment van de dag tientallen mensen.’

‘Het kan ook zijn dat ze hier gedumpt is.’ Zijlstra gaat rechtop staan en kijkt met zijn handen in zijn zij om zich heen. ‘Maar dan heb je hetzelfde probleem: je loopt in deze buurt niet ongezien met een lijk rond, om dat dan hier achter een kraam neer te gooien.’

‘Het ziet er wel naar uit dat ze gevallen is,’ zegt de agent vanachter de deken. ‘Ze ligt zo raar.’

Graanoogst knikt bedachtzaam. ‘Dat is waar. Zoals ze hier ligt, bijna in een kronkel, is ze hier neergevallen of neergegooid. Dan zou het dus toch kunnen dat ze uit een van die huizen hier afkomstig is. Dat zou ook verklaren waarom ze zo luchtig gekleed is. Maar waarom heeft ze dan op weg naar beneden niet gegild? Was ze soms al dood?’

‘Of ze is met zo’n aanhanger of een auto hierheen gebracht,’ suggereert Zijlstra. ‘Dan is dit natuurlijk een mooi afgeschotte plek om een lijk te dumpen.’

Op dat moment komt een vier man sterk team van de Technische Recherche achter de aanhangwagens om naar hen toe.

Ze groeten de rechercheurs en de agent kort, waarna een van de fotografen vraagt: ‘Hebben jullie hier nog lang werk?’

Graanoogst schudt zijn hoofd. ‘Nee, we komen wel terug als jullie hier klaar zijn. Gaan jullie je gang maar, dan praten wij eerst met de eigenaars van deze twee kramen.’

‘En ik bel vast met het bureau,’ voegt Zijlstra daaraan toe. Hij haalt zijn mobiel uit zijn jaszak, drukt een voorkeuzetoets in en draait zich van de anderen weg. ‘Hallo, Leo, met Hendrick. We hebben mensen nodig om hier bij de Albert Cuyp zo snel mogelijk een buurtonderzoek in te stellen.’




4


‘Rustig maar,’ zegt Zijlstra even later als hij in de kraam tegenover de trillende Hakim zit.

‘Het was vreselijk,’ stamelt de jongeman en hij kijkt op naar zijn zus, die naast hem staat en haar hand op zijn schouder heeft gelegd. Dan ratelt hij ineens verder: ‘Ik heb nog nooit eerder een dode gezien. Nou ja, wel mijn oma natuurlijk, maar nooit zomaar op straat. En dat bij onze eigen aanhangwagen. Ik weet gewoon niet —’

Zijlstra heft bezwerend zijn handen. ‘Ho, ho, meneer Hussainali! Even kalm. Voor ons onderzoek zou het prettig zijn als ik de feitelijke gegevens met u kan doornemen. Had u die dode vrouw al wel eens eerder gezien?’

Hakim schudt zijn hoofd. ‘Nog nooit.’

‘Oké.’ Zijlstra pakt zijn notitieblokje en zijn pen uit zijn binnenzak. ‘Vertelt u maar. Hoe ging het precies in zijn werk toen u het lijk ontdekte?’

‘Ik moest een paar T-shirts opzoeken voor een klant.’ Hakim kijkt naar zijn zus en begint dan weer veel sneller te praten. ‘En ik kon ze niet vinden in de voorraad die we hadden klaargezet, dus dacht ik dat ze misschien in de aanhanger konden zitten. Daar laten we onze minder courante voorraden vaak liggen, ziet u. Nou, en daarom moest ik naar de andere kant van de aanhanger, om hem te kunnen opendoen, ziet u. En daar lag ze.’ Hij sluit zijn ogen. ‘Ik ben nog nooit zo geschrokken.’

‘Hoe wist u dat ze dood was?’ wil Zijlstra weten. ‘Hebt u haar pols gevoeld?’

‘Nee, nee, ik heb haar niet aangeraakt!’ antwoordt de jongeman geschrokken. ‘Ik zag meteen dat ze dood was. Haar ogen, hè. Die… Die deden het gewoon niet meer. En ze lag zo raar scheef.’ Zijlstra maakt een aantekening. ‘Goed. En wat hebt u toen gedaan?’

‘Nou, toen ben ik gauw teruggerend hierheen,’ vertelt Hakim en hij kijkt weer naar zijn zus. ‘En toen heeft Layla de politie gebeld.’

De jonge vrouw knikt instemmend. ‘Dat klopt. Hakim was helemaal overstuur, dus ben ik eerst zelf gaan kijken. De klant die er was is ook omgelopen, die heeft haar ook gezien. En toen heb ik meteen 112 gebeld.’

‘Die klant, is die er nog?’ vraagt Zijlstra.

Layla loopt naar de voorkant van de kraam en kijkt naar de mensen achter het rood-witte lint. ‘Nee, ik zie hem niet meer.’

‘Hebt u misschien zijn naam gevraagd?’

‘Nee, het spijt me.’

‘Dat zoeken we nog uit,’ zegt Zijlstra. ‘Is u verder nog iets opgevallen, of zijn er misschien dingen die ons zouden kunnen helpen met ons onderzoek?’

Allebei schudden ze zwijgend hun hoofd.

Zijlstra geeft zijn notitieblokje en zijn pen aan Hakim. ‘Als u hier uw persoonlijke gegevens wilt noteren… Naam, adres, telefoonnummer en eventueel mailadres. Van u allebei. Dan kunnen we contact met u opnemen, mochten we nog vragen hebben.’

‘Zijn wij verdachten?’ vraagt de jongeman benauwd.

‘Nee, hoor.’ Zijlstra glimlacht geruststellend. ‘Wij gaan er niet direct van uit dat u een vrouw om het leven brengt en die dan achter uw eigen kraam neerlegt. Tenzij u daar natuurlijk een heel goede reden voor heeft.’

‘Nee, nee!’ zegt Hakim haastig. ‘Ik zei u toch al dat we haar helemaal niet kennen.’

Zijlstra wacht tot de jongeman klaar is met schrijven, pakt dan zijn pen en notitieblok aan, en staat op. ‘Ik bedoel maar.

Als u nog iets te binnen schiet, horen we dat natuurlijk graag.’ Hij haalt een adreskaartje uit zijn binnenzak. ‘Hier hebt u mijn kaartje. Tot ziens.’

Hij verlaat de kraam en kijkt om de hoek of zijn collega al klaar is met het ondervragen van de eigenaar van de dropkraam.

Maar Graanoogst staat al aan de overkant van de straat bij de visboer een haring met uitjes naar binnen te werken.




5


Even later zijn ze met de auto op weg naar bureau Ferdinand Bolstraat.

‘Had die dropman nog wat?’ vraagt Zijlstra.

‘Niet echt,’ antwoordt Graanoogst, terwijl hij met een cocktailprikker wat etensresten tussen zijn tanden vandaan haalt. ‘Hij had tussen de middag nog een broodje gegeten bij zijn aanhanger. En hij had ’s morgens een paar keer en aan het begin van de middag nog een keer voorraden aangevuld; bij geen van die gelegenheden lag er een lijk. Dat moet daar dus in de loop van de middag terecht zijn gekomen.’

Zijlstra stuurt de dienstauto over de trambaan om een hele rij auto’s te passeren. ‘Verder weten we dus nog bar weinig, want die twee van de kledingkraam hadden ook niet echt iets te melden. Er schijnt wel een klant te zijn geweest die mee is gaan kijken toen het lijk gevonden werd. Maar van die man heb ik verder geen gegevens.’

Graanoogst draait het raampje een stukje naar beneden en gooit de cocktailprikker naar buiten. ‘Lijkt me ook niet echt een verdachte. Als zo’n figuur er iets mee te maken had, zou hij niet in de buurt willen zijn als het lijk gevonden werd. Het zal wel gewoon nieuwsgierigheid zijn geweest.’

‘Waarschijnlijk,’ beaamt Zijlstra. ‘Maar voor de volledigheid wil ik zo iemand dan toch liever wel even gesproken hebben. Al was het maar om een mogelijkheid te elimineren.’

‘Wat jij wilt.’ Graanoogst kijkt opzij uit het raampje terwijl Zijlstra de auto voor het bureau parkeert. ‘Als we die gast niet vinden, kunnen we altijd een oproep doen via de stadstv. Hoewel je dan natuurlijk ook allemaal gekken over je heen krijgt met fantasieverhalen en nepgetuigenverklaringen.’

Ze stappen uit. Graanoogst loopt naar de hoofdingang, maar Zijlstra blijft bij de auto staan.

‘Ga jij maar vast,’ roept hij zijn collega na. ‘Leo kan wel even wachten. Ik moet nog een telefoontje plegen.’

‘Het zou eens niet,’ bromt Graanoogst nauwelijks hoorbaar voor zich uit. ‘Meneer moet hoognodig weer aan zijn relaties werken.’

Met zijn handen in de zakken van zijn regenjas gaat hij het bureau binnen.

Zijlstra wacht tot zijn collega buiten gehoorsafstand is voordat hij een nummer uit het adresboek van zijn mobiel belt. Er wordt vrijwel direct opgenomen.

‘Dit is de voicemail van Alice van Kampen. Laat een boodschap achter na de piep.’

Zodra de indringende fluittoon geklonken heeft, spreekt hij in: ‘Hoi, Alice, Hendrick hier. Sorry, maar ik ga het vanavond niet redden. Dat vind ik echt jammer, alleen al omdat die eetafspraak al ruim een week staat. Maar ik kan hier niet weg. Er is een dringend geval waar ze m’n hulp bij nodig hebben. Dat heb je bij de politie: ze kunnen niks zonder mij, hè. Maar goed, ik bel je nog voor een nieuwe afspraak.’

Hij verbreekt de verbinding, stopt het mobieltje in zijn zak en zucht. Maar goed dat Graanoogst niet gehoord heeft hoe hij zojuist zijn afspraakje met een prachtvrouw als Alice afbelde. En nog wel door te doen alsof hij de hele avond aan een zaak zou moeten werken!

Diep in gedachten wandelt Zijlstra naar het bureau. De waarheid is dat hij de vorige dag al voor de tweede keer binnen een paar weken een bijzonder gezellige avond heeft gehad met hetzelfde meisje. Heel anders dan dat gewoonlijk gaat als hij met een van zijn vele vriendinnen uit is: ze hebben geen seks gehad. Ze hebben zelfs niet gezoend.

Dit is hem nog nooit overkomen. Hij is altijd degene die de controle houdt over de omgang met zijn vriendinnen. Natuurlijk heeft hij de gang van zaken de ene keer beter in de hand dan de andere, dat spreekt vanzelf. Maar dit is anders.

Zijlstra gaat de hal binnen en steekt groetend zijn hand op naar de medewerker bij de klantendesk. Nog voordat hij de trap heeft bereikt, klinkt er van bij het koffieapparaat een stem: ‘Hallo, Hendrick met ceekaa, ik was al bang dat ik je vandaag helemaal niet zou zien.’

Hij draait zich met een ruk om. Er glijdt een glimlach over zijn gezicht. ‘Ha, Ingrid van den Bogaert!’ Hij loopt naar haar toe. ‘Ik zat vandaag op het hoofdbureau. En daarna hadden we een zaak. Een dode vrouw op de Albert Cuyp.’

‘Moord?’

‘Weten we nog niet.’

Haar mok is inmiddels gevuld door de automaat en ze haalt hem eruit.

Hij bekijkt haar welwillend. Zoals altijd draagt ze haar blonde haar in een paardenstaart en heeft ze een dienstblouse zonder rangaanduiding aan, zoals de baliemedewerkers die allemaal dragen. En geen ring: daarmee heeft ze hem bij hun eerste ontmoeting op het verkeerde been gezet.

‘Wat vond je man ervan dat je weer met me bent uit geweest?’ informeert hij zo nonchalant mogelijk.

Ze kijkt hem aan met dat glimlachje dat hij zo innemend vindt, maar waar hij ook geen weg mee weet. ‘Ik heb je toch verteld dat René me volledig vertrouwt? Hij heeft er geen enkele moeite mee als ik met jou ga stappen. Want hij weet dat ik hem geen aanleiding geef om jaloers te zijn. En dat is ook zo. Toch?’

Zijlstra voelt dat hij een kleur krijgt. ‘Nee… Eh… Helemaal mee eens! Ik… Ik vond het trouwens erg gezellig, gisteravond.’

‘Ik ook.’ Haar blik houdt de zijne vast. ‘Eerlijk gezegd vind ik het prettig om je wat beter te leren kennen. Als je rustig kunt praten met z’n tweeën is dat heel anders dan bijvoorbeeld onze korte gesprekjes hier op het bureau.’

‘Ja, het is niet anders, hè, met ons werk,’ antwoordt hij snel. ‘Maar nu moet ik naar boven, want m’n collega en ik zouden samen verslag uitbrengen.’

‘Ga je gang.’ Ze doet theatraal een stap naar achteren. ‘Laat mij je niet weerhouden!’

Hij glimlacht onbeholpen. ‘Dag, Ingrid van den Bogaert.’

‘Dag, Hendrick met ceekaa. Ik zie je gauw weer.’

‘Tuurlijk.’

Met twee treden tegelijk snelt hij de trap op.




6


Graanoogst zit al in de kamer van Leo Esterik.

Haastig schuift Zijlstra bij hen aan.

‘Sorry, ik moest even een telefoontje plegen,’ mompelt hij en hij zet zijn petje af, dat hij snel in zijn zak frommelt.

De wachtcommandant werpt hem een licht geërgerde blik toe, maar zegt niets.

‘Ik heb Leo al in het kort op de hoogte gebracht van de stand van zaken op de Albert Cuyp,’ maakt Graanoogst snel een einde aan de ongemakkelijke situatie.

Esterik knikt. ‘Nog veel onduidelijkheden, begrijp ik.’

Graanoogst kijkt even naar zijn partner om te zien of die de rapportage wil overnemen, maar als Zijlstra geen aanstalten maakt, vervolgt hij zelf: ‘We moeten nog afwachten wat de technische jongens vinden. En natuurlijk wat het rapport van de lijkschouwer over de doodsoorzaak zal zijn. Voorlopig lijkt het allemaal in ieder geval erg vreemd.’

‘Dat kun je wel zeggen,’ stemt Esterik in. Nadenkend draait hij aan een van zijn snorpunten. ‘Op klaarlichte dag ligt op de markt een bijna blote juffrouw. Dood.’

‘Een erg mooie juffrouw ook nog,’ voegt Zijlstra daaraan toe. Meteen verschijnt er een geïrriteerde frons boven Esteriks wenkbrauwen. ‘Bedankt voor deze nuttige aanvulling, rechercheur Zijlstra.’

‘Waarom zou het niet nuttig zijn?’ reageert Zijlstra meteen defensief. ‘Het kan voor de zaak van cruciaal belang zijn dat daar geen foeilelijke ouwe taart lag, maar een bloedmooi meisje.

Zeker omdat ze alleen een paar stukjes lingerie aan had.’

Esterik zucht; daar kan hij moeilijk wat tegen inbrengen. Hij gaat achterover zitten en zet zijn vingertoppen tegen elkaar. ‘Hou me in ieder geval op de hoogte. Ik heb Ringeling en Van Amerongen de coördinatie van het buurtonderzoek gegeven.’ Hij schraapt zijn keel. ‘En nu we hier toch zo gezellig zitten, wil ik graag van de gelegenheid gebruikmaken om jullie iets te vertellen. Ik heb liever dat jullie het rechtstreeks van mij horen dan via je collega’s of de korpsleiding.’

De twee mannen aan de andere kant van zijn bureau kijken hem verwachtingsvol aan.

‘Ik ga hier weg,’ kondigt de wachtcommandant aan. ‘Ik heb een aanbieding gekregen om op het Haveneiland-West, bij bureau IJburg te komen werken.’

‘Een promotie,’ begrijpt Graanoogst.

‘In eerste instantie nog niet, maar ik ga daar veel zelfstandiger werken. En de doorgroeimogelijkheden zijn er aanzienlijk beter dan hier.’

‘IJburg?’ vraagt Zijlstra verbaasd. ‘Dat is toch een heel nieuw bureau?’

‘Het staat er al een paar jaar,’ antwoordt Esterik koeltjes. ‘Die wijk is natuurlijk nog in ontwikkeling. En de bezetting van het bureau is ook nog aanzienlijk kleiner dan op de bureaus in de binnenstad. Nu lopen de meeste zaken er nog via bureau Waddenweg, maar dat gaat op termijn ingrijpend veranderen. Daar ga ik aan meewerken.’

‘Nou, gefeliciteerd,’ zegt Graanoogst. ‘Ik begrijp dat je erop vooruitgaat.’

‘Dat zeker, ja! En ik was zo langzamerhand wel toe aan een nieuwe uitdaging.’

‘Want hier kwam je niet veel meer op straat, toch?’ vraagt Zijlstra schijnheilig.

Esterik kijkt hem peilend aan. ‘Nee, dat is geweest. En zelf vind ik het prettig dat ik daar ook met een heel ander slag collega’s ga werken.’

Weer haast Graanoogst zich om tussenbeide te komen. ‘Wanneer ga je daar beginnen, Leo?’

‘Volgende maand al. Ze hadden haast in IJburg, want er was door ziekte een gat gevallen in het bureaumanagement. Ik heb het met de korpsleiding doorgesproken en zij hadden geen bezwaren. Er is al een procedure opgestart voor mijn vervanging.’

‘Al enig idee?’ wil Zijlstra weten.

‘Nee, we moeten afwachten,’ antwoordt Esterik kortaf en hij schuift zijn stoel naar achteren. ‘Heren, wat mij betreft zijn we klaar voor vandaag. Ik zie jullie morgen weer.’

De twee rechercheurs lopen de gang op, naar hun eigen kamer. Voordat zijn collega iets kan zeggen, waarschuwt Graanoogst: ‘Als je durft te juichen terwijl hij nog in het gebouw is, doe ik je wat.’

Zijlstra grijnst van oor tot oor. ‘Mag ik niet blij zijn voor Leo dat hij zo’n prachtige kans krijgt om zijn carrière verder uit te bouwen?’

Graanoogst geeft daar maar geen antwoord op.




7


De volgende ochtend, als Graanoogst om halfnegen de koffiekamer van de recherche binnen komt, staat Zijlstra daar al te praten met hun collega Mustafa Karadag. Voor de computer in de hoek zit Karadags vaste partner Harry de Jong, de oudste van de rechercheurs op bureau De Pijp.

Terwijl Graanoogst zijn mok met het opschrift VOOR MIJN DIKKE PAPA volschenkt, vraagt hij verbaasd aan Zijlstra: ‘Wat ben jij vroeg. Hoe komt dat? Ben je soms niet naar bed geweest of zo?’

Zijlstra reageert quasibeledigd: ‘Jij doet net alsof ik elke dag aan het nachtbraken ben. Maar ik had gisteren gewoon een rustig avondje. Ik heb wat televisiegekeken en ben bijtijds naar bed gegaan. Is dat zo vreemd?’

‘Voor jou wel.’ Karadag grinnikt en gooit drie scheppen suiker in zijn koffie. ‘Jij bent normaal gesproken altijd de laatste van ons. Vraag maar aan Leo, die waardeert dat ook zo in je.’

‘Ja, wat vinden jullie ervan dat Leo vertrekt?’ haakt Graanoogst daar gretig op in.

De Jong draait het beeldscherm de rug toe en rolt zijn stoel een eindje in hun richting. ‘Als ik hem was, zou ik nooit naar een bureau als IJburg gaan, maar dat moet hij natuurlijk helemaal zelf weten.’

Karadag trekt een zuinig gezicht. ‘Als tussenstap hoeft zoiets helemaal niet gek te zijn: op die manier kan hij een behoorlijke stap vooruit doen. Hier moet hij maar afwachten of er ooit een promotie in zit.’

‘Ja, Leo slaat zijn vleugels uit.’ Zijlstra grinnikt. ‘Volgens mij is dat een prima initiatief!’

‘Jij moet niet altijd zo zeiken over die man,’ wijst Graanoogst hem terecht. ‘Leo is een prima vent. Hij vindt alleen dat jij je meer aan de regels zou moeten houden.’

‘Hij vindt ook dat ik mijn benoeming tot rechercheur er alleen aan te danken heb dat mijn oom Jur de Cock zo’n geweldige staat van dienst heeft. Net zoals Ter Schegget, die denkt dat ook, al zal hij het nooit hardop zeggen,’ pareert Zijlstra op een wat verongelijkte toon. ‘En Leo zit me altijd af te zeiken. Daarom ben ik blij dat hij weggaat. Wie er ook voor hem in de plaats komt: het is altijd een verbetering.’

‘Is er al iets bekend over mogelijke kandidaten?’ informeert De Jong.

Graanoogst schudt zijn hoofd. ‘Leo zelf zei gisteren dat de procedure net begonnen is. Ik neem aan dat er wel wat collega’s binnen Amsterdam-Amstelland zullen worden uitgenodigd.’

‘Spreekt vanzelf,’ zegt Karadag. ‘Daar zijn lijstjes van. Zulke dingen liggen allang vast.’

‘Toch ben ik benieuwd.’ Zijlstra zet zijn mok op het aanrecht. ‘Laten we elkaar op de hoogte houden als we wat horen.’

‘Afgesproken. Hebben jullie trouwens die zaak van dat lijk op de Albert Cuyp?’ vraagt De Jong.

‘Yep, we gaan zo meteen naar de lijkschouwer om te horen hoe dat meisje om het leven is gekomen,’ vertelt Graanoogst. ‘En jullie?’

‘Wij zijn nog bezig met die roofmoord bij het Amstel Hotel.’ Ook Karadag zet zijn mok bij het gootsteentje neer. ‘Maar dat schiet niet erg op, moet ik zeggen.’

‘Kan dat niet gewoon een junk geweest zijn?’ vraagt Zijlstra. ‘Ik denk het niet, Hendrick,’ zegt De Jong bedachtzaam. ‘Het lijkt erop dat er twee daders waren, en ze hebben die mensen gewoon opgewacht.’

‘Ze wisten precies dat er bij dat echtpaar iets te halen was,’ beaamt Karadag.

‘Hoe zat dat ook alweer?’ Graanoogst fronst zijn wenkbrauwen. ‘Was die man geen zakenman?’

Karadag knikt. ‘Een diamantair uit Antwerpen. Smerig zaakje, als je het mij vraagt.’

‘Over smerige zaakjes gesproken, wij moeten naar het lijkenhuis,’ kondigt Zijlstra opgewekt aan. Hij zoekt in zijn binnenzak en zet zijn petje op. ‘Ga je mee, Oscar?’

Met opgetrokken wenkbrauwen gaat Graanoogst achter hem aan. Zo veel initiatief op de vroege ochtend is hij niet gewend van zijn jongere collega.




8


Bertels heeft het lijk al klaar liggen als Zijlstra en Graanoogst nog voor negenen in de snijzaal arriveren.

‘U bent zowaar bijtijds, heren,’ zegt de lijkschouwer opgeruimd.

Hij gaat hun voor naar de snijtafel, waar een van zijn assistenten al klaarstaat met de instrumenten. Bertels stelt zich naast de baar op, wacht tot de rechercheurs een plaats hebben gevonden aan de andere kant en trekt dan het laken van het lijk. Even klinkt in de grote, helder verlichte zaal geen andere geluid dan het zoemen van de tl-lampen.

Op de baar ligt het lichaam van het dode meisje, nog altijd gekleed in haar minuscule zwarte lingerie. Haar huid lijkt onder het kunstlicht nog bleker, haar rossige haar wat valer. Anders dan toen ze op straat lag, zijn haar ogen nu dicht, zodat het lijkt alsof ze slaapt.

‘Wat is ze toch een prachtige vrouw,’ verzucht Zijlstra onwillekeurig.

Bertels kijkt hem even aan, trekt een wenkbrauw op en zegt: ‘Wat wás ze een prachtige vrouw.’

Dan trekt hij de microfoon die boven de snijtafel hangt naar zich toe, noemt de datum, kijkt op zijn horloge en spreekt in: ‘8.57 uur, schouwarts Bertels, assistent Van Beemdelust, in het bijzijn van de rechercheurs Graanoogst en Zijlstra. Onbekend vrouwelijk slachtoffer, naar schatting twintig jaar oud. Gisteravond binnengebracht. Schouwing op de plaats van het ongeval gisteren ook gedaan door mij: Bertels.’

Over zijn halve brilletje werpt Bertels een blik op zijn assistent, die met een blad vol snij-instrumenten naast hem komt staan. ‘Het slachtoffer draagt zwart ondergoed,’ zegt Bertels in de microfoon. ‘Zwartkanten beha en zwartkanten slip. Die verwijderen we nu voor verder onderzoek.’

Met een scalpel snijdt hij de bandjes van de bh en de zijkanten van het slipje door, waarna de assistent de kledingstukken verwijdert.

Het naakte vrouwenlijf ziet er ongeschonden en weerloos uit. ‘Geen zichtbare verwondingen aan de voorkant van het lichaam,’ observeert Bertels geroutineerd. ‘Op de plaats van het ongeval heb ik geconstateerd dat een van de armen onder het lichaam lag in een hoek die schouderletsel suggereert. Dat zullen we verder onderzoeken staande de sectie.’

Zijlstra buigt zich over het lijk heen en wijst met zijn vinger vlak bij de nek van de vrouw: ‘Hier zit iets, Bertels.’

‘Dat had ik al gezien, ja,’ antwoordt Bertels geïrriteerd. ‘Daar zit een huidbeschadiging. Lijkt op een brandplek. Oppervlakkig, rond.’

‘Het lijkt wel een zuigzoen,’ merkt Zijlstra op.

Een zweem van een glimlach glijdt over het gezicht van de lijkschouwer. ‘Uw manier van denken begint wat voorspelbaar te worden, rechercheur Zijlstra. Maar zoals ik al zei: een brandplekje, dat nader onderzoek verdient.’

Op een wenk van Bertels helpt de assistent het lijk om te draaien.

Bertels verwoordt wat ze alle vier zien. Hij spreekt verder in de microfoon: ‘De achterkant van het lichaam vertoont diverse beschadigingen. Een lange, schuine impressie die over-eenkomt met de wijze waarop het lichaam op een stoeprand heeft gelegen of is gevallen. Grote bloeduitstortingen rond diezelfde verwondingen. Eventueel inwendig letsel moet blijken uit onderzoek.’

Bertels en zijn assistent leggen het lijk weer terug in de oorspronkelijke positie.

De lijkschouwer kijkt over zijn brilletje naar de rechercheurs. ‘Heren, u kent de gang van zaken. U mag natuurlijk allebei aanwezig zijn bij de sectie, maar het is voldoende als een van u hier blijft bij de hele procedure.’

‘Ja, ja, we weten het.’ Zijlstra stapt bij de baar vandaan. Hoewel hij al tientallen secties heeft meegemaakt, kan hij nog altijd slecht wennen aan het opensnijden en inwendig onderzoeken van een mensenlichaam. ‘Ik ga wel naar het bureau om te kijken hoe het staat met het buurtonderzoek. Geen bezwaar, Oscar?’

Graanoogst schudt goedmoedig zijn hoofd. Hij kent zijn collega en zelf heeft hij geen problemen met de lijkschouwing. Integendeel: hij vindt het fascinerend hoe een vakman als Bertels conclusies kan trekken op basis van de lichaamsgegevens die hij al snijdend blootlegt. ‘Ik zie je straks.’

Zijlstra steekt bij wijze van groet zijn hand op en verlaat snel de snijzaal. In de deuropening kijkt hij even om en hij voelt een rilling door zich heen gaan. Ooit zal hij hier zelf misschien ook zo liggen, op een van de tafels die hier keurig schoongemaakt staan te wachten. Snel trekt hij de deur achter zich dicht.




9


In hun kamer zitten Carla van Amerongen en Latifa Ringeling allebei achter hun computers, als Zijlstra binnenstapt. ‘Mogge, dames. Ik hoor van Leo dat jullie gisteravond de co-ordinatie van het buurtonderzoek hebben gedaan,’ zegt hij. Van Amerongen zet snel haar bril af en schudt haar halflange blonde haar naar achteren. ‘Klopt. We hebben met een paar uniformjongens de bewoners van de huizen in de onmiddellijke omgeving ondervraagd.’

‘En een stel marktkooplui,’ voegt Ringeling daaraan toe, terwijl ze achteroverleunt in haar bureaustoel. ‘Maar dat is nog niet rond. Sommigen waren al weg.’

‘Dat komt dan vandaag nog wel.’ Zijlstra gaat op de punt van Ringelings bureau zitten. ‘Wat hebben jullie tot nog toe ontdekt?’

‘Niemand weet iets van een misdrijf,’ vertelt Ringeling. ‘Maar we weten wel wie het slachtoffer is.’

‘Inderdaad.’ Van Amerongen gaat met haar vinger naar haar beeldscherm, tuurt even, zet dan toch haar bril weer op en leest voor: ‘Het gaat waarschijnlijk om Christie Zeilmaker, eenentwintig jaar oud, studente. Woonde in een van de appartementencomplexen ter hoogte van de plek waar ze gevonden is.’

‘Dan zou ze daar dus naar beneden gevallen kunnen zijn.’

‘Vreemd,’ zegt Ringeling en ze vouwt haar handen achter haar hoofd. ‘Ze woonde driehoog. Als ik van zo’n hoogte naar beneden lazerde, zou ik de hele markt bij elkaar gillen.’

‘Anders ik wel,’ stemt Van Amerongen in. ‘Maar niemand heeft iets gehoord of gezien.’

Zijlstra zucht. ‘Ja, daar hadden Oscar en ik het gisteren ook al over. Dat is inderdaad vreemd. Tenzij ze natuurlijk al dood was voordat ze naar beneden viel.’

‘Dat kan,’ zegt Ringeling. ‘Of ze is door iemand achter dat kraampje gedumpt. Wat is de doodsoorzaak?’

‘Weten we nog niet. Hoor ik later.’ Zijlstra staat op. ‘Oscar en ik gaan straks nog in dat appartement kijken. Misschien moet de TR daar ook naartoe, dat hangt van de uitslag van de lijkschouwing af.’

Bij de deur blijft hij staan. ‘Weet de familie het al?’

Van Amerongen schudt haar hoofd. ‘We hebben geen gegevens van eventuele familie. Daar zullen jullie achteraan moeten.’

‘Oké.’ Zijlstra loopt de gang in, bedenkt zich en steekt zijn hoofd om de hoek van de deur. ‘O ja, mailen jullie me even wat jullie tot nog toe hebben. En wie jullie al hebben gesproken. Dan kunnen we daar rekening mee houden.’

Van Amerongen zet haar bril weer af. ‘Komt eraan,’ belooft ze, en ze wacht totdat hij weg is voordat ze de bril weer opzet. ‘Neem toch lenzen, Carla,’ zegt Ringeling plagerig. ‘Je bent veel te ijdel voor dat gehannes met die bril.’

‘Laat jij je haar toch ontkroezen,’ kaatst haar collega terug. ‘O nee, dat heb je al een keer gedaan. En we weten allemaal nog heel goed hoe je er toen uitzag.’




10


Zijlstra zit met zijn hoofd vlak bij het beeldscherm zijn e-mail te checken. Graanoogst komt hun werkkamer binnen, hangt zijn regenjas aan de kapstok en hijst omstandig zijn broek op.

‘Het wordt weer tijd voor bretels,’ moppert hij. ‘Ik begrijp niet waarom die broeken nooit eens normaal kunnen blijven zitten.’

‘Misschien moet je wat meer eten,’ suggereert Zijlstra grijnzend. ‘Dan heeft zo’n broek minder ruimte om af te zakken.’

‘Heel grappig,’ sneert Graanoogst. ‘Is er al wat bekend over die gevallen vrouw?’ vraagt hij dan serieus.

Zijlstra draait zich naar zijn computer en roept het mailtje op dat Van Amerongen heeft gestuurd. ‘We hebben een naam: Christie Zeilmaker, een eenentwintigjarige studente die in een van de appartementen aan de Albert Cuyp blijkt te wonen.’

‘Een studente in zo’n appartement?’ vraagt Graanoogst verbaasd. ‘Ben je daar wel eens binnen geweest, man? Die appartementen zijn enorm groot en zeer gewild. Nauwelijks verhuur, allemaal koopspul. Dan zal die Christie wel een rijke pappie hebben.’

‘Of een suikeroom, natuurlijk,’ suggereert Zijlstra.

Graanoogst kijkt hem ontzet aan. ‘Hou eens even op, jij. Over een paar jaar is Blossom ook zou oud en dan gaat ze vast studeren. Ik moet er niet aan denken dat zij… Als ik zoiets aan Henny vertel, krijgt ze een regelrechte hartaanval.’

Zijlstra weet dat Blossom het oogappeltje van haar vader is. Ze is als puber totaal anders dan haar oudste zus Cindy was, met wie Henny en Oscar Graanoogst veel te stellen hebben gehad. Maar inmiddels klaagt de lijvige Surinaamse rechercheur niet meer over zijn voormalige zorgenkind, want zij heeft nu een eigen gezinnetje. Sterker nog: Cindy blijkt een strenge moeder te zijn voor Oscars kleinkinderen, en ze weet zelfs haar flierefluitende man Winston in toom te houden.

‘Ik probeer me maar niet voor te stellen wat jouw Henny met zo’n vent zou doen,’ zegt hij grijnzend.

‘Nee, alsjeblieft!’ Graanoogst draait zijn ogen naar boven en schudt zijn hoofd. ‘Ik krijg op voorhand al medelijden met die arme man! Hoewel ik hem zelf natuurlijk ook op de punt van m’n schoen zou nemen.’

‘Wat is er uit de sectie gekomen?’ informeert Zijlstra dan.

Meteen is Graanoogst weer ernstig. ‘Tja, een beetje moeilijk geval. Die juffrouw Zeilmaker is waarschijnlijk inderdaad van enige hoogte naar beneden komen zetten.’ Hij pakt zijn notitieboekje. ‘Fracturen in ribben en wervels, en een ernstig ontzette schouder, waarschijnlijk ook met een breuk, dat was nog niet goed te zien. Maar als ik Bertels mag geloven, is dat grotendeels post mortem gebeurd. Wat dus inhoudt dat ze al dood moet zijn geweest voordat ze viel.’

‘Precies wat we al dachten!’ roept Zijlstra uit. ‘Daarom heeft ze niet gegild!’

‘Klopt.’ Graanoogst bladert in zijn notitieboekje. ‘Maar waardoor en hoe ze gedood is? Bertels was er nog niet uit, hij hield het op een hartaanval. Hoe dan ook, het lijk gaat direct na de identificatie naar het Forensisch Instituut voor verder onderzoek.’

Zijlstra fronst zijn wenkbrauwen. ‘Daar zijn we klaar mee! Dat kan nog wel even duren, dus. En in de tussentijd weten we niet wat er gebeurd is met Christie Zeilmaker. Het is niet eens duidelijk of ze al dan niet vermoord is.’

‘Maar dat weerhoudt ons er niet van om door te gaan met ons onderzoek,’ zegt Graanoogst monter. ‘En we moeten natuurlijk eerst haar familie op de hoogte stellen.’

‘Strak plan.’ Zijlstra staat op, pakt zijn petje van de kapstok en zet het met een korte zwaai op. ‘Laten we dan eerst maar in haar appartement gaan kijken. Daar vinden we vast iets van een adresboekje. En wie weet wat we ontdekken over de laatste minuten van haar leven.’




11


‘Hé, Os, zit je uniform soms in de was?’ roept een oudere vrouw met hoog opgestoken haar vanachter een lange kraam met muziek-cd’s en dvd’s.

Graanoogst schiet in de lach. ‘Nee, door de bezuinigingen mag ik m’n uniform alleen nog maar op de oneven dagen aan!’

De twee rechercheurs banen zich een weg door de mensenstroom op de Albert Cuypmarkt. Zijlstra kijkt zijn collega van opzij aan. ‘Ze kennen je hier allemaal!’

‘Ik heb hier aardig wat voetstappen liggen, ja.’ Graanoogst steekt zijn hand op naar een echtpaar in een groentekraam; zijn groet wordt direct beantwoord. ‘Je moet niet vergeten dat ik in deze buurt jarenlang wijkagent ben geweest.’

‘O, dat wist ik niet. Wanneer was dat ongeveer?’

‘Dat waren prehistorische tijden, toen jij nog uit je luier at,’ antwoordt Graanoogst jolig.

In de drukte is Zijlstra gedwongen om achter zijn collega te lopen.

Bij de kruising slaat Graanoogst af, om meteen achter de kramen de stoep op te gaan. Hij blijft staan bij het bellenpaneel van een appartementencomplex en draait zich om naar Zijlstra.

‘Hier moet het zijn.’

Zijlstra loopt met zijn vinger het rijtje bellen langs en houdt stil bij de naam C.M. Zeilmaker. ‘Ze heet vast Christine Maria,’ zegt hij. ‘Wedden?’

Graanoogst haalt zijn schouders op. ‘Om iets wat zo voor de hand ligt ga ik niet wedden. Hoe heette die man ook alweer die we volgens Carla om de sleutel kunnen vragen?’

‘Van den Tuinen, de huismeester, appartement B.’ Zijlstra wijst op een van de naambordjes. ‘Daar.’ Meteen drukt hij op de bel naast de naam.

Even later klinkt er een stem uit de luidspreker boven aan het paneel. ‘Ja?’

‘Meneer Van den Tuinen?’ vraagt Zijlstra, met zijn mond vlak bij de gaatjes van de microfoon, om boven het geroezemoes van de straat uit te komen. ‘Wij zijn van de recherche. U bent over onze komst gebeld door onze collega Van Amerongen.’

‘O ja, dat klopt,’ zegt de metalig klinkende stem. ‘Komt u binnen. Ik zit op de eerste etage.’

Een luid gezoem geeft aan dat de voordeur kan worden opengeduwd. De twee politiemannen gaan naar binnen, lopen de hal door en nemen de trap naar de eerste verdieping. Achter hen klikt de buitendeur in het slot.

In de deuropening van een van de appartementen staat een kleine, bebrilde man met bakkebaarden en een forse snor hen al op te wachten.

‘Arie van den Tuinen,’ stelt hij zich voor en hij schudt hen allebei de hand.

Nadat de rechercheurs hun namen hebben genoemd, vraagt hij: ‘Mag ik toch even uw legitimatie zien? Je weet maar nooit, tegenwoordig.’

‘U hebt groot gelijk,’ zegt Graanoogst en hij haalt zijn identificatiekaart tevoorschijn.

Zijlstra doet hetzelfde.

‘Prima,’ zegt de man na een korte blik op de identificatiekaarten. ‘Wilt u mij volgen?’ Hij doet zijn voordeur achter zich dicht en gaat hun voor door het trappenhuis, naar de derde verdieping.

De huismeester blijft staan voor een appartement met een grote letter F op de voordeur. Hij haalt een sleutelbos van zijn riem, zoekt een sleutel uit en kijkt om. ‘Ik ben er dus nog niet binnen geweest. Die politievrouw die hier gisteravond allemaal vragen kwam stellen, heeft me gevraagd om op u te wachten. Dus weet ik niet wat we daar gaan aantreffen.’

‘Nee, heel goed, dat is duidelijk,’ antwoordt Graanoogst vriendelijk. ‘Als u de deur voor ons wilt opendoen, gaan wij zo wel als eersten naar binnen.’

De man houdt de deur open en laat hen voorgaan.

‘Bedankt,’ zegt Graanoogst en hij blijft staan in het halletje.

‘Straks komen onze collega’s van de Technische Recherche. Die zullen het appartement ook willen zien.’

‘Geen punt, ik ben hier de hele dag,’ antwoordt de kleine man. Zijlstra kijkt intussen rond in het halletje, controleert het toilet en de luxueus ingerichte badkamer. Dan doet hij de deur open van wat een grote, L-vormige woonkamer blijkt te zijn. Meteen klinkt er een klap en glasgerinkel.

De drie mannen stormen naar binnen. Daar treffen ze een wijd openstaand raam aan. Het kozijn is ontzet en hangt half uit de sponning, het dubbele glas is gebroken. Tussen de glasscherven op de grond liggen naast het scheefstaande kastje een kapotgeslagen klok en de scherven van wat kort tevoren waarschijnlijk nog een vaas was. Door de plotselinge tocht moet het raam met kracht tegen het kastje zijn geslagen.

De huismeester schiet naar voren om het raam dicht te doen, maar Graanoogst houdt hem tegen.

‘Sorry, maar we moeten eerst alles nog controleren op vingerafdrukken,’ zegt hij. ‘Als iemand anders dan mevrouw Zeilmaker dat raam heeft geopend, willen wij dat graag weten. In de tussentijd is het waarschijnlijk verstandig om ervoor te zorgen dat de deur van de kamer en de voordeur niet tegelijkertijd openstaan.’

‘Oké.’ De man kijkt wat onwillig naar het defecte raam en haast zich dan om de deuren dicht te doen.

Zijlstra kijkt om zich heen. De overheersende kleuren in het appartement zijn wit en lichtgeel. Een weelderige zithoek met een witleren bankstel wordt gedomineerd door een enorm breedbeeldscherm. Om een kersenhouten eettafel staan fraaie designstoelen. En de open keuken is van alle moderne gemakken voorzien. Er staan twee kopjes op het aanrecht, en de koffiepot in het koffiezetapparaat is drooggekookt. Hij weerstaat de verleiding om het apparaat uit te schakelen; misschien zit er een interessante vingerafdruk op het knopje. Graanoogst houdt het raam met de knokkel van zijn gekromde wijsvinger een stukje open en kijkt naar beneden. Het leven op de Cuypmarkt is in volle gang. Recht onder het raam is de plek waar de vorige dag het lijk lag. De aanhangwagens van de kraamhouders staan op een eerbiedige afstand ervan, hoewel de rood-witte linten inmiddels zijn weggehaald.

Als hij zich wat verder naar voren buigt, grijpt Graanoogst zich onwillekeurig met zijn andere hand vast aan het kozijn. De afstand van de vensterbank van dit raam naar de straat is ongeveer vijftien meter, schat hij. Genoeg voor een dodelijke val.

Op en om het kozijn ziet hij geen sporen van een worsteling, ook niet aan de buitenkant. De vloer voor het raam geeft ook geen geheimen prijs van wat hier de dag tevoren is gebeurd. Intussen heeft Zijlstra in de nis van de kamer een bureautje ontdekt bij een kleiner raam. Er hangen een paar boekenplanken boven en rekken met cd’s. De bureaustoel is achteruitgeschoven en de laden van het bureau staan open.

‘Hier heeft een computer gestaan, waarschijnlijk een laptop, anders zou het beeldscherm er nog wel staan.’ Zijlstra wijst naar een paar losse draden op het bureaublad. ‘Kijk maar: een stroomdraad en een paar USB-aansluitingen. Die daar loopt naar de printer op de plank.’

Graanoogst komt naar hem toe. ‘Als iemand dat ding heeft meegenomen, heeft diezelfde persoon waarschijnlijk ook het bureau doorzocht.’

Zijlstra knikt. ‘En ook een stapeltje back-upcd’s meegenomen. Kijk maar: al die schijfjes zijn keurig gerangschikt in de rekken, alleen het rek op bureauhoogte is leeg. Dat zit vlak naast dat ladekastje: typisch een plek om je back-ups te bewaren.’

‘Goed mogelijk.’ Graanoogst rommelt in de laatjes, maar vindt zo gauw niets interessants. ‘Dat moeten de jongens van de TR verder maar uitzoeken. Misschien vinden ze nog wat interessante bestanden op de cd’s die niet verdwenen zijn.’

‘Is hier een vaste telefoon?’ Zijlstra loopt de kamer door, maar vindt geen toestel. ‘Niet dus. Dan moeten we op zoek naar een mobiel. En natuurlijk een adresboekje. Heeft iemand ergens een tasje gezien?’

Ook Graanoogst en Van den Tuinen kijken zoekend rond, maar vinden niets.

‘Misschien in de slaapkamer,’ zegt Zijlstra en hij loopt meteen het gangetje in.

Naast de badkamer is de deur naar de enige slaapkamer in het appartement. De kamer is vierkant en beslaat de ruimte die wordt vrijgelaten door de L-vormige woonkamer.

Er staat een gigantisch hemelbed met aangebouwde nachtkastjes. Een van de muren wordt geheel in beslag genomen door een inloopkast. Voor het enige raam hangen zware gordijnen, die bijna helemaal dichtgeschoven zijn.

Zijlstra kijkt in de nachtkastjes. Er liggen een paar boeken, een tijdschrift en een tube crème in. Erbovenop staan alleen een wekkerradio en een halfvol glas water.

Ook bij de wastafel en in de kastjes bij de opmaakspiegel is niets te vinden wat op een adresboekje of een mobiel lijkt.

Graanoogst, die achter hem aan is gelopen, schuift de velours gordijnen een stukje verder open, doet de vitrage opzij en kijkt naar beneden. De kamer biedt uitzicht op de achtertuinen van het huizenblok. De achterkant van de huizen aan de Gerard Doustraat is zo dichtbij dat je met een verrekijker het leven van de achterburen op de voet zou kunnen volgen.

Zijlstra komt naast hem staan en voelt de stof van de zware gordijnen tussen zijn vingers. ‘Hm, Christie Zeilmaker hield kennelijk niet van inkijk.’

‘Nee, van die kant hebben we weinig te verwachten.’ Graanoogst kijkt de kamer rond. ‘Hier is dus ook niks, hè.’

‘Helemaal niks. Iemand heeft haar hele administratie meegenomen. Computer, bestanden, mobiel, adresboekje: alles.’ Graanoogst knikt. ‘De interessante vraag is dan natuurlijk of dat gebeurd is nadat of voordat ze uit het raam is gevallen.’

‘En of ze wel gevallen is,’ zegt Zijlstra. ‘Voor hetzelfde geld heeft iemand haar een handje geholpen.’

‘Ik heb trouwens ook nergens foto’s of zo gezien. Jij?’ vraagt Graanoogst.

‘Nee, niks.’ Zijlstra wijst op een ingelijst kunstwerk aan de muur. ‘Alleen dit soort dingen. Reproducties. Of echt? Dat weet ik nooit.’

Ze gaan terug naar de woonkamer.

‘De jongens van de TR moeten de boel maar eens grondig uitkammen. Wij kunnen hier momenteel weinig doen.’ Graanoogst keert zich naar de huismeester. ‘Jammer dat we geen persoonlijke gegevens van uw huurster hebben gevonden, meneer Van den Tuinen. Nu wordt het een stuk moeilijker om haar familie op de hoogte te stellen.’

‘O, maar ik kan u het adres en telefoonnummer van Christies ouders wel geven, hoor,’ zegt de man opgeruimd. En als hij ziet dat de twee rechercheurs hem verbaasd aankijken, verklaart hij: ‘Ik vraag altijd aan al mijn huurders om een adres van mensen die ik op de hoogte moet stellen als er bijvoorbeeld lekkage is tijdens hun vakantie. Loopt u maar even met me mee: alles zit beneden in een kaartenbak. Ik vertrouw computers niet zo, ziet u.’




12


Bij het verlaten van het appartementencomplex kijkt Zijlstra lachend in zijn aantekenboekje: ‘Krabbendijke? Zoiets verzin je toch niet? Waar zou dat liggen?’

‘In Zeeland,’ zegt Graanoogst droog, terwijl hij om de kraampjes heen terug naar de straat loopt. ‘Op Zuid-Beveland, als ik me niet sterk vergis. Leren jullie dan helemaal niks op school?’

‘Op school?’ begint Zijlstra verontwaardigd. ‘Man, dat is jaren…’

Maar zijn partner luistert totaal niet. Hij mompelt voor zich uit: ‘Volgens mij kunnen we het best via Bergen op Zoom rijden, maar dat wil ik even nakijken op het bureau.’

‘Ho, ho!’ roept Zijlstra. Met een paar snelle passen komt hij weer naast zijn collega. ‘Gaan wij nu naar Zeeland?’

Graanoogst blijft staan en kijkt hem ernstig aan. ‘Ja, wat dacht jij dan? Wilde jij het nieuws laten brengen door de plaatselijke politie, soms?’

‘Nee, nee, dat begrijp ik wel,’ zegt Zijlstra haastig. ‘En ik snap natuurlijk ook dat het hartstikke belangrijk is voor ons onderzoek. Maar eh… Het is nou niet bepaald dicht in de buurt.’

‘Nee, wijsneus, ik schat dat het een kleine twee uur rijden is.’ Graanoogst loopt weer verder. ‘En ik heb nieuws voor je: ik rij op de heenweg, jij op de terugweg.’

‘Dat betekent dus dat ik straks in de spits mag filerijden?’

‘Precies,’ beaamt Graanoogst. ‘Wil je een patatje? Ze hebben hier heerlijke frites.’

‘Nee, bedankt. Laten we meteen maar gaan.’

‘Eerst langs het bureau. We eten onderweg wel wat.’

Het zint Zijlstra helemaal niet dat zijn collega en mentor bij een onderneming als deze automatisch alle beslissingen lijkt te nemen. Maar hij heeft zo gauw geen argumenten voorhanden om tegen te stribbelen.




13


Een halfuur later rijden de twee rechercheurs vanaf de rondweg de snelweg op.

‘Zal ik een muziekje opzetten?’ vraagt Zijlstra, zijn hand al bij de knop van de autoradio.

‘Doe maar niet,’ antwoordt Graanoogst kortaf. ‘Als er altijd herrie om je heen is, kan een mens niet rustig denken.’

‘Oké, oké, dan niet.’

Zijlstra kijkt een tijdje zwijgend naar buiten, totdat zijn mobiel gaat. Hij neemt direct op.

‘Zijlstra.’

‘Dag neefje, met De Cock.’

‘Oom Jur!’ zegt hij verbaasd. ‘Hoe is het met u?’

‘Goed hoor, jongen.’

‘En met tante Marretje?’

‘Ook prima. Maar daar bel ik niet voor.’

‘Nee? Oké.’

Hij wacht af en doet net alsof hij niet in de gaten heeft dat Oscar hem van opzij vragend aankijkt.

‘Kijk, Hendrick, het zit zo,’ vervolgt zijn oom. ‘Je weet misschien dat ik al jarenlang met een vast team werk.’

‘Ja, dat heb ik gehoord.’

‘Mooi. Maar nu wil het geval dat een van mijn beste teamleden, Vera Keizer, zo langzamerhand aan de beurt is voor een promotie. Prima meid, ik zal haar erg missen. Maar ik kan haar natuurlijk niet altijd bij me houden, dat begrijp je.’

‘Natuurlijk.’

Zijlstra’s hersens werken koortsachtig. Hij heeft geen idee waar zijn oom naartoe wil. Hij zal hém toch niet vragen voor zijn team? Begrijpt die man dan niet dat hij zoiets nooit kan doen? Al vanaf het moment waarop hij bij de Amsterdamse politie is gaan werken, heeft Zijlstra moeten opboksen tegen het enorme imago van zijn beroemde oom. Sommigen verdenken De Cock er zelfs van dat hij ervoor gezorgd heeft dat zijn neefje al zo jong benoemd werd tot rechercheur. Het hielp helemaal niets als Zijlstra daar tegenin wierp dat hij er zelf keihard voor gewerkt had: als het zaad van de twijfel eenmaal gezaaid is, laat het zich nog maar moeilijk uitroeien.

‘Laat ik volkomen eerlijk tegen je zijn,’ komt zijn oom ter zake. ‘Vera wordt genoemd als mogelijke opvolger van die wachtcommandant die bij jullie op de Pijp vertrekt. Heet hij niet Esterik of zoiets?’

‘Ja, precies,’ antwoordt Zijlstra, met een schuinse blik naar Graanoogst, die zijn ogen op de weg gericht houdt.

‘O, sorry, je bent niet alleen, begrijp ik nu. Kun je wel praten?’

‘Geen probleem.’

‘Goed. Waar het om gaat: ik zou het heel beroerd vinden als dit misloopt voor Vera. Dus wil ik zien wat ik kan doen om haar sollicitatie te ondersteunen. Maar dan moet ik dus wel bijtijds weten hoe haar kansen zijn en of ze een van de kandidaten is. Begrijp je?’

‘Ja. En dus?’

‘Dus wil ik dat jij mijn ogen en oren bent op bureau De Pijp, jongen. Kijk of je snel iets te weten kunt komen. En hou me op de hoogte.’

‘Dat komt in orde, oom Jur.’

‘Blij dat te horen, Hendrick. Hoe is het met je moeder?’

‘Prima, de laatste keer dat ik haar sprak.’

Meteen kan hij zichzelf wel op zijn tong bijten.

Maar zijn oom reageert al streng: ‘Je gaat me toch niet vertellen dat je de moeite niet neemt om regelmatig contact met haar op te nemen, hè?’

‘Jazeker wel. Ik bedoel: nee. Eh… Ik heb juist heel vaak contact met haar. Maar soms is het een beetje druk op het werk. Daar weet u alles van. Toch?’

‘Kan wel zijn, maar sommige dingen zijn belangrijker dan andere, jongen.’

‘Ja, oom Jur.’ Zijlstra hoort zelf hoe braaf hij klinkt, en het stoort hem.

‘Nou, ik ben in ieder geval blij je even gesproken te hebben. Gaat het goed met jou en Graanoogst?’

Zijlstra kijkt weer even steels opzij. ‘Ja, hoor. Prima!’

‘Mooi. We houden contact, neef. Tot gauw.’

‘Tot gauw, oom Jur.’ Daar voegt hij nog snel aan toe: ‘En de groeten aan tante Marretje.’

Maar De Cock heeft al opgehangen.

Terwijl Zijlstra zijn mobieltje weer in zijn binnenzak stopt, neemt Graanoogst hem vorsend op.

‘Wat wilde je oom?’

‘O, niks. Iets over een cadeautje voor de verjaardag van m’n moeder.’

Graanoogst kijkt hem wantrouwend aan. ‘Je moeder is toch pas jarig geweest?’

‘Ja, maar oom Jur heeft zijn cadeautjes graag ruim van tevoren in huis. O, en hij vroeg nog naar je.’

Weer die wantrouwende blik. ‘Wat dan?’

‘Hij wilde weten hoe het werk ging met jou en mij.’

‘En wat heb je gezegd?’

‘Dat heb je toch gehoord? Ik heb natuurlijk gezegd dat je een vreselijke eikel bent, een ramp om mee te werken.’

Ondanks zichzelf schiet Graanoogst in de lach.

‘Zet die radio maar aan,’ zegt hij. ‘Dan hoef ik in ieder geval niet naar dat slappe geleuter van jou te luisteren.’




14


Het adres dat ze van huismeester Van den Tuinen hebben opgekregen ligt in de oude dorpskern van Krabbendijke, niet ver van het spoor. Het is een keurig rijtjeshuis met een molen en een vijvertje in de voortuin.

Op de voordeur zit een koperen naambordje met de naam Bosch. Terwijl Graanoogst aanbelt, zet Zijlstra zijn petje af en stopt dat in zijn jaszak.

De deur wordt opengedaan door een vrouw van middelbare leeftijd met peper-en-zoutkleurig haar en op pantoffels. Ze bekijkt de twee mannen onderzoekend en vraagt: ‘Goedemiddag heren, kan ik u helpen?’

‘Goedemiddag mevrouw, mijn naam is Graanoogst en dit is mijn collega Zijlstra. We zijn van de recherche Amsterdam. Mogen we misschien even binnenkomen?’

‘Recherche Amsterdam? Och lieve god!’ Ze slaat haar handen in elkaar. ‘Zeg me alstublieft dat er niets mis is met m’n meisje.’

Graanoogst stapt over de drempel en pakt haar bij haar elleboog. ‘Zullen we even naar binnen gaan, mevrouw? Dat praat wat makkelijker.’

Willoos laat de vrouw zich naar de huiskamer leiden.

Als Zijlstra de voordeur dichtdoet, ziet hij hier en daar buren nieuwsgierig uit hun ramen kijken om te volgen wat er gebeurt.

‘Wilt u misschien een glaasje water?’ vraagt Graanoogst nadat hij de vrouw op de bank heeft laten plaatsnemen.

‘Nee, dank u. Er is koffie in de keuken.’

‘Dat doe ik wel even,’ zegt Zijlstra snel, en hij is al onderweg. Het overbrengen van de moeilijke boodschap laat hij liever aan Graanoogst over, want die heeft minder moeite met huilende vrouwen.

Net als de inrichting van de woonkamer is de keuken eenvoudig, zelfs wat ouderwets. Zijlstra kijkt in een paar kastjes tot hij kopjes, schoteltjes en lepeltjes bij elkaar heeft. Hij schenkt koffie in uit een thermoskan. Op het aanrecht vindt hij een suikerpot en in de koelkast een flesje koffiemelk. Hoewel hij al met al vrij snel klaar is, blijft hij toch even treuzelen in de keuken om Graanoogst rustig de tijd te geven.

‘Het gaat om mijn dochter, hè?’ vraagt de vrouw. Ze kijkt Graanoogst angstig aan, en haar ogen smeken bijna om een ontkenning.

‘Is Christie Zeilmaker uw dochter?’ vraagt Graanoogst ernstig.

Ze knikt ademloos.

Hij trekt zijn wenkbrauwen op. ‘Ik zag op de voordeur een andere naam staan.’

‘Ik ben hertrouwd. Wat is er met Christie?’

‘Het spijt me heel erg om u te moeten meedelen dat uw dochter overleden is.’

Voordat hij verder kan gaan, barst de vrouw uit in een rauw, ongebreideld verdriet. Ze laat zich schuin opzij in foetushouding op de bank vallen, met tegen haar lichaam gebalde vuisten, en huilt met gierende uithalen.

Graanoogst gaat wat onhandig naast haar zitten, tilt haar bovenlichaam wat op, drukt haar zo goed als het gaat tegen zich aan en klopt haar op de rug.

Ineens zit ze rechtop. Ze kijkt hem aan. ‘Hoe is het gebeurd? Hoe is ze overleden?’

‘Dat is nog niet helemaal duidelijk,’ zegt hij voorzichtig. ‘Ze is op straat gevallen, vanuit haar appartement. De omstandigheden zijn nog niet helemaal duidelijk.’

‘Op straat gevallen? Vanuit haar zolderkamer? Dan moet ze het dak op zijn gegaan. Waarom doet ze zoiets?’

‘Het dak op?’ vraagt hij niet-begrijpend. ‘Haar appartement heeft een groot openslaand raam naar de Albert Cuyp.’

Ze schuift wat verder van hem vandaan. Haar gezicht is een groot vraagteken. ‘We hebben het toch over Christie? Ze woont op een zolderkamer aan de Kleine Wittenburgerstraat. Daar stuur ik altijd mijn brieven en kaarten naartoe. En dat staat ook als afzender op de briefjes die ik van haar krijg op mijn verjaardag en met Moederdag.’

Zijlstra komt binnen met twee kopjes koffie en zet die op de lage salontafel voor de bank neer. ‘Ogenblik,’ zegt hij, ‘suiker en melk volgen zo. Ik kon zo gauw nergens een dienblad vinden.’

‘Naast het aanrecht,’ zegt de vrouw automatisch.

Graanoogst pakt zijn notitieboekje. ‘Hier heb ik het. Appartementencomplex Albert Cuypstraat 146, appartement F, daar woonde ze. Dat stond ook op haar naambordje: C.M. Zeilmaker.’

‘Christine Maria,’ mompelt de vrouw.

Zijlstra, die net weer uit de keuken komt, glimlacht bij het horen van die namen. Hij probeert de blik van zijn collega te vangen, maar die is te druk met het gesprek.

‘Hebt u hier foto’s van uw dochter?’ vraagt Graanoogst.

Ze knikt, staat op en pakt een foto van een plank in het wandmeubel waarin ook de televisie staat; een model van bescheiden afmetingen.

Op de foto staat een tienermeisje tussen een jongere uitvoering van de vrouw en een grote man met grijzende slapen. ‘Deze foto is al enige tijd geleden genomen,’ constateert Graanoogst.

‘In het jaar van haar eindexamen,’ beaamt ze. ‘Drie jaar geleden.’ Ze wijst. ‘Dat is mijn man, Gerrit Bosch, de stiefvader van Christie.’

‘En de vader van Christie is…?’

‘Overleden.’ Ze maakt een bijna verontschuldigend gebaar. ‘Toen Chris twaalf was. Kort daarvoor was Sylvia, haar oudere zus, het huis uit gegaan.’

Graanoogst maakt een aantekening. ‘Ging Sylvia ook studeren?’

‘Nee, die is getrouwd en heeft inmiddels twee kinderen. Ze woont in Sluis.’

‘In Zeeuws-Vlaanderen, dus,’ zegt Graanoogst. ‘En wat studeerde Christie?’

‘Chris studeert… studeerde…’ Ze bijt op haar lip en het duurt even voordat ze verder kan praten. ‘Toeristenmanagement. Aan de Hogeschool van Amsterdam.’

‘En betalen uw man en u haar studie, als ik het vragen mag?’ Ze schudt haar hoofd en glimlacht triest. ‘Nee, daar hebben we het geld niet voor. Gerrit is postbode in Kruiningen, hier vlakbij. Hij is nu aan het werk. Ik kan hem wel even bellen, als u dat wilt.’

‘Nee, dat is niet nodig. U zult hem ook moeten vertellen wat er gebeurd is, dat kunt u waarschijnlijk beter straks doen, als wij weer weg zijn.’ Hij neemt een slok koffie. ‘Uw dochter had dus een studiebeurs.’

‘Ja, gedeeltelijk. Ze deed ook wat werk voor een modellenbureau. Fleur de Lille, of Fleur de Lys, zoiets.’

Graanoogst kijkt haar opmerkzaam aan, maakt nog een aantekening en doet dan suiker en melk in zijn koffie. Nadat hij een slokje genomen heeft, vraagt hij: ‘Had u goed contact met uw dochter?’

Er glijdt een schaduw van verdriet over het ingevallen gezicht van de vrouw. ‘Het spijt me om het te moeten zeggen, maar nee. Niet echt. Anderhalf jaar geleden is ze hier voor het laatst geweest, met kerst.’

‘En hebt u haar wel eens opgezocht in Amsterdam?’

Beschaamd antwoordt ze: ‘Chris wilde niet dat we haar hielpen met haar verhuizing, dat heeft ze allemaal zelf geregeld. En we mochten ook niet bij haar op bezoek komen.’

‘Waarom niet?’ wil Graanoogst weten.

‘Gerrit en Chris, weet u.’ Weer maakt ze dat bijna verontschuldigende gebaar. ‘Die liggen elkaar helemaal niet. Dat is zo jammer.’

‘Hebben ze echt ruzie?’ dringt hij aan.

‘Als u het niet erg vindt, wil ik daar liever niet over praten,’ zegt de vrouw en ze slaat haar ogen neer. ‘Wanneer mag ik Chris zien?’

Graanoogst wisselt een snelle blik met Zijlstra. ‘Het lijkt ons het beste als u morgenochtend met uw man naar Amsterdam komt. Dan regelen wij dat u Christie formeel kunt identificeren. En dan willen we na afloop graag nog een gesprekje met uw man en u op het bureau, om de nodige gegevens op te tekenen.’

Ze knikt en drinkt koffie. De tranen beginnen weer te stromen. ‘Heeft ze veel pijn gehad, voordat ze…?’

‘Nee, helemaal niet,’ antwoordt Graanoogst snel. ‘Ze moet meteen dood zijn geweest.’

‘Gelukkig,’ verzucht de vrouw.

Nadat ze zwijgend hun kopjes hebben leeggedronken, staan de twee mannen op.

‘Wij gaan weer terug,’ kondigt Graanoogst aan en hij legt zijn kaartje op de salontafel. ‘Ik laat mijn nummer hier achter, dan kunt u me altijd bereiken als er wat is. En we zien u graag morgen in Amsterdam.’

Zijlstra schudt haar de hand. ‘Nog gecondoleerd met uw verlies, mevrouw.’

‘Dank u wel, heren. Vindt u het erg als ik niet met u meeloop naar de deur?’

‘Nee, blijft u rustig zitten,’ zegt Graanoogst en hij klopt haar op de schouder. ‘We vinden het wel.’

Terwijl ze naar de dienstauto lopen, overhandigt Graanoogst de autosleutels aan zijn collega.

Bij diverse huizen aan de overkant en ook in het rijtje waar de familie Bosch woont, bewegen de vitrages.

‘We worden in de gaten gehouden,’ zegt Zijlstra zodra ze in de auto zitten.

‘Sociale controle heet dat,’ antwoordt Graanoogst.

Als ze even later de bebouwde kom uit zijn en de provinciale weg op rijden, merkt Zijltra op: ‘Die mensen wonen heel wat minder luxe dan hun dochter, moet ik zeggen.’

‘Dat is ook niet zo raar.’

Als Zijlstra verbaasd opzij kijkt, verduidelijkt Graanoogst: ‘Dat modellenbureau waar ze het over had, waar Christie wat bijverdiende.’

‘Ja?’

‘Fleurs de Lys. Dat ken ik.’

‘Betalen die zo goed, dan?’ vraagt Zijlstra, licht geërgerd doordat zijn collega in raadselen spreekt.

‘Ja, dat mag ook wel,’ zegt Graanoogst droog. ‘Het is namelijk een escortbureau. Een van de betere. Valt me van je tegen, maat, dat je zulke dingen niet weet!’

‘Hé, ik ben niet getrouwd!’ werpt Zijlstra lachend tegen. ‘Ik heb geen escortservice nodig!’

‘Zet de radio maar weer aan,’ doet Graanoogst quasibeledigd.




15


Terug op het bureau treffen ze Van Amerongen en Ringeling aan in de ruime werkkamer van Albert ter Schegget, hun directe superieur.

‘Goed dat jullie er zijn,’ zegt de inspecteur en hij wijst uitnodigend naar een paar stoelen aan de vergadertafel in zijn kamer. ‘Latifa en Carla zijn net verslag aan het uitbrengen van de vorderingen in het onderzoek in de zaak-Zeilmaker.’

‘Ha, mooi!’ Graanoogst gaat zitten en legt zijn notitieboekje voor zich op tafel. ‘Wij hebben ook het een en ander.’

‘Zijn er al gegevens van de tr?’ vraagt Zijlstra terwijl hij plaatsneemt naast Graanoogst, zo ver mogelijk bij Ter Schegget vandaan. Anders dan met commissaris Van Vloten heeft Zijlstra al vanaf het begin van zijn werk op bureau Ferdinand Bolstraat een uiterst moeizame relatie met de man.

‘Ja. Ik pak ze er even bij.’ De inspecteur rijdt zijn bureaustoel een stuk naar achteren, zodat hij een map van zijn bureau kan pakken. ‘Het is een heel rapport geworden.’

‘Het rapport van Bertels is ook binnen,’ vertelt Van Amerongen. ‘Hij houdt het inderdaad op een hartaanval. Dat zou dus inhouden dat Christie Zeilmaker al dood was toen ze op de straat terechtkwam.’

‘Of anders vlak daarna,’ zegt Graanoogst peinzend.

‘Maar toch wijst het ontbreken van haar computer, haar bestanden en haar persoonlijke papieren en haar adresboekje op moord,’ werpt Zijlstra tegen. ‘Of iemand moet die spullen naderhand uit haar appartement hebben gehaald.’

Ter Schegget slaat de map open. ‘De technische jongens hebben een groot aantal vingerafdrukken en haren gevonden in dat appartement. Er zaten onder meer een paar duidelijke afdrukken op de koffiekopjes, en ook bij het raam. Ze zijn momenteel aan het kijken of we daar nadere gegevens bij kunnen vinden.’

‘Is er al wat duidelijk over die computerbestanden?’ vraagt Zijlstra. Hij buigt wat naar voren, zodat hij om Graanoogst heen kan kijken. ‘Als iemand zo veel moeite doet om die laptop en die cd’s mee te nemen, zou het wel eens erg interessant kunnen zijn om te weten wat daarop staat.’

‘Ik weet niet of er nu al mogelijke back-upbestanden zijn aangetroffen,’ antwoordt de inspecteur bladerend in het dossier voor hem. ‘Wel heb ik inmiddels gehoord dat er een USB-stick-je achter het bureau is aangetroffen. Het is nog niet duidelijk of daar überhaupt wat op staat, daar krijgen we nog nadere details over. Verder zijn ze alle digitale gegevens en ook de inhoud van de bureauladen nog aan het inventariseren. Voor de rest is het dus nog even afwachten.’

‘Oké,’ neemt Ringeling het over. ‘Wij zijn intussen verdergegaan met het buurtonderzoek. We hebben gepraat met een paar marktkooplui die gisteren al weg waren. Maar daar kwam eigenlijk alleen maar uit dat niemand dat lijk heeft zien liggen of zien vallen. Christie Zeilmaker moet er ergens in de loop van de middag zijn komen te liggen.’

‘Komt dat overeen met de gegevens van de lijkschouwing?’ vraagt Zijlstra.

Van Amerongen knikt. ‘Bertels houdt het ook op een tijdstip tussen twee en vier uur ’s middags, afgaand op de graad van lijkverstijving toen hij het lichaam aantrof.’

‘Dan kan het dus zijn dat ze daar uren heeft gelegen,’ zegt Graanoogst hoofdschuddend. ‘Dat is toch wel triest.’

‘We hebben ook een paar buren uit het appartementenblok gesproken,’ vervolgt Ringeling. ‘Het blijkt dat Christie Zeilmaker regelmatig mannenbezoek ontving. Allerlei verschillende heren, type zakenman.’

‘Dat past wel bij het beeld van haar woning,’ constateert Zijlstra. ‘Een luxe koopflat met bijbehorende inrichting. En we zijn er waarschijnlijk achter hoe ze zich dat kon permitteren.’

‘Dat klopt.’ Graanoogst kijkt licht triomfantelijk de tafel rond. ‘Hendrick en ik zijn vanmiddag bij haar moeder in Krabbendijke geweest. Die vrouw woont daar heel eenvoudig met haar tweede man. En ze wist niet beter of haar Christie was een beursstudente Toeristenmanagement die op een zolderkamertje aan de Kleine Wittenburgerstraat woonde.’

Ter Schegget fluit tussen zijn tanden. ‘Zo, dus juffrouw Zeilmaker had een geheim leven.’

Graanoogst knikt. ‘Ze had weinig contact met haar ouders, omdat ze blijkbaar niet goed overweg kon met haar stiefvader. Maar haar moeder wist wel te vertellen dat haar dochter een bijbaantje had.’ Hij wacht even om het effect van zijn mededeling te verhogen. ‘Bij een modellenbureau. Fleurs de Lys.’

‘Fleurs de Lys?’ echoot Ringeling verbaasd. ‘Dat is toch een escortbureau?’

‘En niet het minste,’ weet de inspecteur. ‘Goed werk, mannen, dat geeft ons houvast voor het onderzoek. Gaan jullie daar naartoe?’

‘Morgenochtend komen de moeder en de stiefvader van het slachtoffer,’ vertelt Graanoogst. ‘Eerst voor de identificatie, daarna voor een gesprek hier op het bureau. Ze nemen ook gegevens mee over hun dochter.’

‘En daarna gaan we een bezoekje brengen aan Fleurs de Lys,’ vult Zijlstra aan.

Graanoogst kijkt naar zijn twee vrouwelijke collega’s. ‘Dan wilden we jullie vragen om alles rond Christine Maria Zeilmaker na te trekken: is ze nog ingeschreven op de universiteit, krijgt ze nog een beurs, hoe zit het met dat adres aan de Kleine Wittenburg, dat soort dingen. En informeer vooral ook even bij onze vrienden van de Belastingdienst.’

‘Komt voor elkaar,’ zegt Ringeling en ze wisselt een blik met haar partner.

Ter Schegget staat op. ‘Mooi. Dan wil ik graag morgen aan het begin van de middag een verslag van jullie alle vier. Tegen die tijd zal er ook wel meer bekend zijn van de TR.’

De anderen pakken hun spullen bij elkaar en verlaten de kamer van de inspecteur.

Graanoogst kijkt verbaasd op als hij merkt dat zijn partner als laatste achterblijft. Hij draait zich om bij de deur.

Inderdaad blijft Zijlstra even drentelen, zodat hij kan vragen: ‘Zeg, Albert, is er al iets bekend over de mogelijke opvolger van Leo?’

‘Jij wilt hem wel heel graag weg hebben, hè?’ antwoordt Ter Schegget, niet zonder venijn. ‘Maar nee, er is bij mijn weten nog niemand aangesteld. Ik heb begrepen dat Van Vloten deze week gesprekken voert met een paar kandidaten van andere bureaus in de regio. Maar daar worden verder vanzelfsprekend geen mededelingen over gedaan.’

‘Vanzelfsprekend,’ beaamt Zijlstra en voegt zich bij Graanoogst. ‘Tot morgen dan.’

Ter Schegget keert zich zonder terug te groeten naar zijn bureau.

‘Wat was dat nou?’ vraagt Graanoogst als ze op de gang buiten gehoorsafstand van de inspecteur zijn.

‘Niks,’ antwoordt Zijlstra zo luchtig mogelijk. ‘Ik ben gewoon nieuwsgierig.’

‘Ja, vast,’ bromt Graanoogst. Vorsend neemt hij zijn collega op. ‘Heb jij nog grote plannen voor vanavond, Oscar?’ informeert Zijlstra, terwijl hij zijn petje opzet.

‘Eten, tv-kijken met Henny en slapen. En jij?’

‘Hm, ik weet het nog niet.’ Zijlstra kijkt hem grijnzend aan. ‘Maar ik denk niet dat ik veel tv zal zien.’




16


Ingrid van den Bogaert was niet meer bij de balie toen Zijlstra het bureau verliet. Maar nu is er een sms’je van haar, ziet hij. Ze vraagt of hij een keer langskomt bij haar en haar man.

Niet te geloven! Alsof hij zin heeft om een avond lang bij die twee op de bank op te zitten en pootjes te geven. Hij is gek op Ingrid, maar dat wil niet zeggen dat hij haar man wil leren kennen. Hendrick kent zichzelf: na een paar biertjes of glazen wijn zou hij zo’n figuur vragen of hij soms helemaal gek geworden is, dat hij zijn vrouw laat uitgaan met een kerel als hijzelf.

Hoewel… Tot nu toe heeft die echtgenoot van Ingrid dus wel gelijk. Hendrick is nu al een paar keer met zijn vrouw uit geweest, maar hij is nooit verdergegaan dan een zoentje op haar wang bij het afscheid. Niet dat hij de illusie heeft dat ze hem verder zou láten gaan, maar toch.

Hij zucht. Even later dansen zijn duimen over de toetsen van zijn mobieltje om een beleefde weigering te formuleren.

‘Zeg, Hendrick, je weet het, hè?’ De barman veegt zijn handen af aan een niet meer zo schone handdoek en wijst met zijn duim naar een verbodsbord aan de muur, waarop een mobieltje staat met een dik kruis erdoorheen. ‘Geen telefoontjes in mijn café. Of moet ik de politie er soms bij halen?’

De stamgasten aan de bar grinniken. Ze kennen Hendrick allemaal en weten wat hij voor zijn brood doet.

‘Ik ben niet aan het bellen, Ernst!’ protesteert Zijlstra met een theatraal armgebaar. ‘Dan zou je me natuurlijk kunnen laten arresteren en afvoeren. Maar nu zit ik hier rustig even wat dienstberichten bij te werken.’

‘Dienstberichten!’ zegt een zwaargebouwde man met dikke brillenglazen honend. ‘Je weet net zo goed als ik dat je daar oneerbare voorstellen zit te doen aan een smakelijk vrouwspersoon.’

Er wordt gelachen.

Zijlstra doet daaraan mee, maar zegt dan met een te onschuldig gezicht: ‘Jongens, echt, dit is een berichtje aan iemand van m’n bureau. Een afmelding zelfs! Dat zweer ik op het graf van m’n moeder.’

‘Je moeder is nog niet eens dood, lekkere janjoker,’ roept een lange kale man.

‘Nee, maar ze heeft haar graf al wel gekocht!’ kaatst Zijlstra direct terug.

Een gulle lach is zijn deel. Een van de stamgasten bestelt een biertje voor de hele bar. Iedereen wacht tot de barman alle glazen heeft getapt en dan drinken ze de rondjesgever toe.

‘Zit je nou weer met dat stomme telefoontje van je?’ vraagt de barman verontwaardigd, als hij ziet dat Zijlstra onder de rand van de bar met zijn mobiel bezig is.

‘Nu ben ik even m’n Facebook-pagina aan het bijwerken. En ik maak nog wel reclame voor jouw café!’

‘Het zal best!’ Toch nieuwsgierig geworden probeert de barman op de display te kijken. ‘Laat eens zien.’

Met een brede grijns doet Zijlstra zijn mobieltje in zijn binnenzak. ‘Jij bent toch ook een Facebook-vriend van mij? Jullie allemaal, trouwens. Ga maar even kijken, dan zie je wat ik over dit fraaie etablissement geschreven heb!’

De barman maakt een wegwerpgebaar. ‘Je denkt toch niet dat ik onder werktijd op m’n computer ga zitten koekeloeren!’

Pas dan ziet hij dat inmiddels ruim de helft van de mannen aan de bar hun smartphones tevoorschijn hebben gehaald en aan het surfen zijn om te zien of Zijlstra misschien ook over hen heeft geschreven.

‘Moet je nou zien wat je doet!’ roept hij verongelijkt tegen Zijlstra. ‘Die lui komen hier om te drinken, ja! Als ze hier allemaal met die apparaatjes gaan zitten klooien, had ik net zo goed in een speelhal met fruitmachines kunnen gaan werken. Dan had ik misschien nog meer fooi gekregen ook!’

Weer klinkt er gelach.

‘Ernst, geef mij een broodje bal,’ bestelt Hendrick. ‘En doe er nog maar een biertje bij. Ook voor de jongens.’

Later op de avond, als de muziek inmiddels een stuk harder staat en de gesprekken steeds minder samenhangend worden, neemt Zijlstra de barman even terzijde.

‘Jij weet nog wel eens wat, Ernst. Wat kun je mij vertellen over een escortservice die Fleurs de Lys heet?’

‘Een escortservice? Zit je zo omhoog?’ De barman lacht hard, maar als hij ziet dat Zijlstra het als een serieuze vraag bedoelt, buigt hij zich wat naar hem toe en antwoordt op vertrouwelijke toon. ‘Kijk, Hendrick, al die escortbedrijven leggen hun kaartjes neer in hotels, cafés, restaurants en taxi’s. En we weten allemaal dat we op een forse commissie kunnen rekenen als we iemand doorsturen. Maar niet naar Fleurs de Lys.’ Zijlstra kijkt hem bevreemd aan. ‘O. Waarom niet?’

‘Omdat die niet iedereen aannemen als klant. Zij willen alleen chique lui voor hun meisjes.’ Hij knipoogt. ‘Chique rijke lui natuurlijk. Die halen ze wel uit sommige hotels, maar zeker niet uit een café als het mijne.’

‘Dus ik zou bijvoorbeeld niet goed genoeg zijn om daar m’n zuurverdiende geld te besteden aan een avondje met zo’n meid?’ begrijpt Zijlstra.

‘Daar komt het wel op neer, ja. Of je moet een paar duizend euro geërfd hebben en het niet erg vinden om die er in één avond doorheen te jagen.’

‘Een paar duizend euro? Zijn dat de prijzen daar?’

De kastelein knikt en kijkt om zich heen. ‘Trek er maar rustig vijf- tot tienduizend euro voor uit. En ik heb begrepen dat zulke bedragen nog grif worden neergeteld ook. Het schijnen topmeisjes te zijn, maar dat mag dan ook wel voor dat geld. Als je me nu even wilt excuseren: ik zie wat lege glazen. En dat kan natuurlijk niet.’

Terwijl de barman zich vol plichtsbesef aan zijn aardse taak wijdt, staart Zijlstra in zijn bierglas. Hij probeert het beeld van het mooie dode meisje dat half over een stoeprand heen lag te verbinden met een verdienste van enkele duizenden euro’s op een avond.

‘Geef mij ook nog maar een biertje, Ernst,’ zegt hij. ‘En zet er maar een jonkie naast.’




17


Gehaast en met een half opgegeten boterham in zijn hand verschijnt Zijlstra de volgende morgen bijna tien minuten te laat in de Ferdinand Bolstraat. Het waait en het motregent. Als een tram luid bellend de hoek om gaat, vlak langs hem heen, houdt hij automatisch zijn petje vast. Meteen heeft hij daar spijt van: zijn hoofd protesteert bonkend tegen het drankgebruik van de avond tevoren.

Buiten staat Graanoogst ongeduldig op hem te wachten. Hij loopt Zijlstra hoofdschuddend tegemoet, drukt hem een beker koffie in de hand en trekt hem mee naar de dienstauto. ‘Vooruit, instappen, die mensen staan al te wachten. Ik rij.’

Zijlstra stapt zonder protesteren in. Zwijgend zit hij naast Graanoogst en werkt zijn koffie en het restant van zijn boterham weg. Zijn maag protesteert vaag, maar toch voelt hij zich een stuk beter als ze bij het mortuarium van het gerechtelijk laboratorium aankomen.

In de hal zit de moeder van Christie Zeilmaker nerveus te wachten in een van de ongemakkelijke kuipstoeltjes. De man naast haar heeft zijn arm om haar schouders geslagen. Zodra de twee rechercheurs binnenkomen, staat de vrouw direct op; de man volgt haar voorbeeld.

‘Excuses voor onze vertraging,’ zegt Graanoogst warm, terwijl hij naar hen toe loopt. ‘We hadden een klein oponthoud op het bureau.’

‘Niet erg, hoor,’ zegt de vrouw mat. Ze schudt hem de hand.

‘Dat soort dingen horen natuurlijk bij uw baan.’

Zijlstra zet zijn petje af en vermijdt het om Graanoogst aan te kijken. Hij begroet het echtpaar.

De man, rijzig, slank en met grijzende slapen, stelt zich voor als: ‘Gerrit Bosch, de stiefvader van Chris.’

Vanachter de ontvangstbalie komt een magere, in het zwart geklede medewerker van het mortuarium handenwringend naar hen toe. ‘De heren zijn van de politie, neem ik aan?’

Graanoogst knikt kort. ‘Zijlstra en Graanoogst, recherche Amsterdam-Amstelland. We komen voor een identificatie.’

‘Van de Merwe, goedemorgen,’ zegt de man met een knikje. ‘Mag ik u voorgaan?’

Zonder op antwoord te wachten draait hij zich om en loopt door een paar klapdeuren een lange gang met hoge ramen in. Het viertal volgt hem op de voet.

De medewerker brengt hen naar het binnenste van het gebouw, waar het daglicht is vervangen door schel kunstlicht. Hij laat hen achter bij grote dubbele deuren. ‘Als u hier even wilt wachten, dan komt mijn collega zo bij u.’

De enorme deuren worden even later van binnenuit opengedaan door een al even magere en net zo stemmig in het zwart geklede, kalende man, die hen vriendelijk begroet.

Hij houdt de hand van de vrouw iets langer vast dan die van de anderen, kijkt haar meelevend aan en vraagt dan zacht: ‘U komt voor de overledene Zeilmaker, is het niet?’

‘Dat klopt,’ zegt Graanoogst snel als hij ziet dat mevrouw Bosch het moeilijk heeft. ‘We zijn hier voor de identificatie.’

‘Heel goed.’ De man glimlacht vriendelijk en maakt een uitnodigend gebaar naar de deuren. ‘Wilt u mij volgen?’

Hij gaat hun voor het grote, indirect verlichte mortuarium in. De twee muren aan de lange kant van de zaal zijn tot boven manshoogte van metaal, met daarin grote schuifladen.

Zijlstra kijkt om zich heen en vraagt zich af waarom alles wat met de dood te maken heeft er ook altijd zo doods moet uitzien. Zelfs het boeket in de bloemenvaas op de tafel in het midden bestaat uit lelies en herfstbladeren.

De mortuariumassistent raadpleegt een geplastificeerd lijstje en loopt dan doelbewust naar een van de laden. Mevrouw Bosch grijpt zich met beide handen vast aan de arm van haar man. Haar gezicht vertoont diepe voren en haar onderlip trilt. De la schuift ruim een meter naar buiten, zonder dat de man in het zwart er echt kracht voor hoeft te zetten.

Het lichaam van Christie Zeilmaker is decent bedekt met een wit laken, dat alleen haar hoofd en nek vrijlaat. Haar ogen zijn gesloten en haar huid is bijna doorschijnend blank, met de sproeten als slechts kleine spikkelige verkleuringen.

Haar moeder stapt naar voren en legt haar hand op de rand van de la. Met een gepijnigde trek om haar mond kijkt ze naar het meisje.

Het duurt even voordat haar man naast haar komt staan en een arm om haar schouders legt. Die schudt ze echter af, om zich voorover te kunnen buigen, met haar gezicht vlak bij dat van haar dochter.

Graanoogst schraapt zijn keel en vraagt ten overvloede. ‘Is dit uw dochter, mevrouw Bosch?’

De vrouw glimlacht triest. ‘Het is net alsof ze slaapt,’ zegt ze zacht. ‘Alsof ik haar zo kan wakker maken.’

‘We moeten u dit formeel vragen,’ dringt Graanoogst aan. ‘Is dit het lichaam van Christine Maria Zeilmaker?’

Ze knikt woordeloos, zonder haar blik van het lijk te halen.

Haar man schiet haar te hulp: ‘Ja, heren, dit is mijn stiefdochter, Christie Zeilmaker.’

De vier mannen wachten nog even om de vrouw afscheid te laten nemen van haar kind. Dan voert haar echtgenoot haar met zachte dwang mee naar de dubbele deuren. Achter hen schuift de mortuariumassistent de la weer dicht.

‘Laten we kijken of we hier een kop koffie kunnen krijgen,’ zegt Zijlstra tegen het echtpaar als ze weer op de gang staan. Aan de man in het zwart vraagt hij: ‘Gaat dat lukken?’

De man knikt. ‘Jazeker. Ik breng u terug naar de hal, daar kan mijn collega u voorzien van koffie of thee, wat u wilt.’




18


Een halfuur later zitten meneer en mevrouw Bosch tegenover Graanoogst en Zijlstra in een van de verhoorkamers van bureau Ferdinand Bolstraat. Zijlstra deelt koffie rond, terwijl de vrouw nog nasnikt en haar ogen bet met een zakdoekje.

Alle vier drinken ze zwijgend, totdat Graanoogst vraagt: ‘Is het u nog gelukt om papieren van uw dochter mee te nemen?’ De vrouw pakt haar tas en zet die op haar schoot. Ze haalt er een plastic mapje uit, dat ze voor de twee rechercheurs op tafel legt. ‘Dat heb ik gisteravond allemaal uitgezocht. Geboorteakte, haar zwemdiploma’s, oude verzekeringspapieren, dat soort dingen. De rest heeft ze allemaal meegenomen. En we hebben ook geen recente foto’s van haar.’

Omdat hij ziet dat zijn vrouw weer volschiet, springt haar echtgenoot bij: ‘Verder krijgen we alleen jaarlijks een verzoek van haar studiefinanciering om een opgave van ons inkomen te doen, zodat we vrijgesteld worden van een eigen bijdrage.’

Het is even stil. Dan vraagt Zijlstra op de man af: ‘Waarom had u de afgelopen paar jaar zo weinig contact met uw dochter?’

De vrouw zegt niets, maar kijkt alleen naar haar man.

‘Tja,’ antwoordt die wat ongemakkelijk. ‘U weet hoe dat gaat, hè? Kleine kinderen worden groot. Ze gaan studeren, willen ineens op eigen benen staan. En voor je het weet zie je elkaar alleen nog maar met kerst.’

‘Of zelfs dat niet meer,’ voegt zijn echtgenote daar schor aan toe.

Zijlstra observeert het echtpaar. De man is ontegenzeglijk zorgzaam en liefdevol in zijn pogingen het verdriet van zijn vrouw te helpen opvangen. Maar haar houding straalt een stil verwijt uit.

‘Je hoort wel eens dat kinderen na de dood van een van hun ouders grote moeite hebben met stiefvaders of stiefmoeders.’ Zijn ogen laten die van meneer Bosch niet los. ‘Hoe was dat in uw geval?’

De man slikt. ‘Om eerlijk te zijn heb ik… had ik… een goede band met elk van mijn twee stiefdochters. Geloof me, voor mij is het altijd geweest alsof ze mijn eigen dochters waren. En ik weet zeker dat het omgekeerd ook zo was.’

Hoe harder iemand tijdens een verhoor zegt dat je hem moet geloven, hoe meer hij je bezweert dat hij de waarheid vertelt, des te kritischer je moet luisteren.

‘Is dat ook uw waarneming, mevrouw Bosch?’ vraagt Zijlstra. De vrouw zucht en haalt haar schouders op. ‘Ach, in elk gezin is wel eens wat. Natuurlijk hebben zowel Gerrit als ik wel aanvaringen met mijn dochters gehad. Het zou raar zijn als dat niet gebeurde met pubers. Maar ik denk dat Gerrit over het algemeen heeft geprobeerd een goede vader voor hen te zijn.’

‘Waarom vraagt u dat eigenlijk?’ wil de man weten.

Graanoogst neemt het over. ‘Als er sprake is van een niet-natuurlijk sterfgeval, zoals dat van uw dochter, gaan wij van de recherche op onderzoek naar alle mogelijke achtergronden ervan. En daar hoort bij dat we ons een zo compleet mogelijk beeld proberen te vormen van onder meer de familiesituatie. Dat zult u begrijpen, neem ik aan.’

Ze knikken allebei.

Meteen hervat Zijlstra de ondervraging. ‘Gisteren vertelde u ons, mevrouw Bosch, dat Christie niet wilde dat u haar hielp met de verhuizing naar Amsterdam. Was er in die periode misschien sprake van een conflict?’

De vrouw denkt even na. ‘U moet begrijpen dat mijn dochter een moeilijk meisje was. Ze heeft zich de dood van haar vader heel erg aangetrokken en sindsdien is ze erg veranderd.’

‘Hoe dan?’ vraagt Zijlstra.

‘Ze was altijd een vrolijke, open meid. Maar na Henri’s dood werd ze meer teruggetrokken, erg op zichzelf. Eigenlijk praatte ze meer met haar zus dan met mij. En van Gerrit heeft ze nooit wat moeten hebben, hoe hij ook z’n best deed. Ze is hem altijd blijven zien als een soort indringer in ons gezin.’

‘Dat leverde wel eens spanningen op,’ voegt haar man daaraan toe. ‘Het is niet prettig om bij elk meningsverschil te horen: jij bent mijn vader niet, jij hebt niks over me te zeggen. Probeer dan maar eens zo’n meisje op te voeden. Vooral als ze…’

Hij zwijgt en kijkt even naar zijn echtgenote.

Zij zucht. ‘U hebt waarschijnlijk wel gezien dat Christie een erg aantrekkelijk meisje was. Daar waren de jongens bij ons in de buurt niet ongevoelig voor. En omdat ze vond dat wij haar te veel beperkten in eh… laat ik zeggen, haar mogelijkheden… riep ze vaak: “Wacht maar tot ik achttien ben, dan ga ik meteen het huis uit, naar Amsterdam.”’

‘Wij dachten altijd dat het zo’n vaart niet zou lopen,’ vult de man aan. ‘Maar toen ze eenmaal achttien was en haar diploma van de middelbare school had…’

‘Hup, naar Amsterdam!’ maakt zijn vrouw de zin af. ‘Ze wilde niets meer met ons te maken hebben, zei ze. We hebben niet eens gezien waar ze kwam te wonen.’

‘En hoe vaak hebt u haar sindsdien nog gezien of gesproken?’ vraagt Graanoogst.

De vrouw haalt haar schouders op. ‘In het begin kwam ze nog wel eens naar Krabbendijke, vooral om wat vrienden te ontmoeten, had ik de indruk. Dan sliep ze wel bij ons, maar was ze nauwelijks thuis. Gaandeweg kwam ze steeds minder.’

‘Na pakweg een jaar zelfs helemaal niet meer,’ beaamt de man. ‘Daarna nog één keer met kerst, maar dat was geen groot succes.’

‘Hebt u haar nooit gebeld of geschreven?’ reageert Zijlstra verbaasd.

‘Brieven schrijven heb ik regelmatig gedaan,’ vertelt de vrouw. Ze buigt zich zuchtend voorover en vouwt haar handen op de tafel. ‘Maar ik kreeg hooguit een kaartje terug met m’n verjaardag. En bellen, tja… Ze liet altijd merken dat ze vond dat ik haar stoorde. Als ze al opnam. Dus op een gegeven moment hou je daar ook mee op, gewoon om niet iedere keer je neus te stoten, begrijpt u?’

Graanoogst knikt en kijkt even opzij.

Dat is voor Zijlstra het sein dat het gesprek voorbij is. Hij schuift een schrijfblok met een pen naar de vrouw toe. ‘Kunt u hier misschien uw adresgegevens en ook die van uw oudste dochter opschrijven? Naam, adres, telefoonnummer en eventueel mailadres graag. Dan kunnen we contact met u opnemen als we verder nog vragen hebben.’

‘En u kunt ons natuurlijk ook altijd bellen als er iets is waarvan u denkt dat we dat zouden moeten weten,’ zegt Graanoogst.

‘Waarom wilt u ook de gegevens van mijn andere dochter?’ vraagt de vrouw al schrijvend.

‘Alleen voor het geval dat.’ Graanoogst glimlacht vriendelijk. ‘Zoals ik al zei: we willen voor ons onderzoek graag het hele plaatje, hè.’




19


Nadat ze het echtpaar Bosch naar buiten hebben begeleid, lopen Graanoogst en Zijlstra weer naar hun auto.

‘Wat denk jij?’ vraagt Zijlstra, terwijl hij zijn petje schuin op zijn hoofd zet. ‘Zullen we die andere dochter maar eens bellen?’

‘Goed idee,’ zegt Graanoogst. ‘Dan hoor je allicht dingen die ouders je niet snel zullen vertellen. Of die ze gewoon niet weten. Dat lijkt me in dit geval niet onwaarschijnlijk: dat meisje praatte het meest met haar zus, zei haar moeder zelf.’

Zijlstra knikt. ‘Ik rij trouwens. Waar zitten die Fleurs de Lys van jou?’

‘Aan de Leliegracht. En ze zijn niet van mij.’ Graanoogst gooit de autosleutels omhoog, die door zijn collega handig worden opgevangen.

Ze zijn nog maar net onderweg als Zijlstra’s mobiel gaat. Hij vist het toestelletje uit zijn binnenzak, maar voordat hij het gesprek kan aannemen, heeft Graanoogst het ding al uit zijn hand gegrist.

‘Laat mij maar even. Jij rijdt toch?’ Hij tuurt even naar het mobieltje, drukt de toets met het groene telefoontje in en meldt zich vrolijk: ‘Met de persoonlijke secretaris van rechercheur Zijlstra. Wie kan ik zeggen dat er voor hem aan de lijn is?’

Even is het stil, dan klinkt er aan de andere kant. ‘Met De Cock.’

‘O, inspecteur De Cock,’ schrikt Graanoogst. ‘Dat is een tijd geleden. Hoe is het met u?’

‘Goed, hoor. Jij bent zeker Graanoogst?’

‘Ja, dat klopt. Oscar Graanoogst, we hebben elkaar wel eens ontmoet.’

‘Weet ik. Is die neef van mij bezig?’

‘Hij rijdt ons momenteel door het Amsterdamse binnenstadsverkeer.’

‘O, dan bel ik hem later wel terug. Hoe is het trouwens bij jullie op het bureau? Alles stabiel?’

‘Ja, de gebruikelijke personele mutaties, maar verder alles oké.’

‘Prima. Nou, doe mijn neef de groeten. Ik bel hem nog wel.’

‘Doe ik. Tot ziens. Of horens.’

Maar de verbinding is al verbroken.

‘Dat was je oom,’ zegt Graanoogst en hij geeft de mobiel terug.

‘Dat begreep ik, ja,’ antwoordt Zijlstra sarcastisch. Hij stuurt de auto met een ronkende motor over een hoge brug, waarna hij schielijk moet remmen. ‘Had hij nog wat?’

‘Nee, niks, hij belt nog wel terug.’ Graanoogst staart even voor zich uit en kijkt dan schuins opzij. ‘Maar hij was wel bijzonder geïnteresseerd in de gang van zaken op ons bureau. Belt hij daarom steeds?’

Zijlstra kijkt onschuldig voor zich uit. ‘Nee, hoor. Het gaat om een cadeau voor m’n moeder. Dat had ik toch al gezegd?’ Hij tuurt links en rechts naar buiten. ‘Help even mee een par-keerplek te zoeken. Dat valt hier in de buurt niet mee.’




20


Fleurs de Lys is gevestigd in een neutraal, goed onderhouden pand aan de Leliegracht. Naast de klassieke voordeur zit een koperen naambord aan de muur met daarop de bedrijfsnaam en het logo.

Zijlstra wijst glimlachend naar het symbool. ‘Zo te zien zitten ze bij de scouting.’

‘Jij weet ook echt helemaal niks, hè?’ verzucht zijn oudere collega hoofdschuddend. ‘Dat is een Franse lelie, een fleur-de-lys. Die lelies zijn al eeuwenlang in allerlei wapenschilden te zien, vooral van de oude Franse koningen. En ja, de scouting gebruikt zo’n ding ook in zijn wapen.’ Als hij ziet dat Zijlstra hem wat uilig aankijkt, voegt hij daaraan toe: ‘En jouw volgende vraag is dan natuurlijk wat dat allemaal met een escortbedrijf te maken heeft. Nou, dat betekent waarschijnlijk dat ze die meisjes presenteren als een soort Franse lelies. Oké?’

Zonder antwoord te geven drukt Zijlstra op de bel naast het koperen bord. Hij houdt de knop langer ingedrukt dan beleefdheidshalve gewenst is.

Het duurt even voordat de deur met een zoemend geluid openschiet. De twee rechercheurs lopen naar binnen en sluiten de voordeur achter zich. Vervolgens merken ze dat ze in een afgesloten halletje voor een glazen toegangsdeur staan. Die glazen deur zit op slot. Op ooghoogte is een bordje aangebracht waarop hen in drie talen wordt verzocht even te wachten, omdat een van de medewerkers eraan komt om hen te helpen.

In een van de bovenhoeken van het halletje houdt een beveiligingscamera hen in de gaten.

Ineens staat er aan de andere kant van de glazen deur een koel kijkende jongeman met een scherp gesneden pak, die vraagt: ‘Waar kan ik de heren mee helpen?’ Zijn stem klinkt metalig door de onzichtbaar aangebrachte intercom.

‘Mijn naam is Graanoogst en dit is mijn collega Zijlstra, recherche Amsterdam. Wij willen graag een paar vragen stellen aan het management.’

De jongeman lijkt niet onder de indruk. ‘Mag ik uw identificatie even zien?’ En nadat de politiemannen hun identificatiekaarten hebben getoond: ‘Waar kan ik zeggen dat het om gaat?’

Zijlstra legt zijn hand op de klink van de glazen deur en drukt die omlaag. De deur blijft dicht. ‘Misschien is het wel zo netjes als je ons eerst binnenlaat,’ zegt hij ijzig. ‘Of je moet graag mee naar het bureau gaan voor een ondervraging…’

Met zichtbare tegenzin doet de jongeman de deur open. ‘Een ogenblikje,’ zegt hij, en hij verdwijnt een gang in.

Graanoogst kijkt bewonderend om zich heen naar de fraai versierde plafonds en gestuukte muren, die tot halve hoogte voorzien zijn van een lambrisering. ‘Prachtig gerestaureerd, helemaal in stijl.’

‘Dat zal een behoorlijke bak geld gekost hebben,’ veronderstelt Zijlstra.

Voordat Graanoogst kan reageren, staat de jongeman weer bij hen. ‘Mevrouw De Lange kan u nu ontvangen. Komt u maar mee.’

Hij gaat hun voor naar een kantoor dat de achterkamer plus een serre over de hele breedte van de benedenverdieping beslaat. De kamer is smaakvol ingericht met designlampen, zwartstalen kantoorkasten, een zithoek, een eikenhouten vergadertafel met bijpassende stoelen en een groot notenhouten bureau op een kostbaar Perzisch tapijt.

Achter dat bureau zit een vrouw met opgestoken haar in een elegant mantelpakje. Als de twee mannen binnenkomen, staat ze op, loopt hen een paar passen tegemoet op haar pumps met stilettohakken en biedt hun haar zorgvuldig gemanicuurde hand.

Na de begroeting wijst ze op twee stoelen en neemt ze zelf plaats achter haar bureau. ‘Wat verschaft me het genoegen van uw komst. Bent u hier zakelijk of privé?’

Er krult een glimlach om de lippen van Graanoogst. ‘Zakelijk natuurlijk, mevrouw De Lange. Waarom zouden we hier anders zijn?’

Ook zij glimlacht. ‘Laten we het erop houden dat u niet de eerste gezagsdrager bent die hier over de vloer komt, meneer… Graanoogst was het toch? Maar ter zake: waarmee kan ik u van dienst zijn?’

Ditmaal is het Zijlstra die reageert. ‘Wij willen het graag met u hebben over Christie Zeilmaker.’

De glimlach verdwijnt direct van haar gezicht. ‘Hoezo? Wordt ze ergens van verdacht?’

‘Nee, Christie Zeilmaker is overleden.’ Zijlstra kijkt haar scherp aan om haar reactie te peilen.

Mevrouw De Lange brengt een hand naar haar mond en wendt haar hoofd af. Het duurt een poosje voordat ze haar ademhaling weer onder controle heeft. Dan zucht ze diep, gaat weer kaarsrecht zitten, kijkt de beide mannen aan en vraagt met een stem die duidelijk aangedaan klinkt: ‘Wat is er gebeurd?’

‘Ze is dood op straat gevonden na een val uit haar appartement,’ vertelt Zijlstra. ‘Ik begrijp uit uw reactie dat u haar kent. Werkte ze voor u?’

Ze knikt nadenkend en schraapt haar keel. ‘Ik ken Christie al een paar jaar. Dit komt als een klap voor me.’

‘Zakelijk of persoonlijk?’ wil Zijlstra weten.

De vrouw kijkt hem met vurige ogen aan. ‘Allebei, meneer Zijlstra, allebei. We hebben heel professioneel samengewerkt en in de loop van die samenwerking is een goede persoonlijke band ontstaan.’

‘U was dus bevriend met haar?’ dringt Zijlstra aan.

Ze leunt achterover in haar bureaustoel. ‘Ik kan niet echt zeggen dat we vriendinnen waren. In ons vak maak je niet veel echte vrienden. Maar we waren goede collega’s, die elkaar respecteerden en mochten.’

Zijlstra knikt langzaam. ‘U zegt collega’s, maar zij was een escortmeisje en u dus eigenlijk de hoerenmadam.’

Haar gezicht wordt zo mogelijk nog strakker. ‘Aanvankelijk heb ik hetzelfde werk gedaan als Christie nu doet… Nou ja, deed, dus… Maar ik heb drie jaar geleden een meerderheidsaandeel in dit bedrijf genomen en sindsdien ben ik dus feitelijk eigenaar en algemeen directeur.’

‘Was dat in dezelfde periode dat Christie hier kwam werken?’ informeert Graanoogst op vriendelijke toon.

Ze bekijkt hem een stuk welwillender dan ze zojuist naar Zijlstra heeft gekeken. ‘Nee, Chris kwam later. Een van onze tipgevers heeft haar gescout bij een studentenvereniging, en toen heb ik haar persoonlijk gerekruteerd.’

‘En ze was goed, heb ik begrepen,’ neemt Zijlstra de ondervraging weer over.

‘Dat kun je wel zeggen, ja.’ Ze staat op en kijkt door de serredeuren naar de voorbeeldig verzorgde tuin. Te midden van bloemperken staat op een ovaal stuk gras een beeld van de liefdesgod Cupido, compleet met pijl en boog. ‘Chris werd algauw een van de weinige dames uit wat we onze platina klasse noemen. Echt een natuurtalent. Ze wond mannen om haar vinger en had een hele rij vaste klanten.’

Ze zwijgt even en gaat weer zitten. ‘Dit vertel ik u alleen maar omdat ze nu dood is. En ik verklaar nu vast met nadruk dat ze nooit iets heeft gedaan wat strijdig is met de Nederlandse wetgeving.’

‘Nee, dat begrijpen we,’ verzekert Graanoogst haar. ‘Maar we doen onderzoek naar haar dood en zouden van u graag zo veel mogelijk details willen horen over haar werkzaamheden. En natuurlijk over de mensen met wie ze werkte.’

‘Daar kan ik kort over zijn, meneer Graanoogst. Christie Zeilmaker was een van onze gewaardeerde werknemers. We hadden met haar een arbeidscontract, zoals we dat met al onze medewerkers hebben. Daarin kunt u vanzelfsprekend inzage krijgen. Maar ons klantenbestand is een ander verhaal. Wij kunnen ons werk alleen doen op basis van strikte vertrouwelijkheid.’

‘Het zou heel goed kunnen zijn dat ze om het leven is gebracht door een van uw cliënten,’ werpt Graanoogst tegen. ‘Dus zult u begrijpen dat wij moeten weten wie dat zijn.’

Ze haalt diep adem. ‘Meneer Graanoogst, ons werk is volstrekt legitiem, wij dragen er belasting en sociale premies over af, zoals dat hoort. Maar als bekend wordt dat wij de gegevens van onze klanten zomaar prijsgeven, kan ik morgen ons faillissement aanvragen.’

‘U begrijpt toch wel…’ begint Graanoogst weer.

Maar mevrouw De Lange onderbreekt hem ongeduldig. ‘Laat ik volkomen duidelijk zijn, heren. Als u mij zwart op wit kunt geven dat Christie Zeilmaker vermoord is door een van onze klanten en u komt met een gerechtelijk bevel om ons klantenbestand te openen, dan kunt u de beschikking krijgen over onze klantgegevens. Zo niet, dan kunt u het vergeten. Is dat helder?’

Als de twee rechercheurs zwijgen, staat ze op. ‘Uit het feit dat u niet protesteert begrijp ik dat u niet aan deze voorwaarden kunt voldoen. Wat mij betreft zijn we uitgepraat.’ Ze roept: ‘Günther!’

De jongeman die hen heeft binnengelaten verschijnt direct in de deuropening.

‘Laat jij de heren even uit, wil je?’ En met een minzaam knikje naar de beide politiemannen: ‘Dank dat u me dit afschuwelijke bericht persoonlijk bent komen vertellen. En het spijt me dat ik u niet verder heb kunnen helpen. Tot ziens.’




21


Na een snelle lunch in een broodjeszaak zijn Graanoogst en Zijlstra keurig op tijd voor de geplande bespreking bij Ter Schegget. Van Amerongen en Ringeling zitten al aan de vergadertafel in zijn kamer, maar de inspecteur zelf is er nog niet. ‘Hebben jullie al iets gehoord over de mogelijke vervanger van Leo?’ vraagt Zijlstra, terwijl hij naast Ringeling gaat zitten en een hand op haar arm legt.

Graanoogst, die tegenover hem plaatsneemt, kijkt afkeurend. Ook hij is gecharmeerd van Latifa Ringeling, die net als hij van Surinaamse afkomst is. Het feit dat hijzelf getrouwd is, staat daar volgens hem helemaal buiten.

‘Ik geloof dat Van Vloten morgen begint met de gesprekken,’ zegt Van Amerongen terwijl ze een lok haar achter haar oor veegt. ‘Zoiets ving ik op bij Personeelszaken.’

Op dat moment komt Ter Schegget gehaast binnenlopen. ‘Excuus voor mijn vertraging. Ik had nog even een bespreking met de hogere regionen.’

Zijlstra kijkt Graanoogst aan en draait zijn ogen geërgerd naar boven.

‘Laten we meteen beginnen.’ De inspecteur legt een stapel papieren voor de stoel aan het hoofd van de vergadertafel en pakt een pen en een map van zijn bureau. ‘Als het goed is, zijn er flinke vorderingen gemaakt in de zaak van…’ Hij kijkt even op de map. ‘…Christie Zeilmaker. Wie begint?’

Van Amerongen legt het stapeltje papieren dat voor haar op tafel ligt keurig recht. ‘Wij hebben de rapportage van het Nederlands Forensisch Instituut, en het NFI bevestigt de constateringen van Bertels: het slachtoffer is om het leven gekomen door een acute hartstilstand en heeft pas daarna de val gemaakt die voor dat letsel aan rug en schouder heeft gezorgd.’

‘Een hartaanval?’ vraagt Graanoogst verbaasd. ‘Dus we zijn niet bezig met het onderzoek naar een moord?’

‘Toch wel.’ Ze glimlacht. ‘Want er is ook duidelijk geworden wat die hartaanval waarschijnlijk veroorzaakt heeft. Die brandplek in haar nek is namelijk het gevolg van een sterke stroomstoot van ten minste honderdduizend volt.’

‘Dat moet dan een soort taser geweest zijn.’ Zijlstra fronst zijn wenkbrauwen. ‘Is honderdduizend volt dan niet wat veel?’

‘Politietasers staan meestal afgesteld op maximaal vijftigduizend volt,’ zegt Ter Schegget. ‘Als er hier sprake is geweest van minimaal honderdduizend volt, zou dat kunnen verklaren waarom ze een hartaanval heeft gekregen.’

‘Maar waarom is ze dan uit het raam gegooid?’ vraagt Graanoogst peinzend.

‘Misschien was het een soort afrekening en wilde iemand dat goed duidelijk maken,’ suggereert Zijlstra. ‘Dat zie je bij allerlei vormen van georganiseerde misdaad.’

‘Mogelijk,’ beaamt Van Amerongen. ‘En verder heeft het forensisch onderzoek uitgewezen dat Christie Zeilmaker uiterlijk enkele uren voor haar dood nog geslachtsgemeenschap heeft gehad. Met gebruik van een condoom en een glijmiddel.’

‘Dank voor de details,’ zegt Graanoogst. ‘Dat zou er dus op kunnen wijzen dat het een klant geweest is.’

Ringeling haalt haar schouders op. ‘Of een minnaar. Of allebei.’

‘Allemaal mogelijk.’ De inspecteur kijkt de tafel rond. ‘We zullen moeten vaststellen of degene die haar met een taser heeft bewerkt dezelfde is die seks met haar heeft gehad. En haar uit het raam heeft gegooid. En een deel van haar persoonlijke bezittingen heeft ontvreemd.’

De vier anderen knikken zwijgend.

‘Hadden jullie nog meer?’ vraagt Ter Schegget aan de twee vrouwelijke rechercheurs.

‘Jazeker, we hebben Christie Zeilmaker ook verder nagetrokken.’ Ringeling houdt haar schrijfblok even omhoog. ‘Haar appartement is een koopflat. Daarnaast heeft ze ook haar kamer aan de Kleine Wittenburgerstraat aangehouden, waar ze kennelijk aan het begin van haar studie heeft gewoond. Die kamer is onderverhuurd aan een andere student, die we nog niet gesproken hebben.’

‘Dat zou kunnen verklaren waarom de post die haar ouders naar dat adres stuurden niet onbestelbaar terugkwam,’ zegt Graanoogst. Intussen maakt hij zelf een aantekening in zijn notitieboekje. ‘Dan stuurt die kamerbewoner haar post door, of levert die persoonlijk af.’

‘Dat zullen we die persoon vragen,’ belooft Ringeling. ‘Hij of zij heet in ieder geval R.F. Steketee. Verder nog niets over bekend.’

‘Het kan een medestudent zijn geweest. Staat Zeilmaker zelf nog ingeschreven aan de universiteit?’ vraagt Ter Schegget.

‘Dat hebben we ook nagetrokken.’ Ringeling kijkt op haar schrijfblok. ‘Ze is nu voor het derde jaar ingeschreven bij de studierichting Toerisme- en Recreatiemanagement van de Hogeschool Amsterdam, hoewel ze al ruim een jaar geen tentamens meer heeft afgelegd en geen werkgroepen heeft gevolgd. We zijn nog aan het natrekken of ze nog wel studiefinanciering ontvangt.’

‘Trek dan ook haar bankgegevens na,’ zegt Ter Schegget. ‘En als het kan ook haar belastingopgaven van de afgelopen jaren. Misschien heeft ze wel een accountant of een boekhouder, die we om inzage in haar boeken kunnen vragen.’

Hij slaat zijn map open. ‘Dat brengt mij meteen bij de gegevens die de TR boven water heeft gekregen. Met het natrekken van de minstens twintig verschillende soorten vingerafdrukken zijn ze nog bezig. Die kunnen eventueel gecombineerd worden met diverse haren, huidresten en andere DNA-dragers die we hebben aangetroffen.’

‘Is dat gebruikte condoom ook gevonden?’ informeert Graanoogst zakelijk.

‘Goeie vraag,’ antwoordt de inspecteur. ‘Daar heb ik geen gegevens over. Maar ik zal het bij de TR navragen, zodat ze er eventueel gericht naar kunnen zoeken.’

‘En hoe zit het met de computerbestanden?’ vraagt Zijlstra.

‘Alle cd’s zijn gecontroleerd,’ rapporteert Ter Schegget terwijl hij in zijn map bladert. ‘Maar daar stonden verder geen backupgegevens of andere persoonlijke bestanden op. Wel stond er op dat USB-stickje het een en ander dat ze allemaal hebben uitgeprint.’ Hij schuift een aan elkaar geniet stapeltje papieren in de richting van Graanoogst en Zijlstra. ‘Dat was het, wat mij betreft.’

Terwijl Zijlstra de papieren begint door te bladeren, rapporteert Graanoogst: ‘De moeder en stiefvader van Christie Zeilmaker hebben het lijk vanochtend positief geïdentificeerd. Daarna hebben we nog een gesprek met hen gehad. Daaruit bleek dat het contact tussen ouders en kind vooral zo slecht was doordat Zeilmaker problemen had met haar stiefvader.’

‘Daar gaan we nog over praten met de oudere zus van Christie,’ vult Zijlstra aan. ‘Want die schijnt een goede band met haar zusje te hebben gehad. En we kregen de indruk dat met name de stiefvader niet alles zei wat we zouden moeten weten.’

De inspecteur knikt. ‘Prima. En jullie zijn ook nog naar dat escortbureau geweest, toch?’

‘Fleurs de Lys, inderdaad,’ bevestigt Graanoogst. ‘Daar hebben we een gesprek gehad met de algemeen manager en eigenares, ene mevrouw De Lange.’

‘Die zelf ook uit het vak afkomstig is,’ voegt Zijlstra daaraan toe.

‘Ja, precies,’ vervolgt Graanoogst onverstoorbaar. ‘Ze blijken daar te werken met scouts die bij studentenverenigingen zoeken naar…’ Hij brengt zijn wijs- en middelvingers bij wijze van aanhalingstekens naast zijn voorhoofd. ‘…talent. Op basis van zo’n tip heeft De Lange twee jaar geleden zelf Christie Zeilmaker gerekruteerd. En die blijkt daar vervolgens te zijn uitgegroeid tot een van de beste krachten, met een forse klantenkring.’

‘Als ik het goed begrijp, verleent die eigenares dus alle medewerking aan het onderzoek,’ zegt Ter Schegget. ‘Opmerkelijk!’

‘Als dat waar was, zou het zeker opmerkelijk zijn geweest.’ Graanoogst glimlacht. ‘Ze was bijzonder aangedaan door de dood van Christie Zeilmaker. Maar ze weigert absoluut om klantgegevens te laten zien. Tenzij er sprake is van een reële verdenking, en zelfs dan nog alleen met een gerechtelijk bevel.’

‘Die wil natuurlijk de privacy van haar klanten bewaken,’ begrijpt Van Amerongen. ‘Anders kan ze die zaak van haar wel opdoeken.’

‘Ja, dat zei ze zelf ook al, en daar is natuurlijk ook wel wat voor te zeggen, met haar beroep.’ Graanoogst maakt een laconiek gebaar. ‘Maar wij zijn er natuurlijk niet echt mee geholpen.’

‘Voorlopig zullen we het in ieder geval zonder die input moeten doen,’ constateert Ter Schegget en hij slaat de map dicht. ‘Enfin, hoe is de stand van zaken? Hebben we concrete verdachten?’

‘Ik ga ervan uit dat het een klant of een geliefde moet zijn,’ zegt Ringeling terwijl ze peinzend uit het raam staart. ‘Ze heeft die middag nog seks gehad, dus dat zal waarschijnlijk met dezelfde persoon zijn geweest. En die heeft vervolgens al die spullen meegenomen om zijn sporen uit te wissen.’

‘Behalve het USB-stickje dan.’ Ter Schegget wijst naar het pakketje papieren dat nu voor Zijlstra op de tafel ligt. ‘Het kan goed zijn dat we hem daardoor toch op het spoor komen.’

‘Dat is mogelijk,’ antwoordt Zijlstra terughoudend. ‘Maar het is natuurlijk helemaal niet gezegd dat het zo gegaan is. Er zitten immers een paar uur tussen het moment waarop ze seks heeft gehad en haar dood… Dus kan het best zo zijn dat ze ’s middags een klant heeft gehad, of dat voor mijn part haar vriendje op bezoek was, en dat pas later degene is langsgekomen die haar heeft vermoord.’

‘Wie zou dat dan geweest kunnen zijn?’ vraagt Van Amerongen sceptisch.

Zijlstra maakt een geïrriteerd handgebaar. ‘Daar weten we nog veel te weinig voor. Daarnet hadden we het nog over een afrekening in de hoek van de georganiseerde misdaad. En dat zou best kunnen, want je weet niet wat voor belangen er spelen als er betaalde liefde in het spel is. Maar ik zou op voorhand bijvoorbeeld die stiefvader ook niet uitschakelen. Wie weet wat er tussen die twee precies gebeurd is.’

‘Dat ben ik helemaal met je eens,’ stemt Graanoogst in. ‘We weten gewoon nog niet genoeg. Al denk ik wel dat degene die de administratie en de tas van Christie Zeilmaker heeft meegenomen ook de dader is. Om zijn sporen uit te wissen, zoals Latifa zei.’

Ter Schegget laat het allemaal even op zich inwerken voordat hij opkijkt en zegt: ‘Prima. Ik heb via de afdeling Voorlichting al vragen vanuit de pers gehad, dus laten we proberen snel resultaat te boeken in deze zaak. Wat zijn de volgende stappen?’

‘Wij gaan dus achter die bank- en belastinggegevens aan. En praten met de onderhuurder,’ zegt Van Amerongen.

‘En wij nemen contact op met die zus. En graven nog wat dieper in de bezigheden van Christie Zeilmaker,’ kondigt Graanoogst aan.

Zijlstra houdt het pakketje papier omhoog. ‘En we gaan dit natuurlijk doorploegen.’

De inspecteur knikt. ‘Ik wil — al dan niet via Leo — nauwkeurig op de hoogte worden gehouden van alle vorderingen.’

Hij staat op, ten teken dat het overleg voorbij is.




22


‘Waar beginnen we nu mee?’ vraagt Zijlstra als Graanoogst en hij weer in hun werkkamer zijn.

‘Misschien is het verstandig om eerst die zus te bellen,’ antwoordt Graanoogst, terwijl hij op zijn bureaustoel gaat zitten en achteroverleunt. ‘En ik wil eigenlijk nog een paar oude bekenden op de Albert Cuyp langs om nog eens wat navraag te doen. Ik ken daar wat mensen die bar weinig zeggen bij een buurtonderzoek, maar in een rechtstreeks gesprek ineens van alles blijken te weten.’

Zijlstra loopt naar het raam en rekt zich uit. Buiten waait en miezert het nog altijd. Een dikke oudere vrouw met een boodschappentas holt om de tram te halen, maar de bestuurder wacht niet op haar. Ze stampvoet van kwaadheid.

‘Misschien geldt dat ook wel voor die zus,’ zegt hij nadenkend. ‘Als wij haar opbellen, zal ze ons waarschijnlijk niet veel vertellen. Eigenlijk wil ik haar het liefst persoonlijk spreken.’

‘Ze woont wel in Sluis,’ werpt Graanoogst tegen. ‘Dan ben je al een dag bezig met heen en weer rijden.’

‘Misschien wil ze wel hierheen komen. Dat is toch te proberen?’

De telefoon op Zijlstra’s bureau gaat. Graanoogst rolt erheen met zijn bureaustoel en neemt op.

‘Recherche Amsterdam, met Graanoogst spreekt u.’

Hij luistert even en zegt dan lachend: ‘Ha, mevrouw De Cock. Nee, uw zoon is er wel, hoor. Ik zal hem even geven.’

Emmy Zijlstra-De Cock is na de scheiding van haar man Tjerk, Hendrick Zijlstra’s vader, haar meisjesnaam weer gaan gebruiken.

Graanoogst rolt nu met zijn bureaustoel naar het raam, waar Zijlstra inmiddels in de vensterbank is gaan zitten.

‘O, en mag ik u alvast feliciteren met uw verjaardag?’ vraagt Graanoogst jolig. ‘Wat zegt u? Nee, ik weet dat u pas jarig bent geweest. Maar ik weet toevallig dat uw zoon al ontzettend druk bezig is met het cadeau voor uw volgende verjaardag.’ Hij lacht hard. ‘Hier komt hij, hoor!’

Zijlstra pakt met een chagrijnige blik het toestel van hem aan.

‘Ha, mam.’

‘Dag, jongen. Wat hoor ik nou toch voor onzin over een cadeau?’

‘Ach, dat is Oscar, die is knettergek. Dat weet u toch zo langzamerhand wel?’

‘Het zal wel. Maar daar bel ik dus niet voor.’

‘Dat dacht ik al.’

‘Nou niet de wijsneus uit gaan hangen, jongen. Wat ik wilde vragen: je komt dan wel nooit bij je oude moeder, maar je denkt toch wel aan de verjaardag van je neefje Sven, hè? Die jongen wordt al acht en kijkt erg tegen je op, god mag weten waarom.’

Zijlstra’s zus Astrid en haar man Patrick wonen in een nieuwbouwhuis in Zaanstad, samen met hun zoon Sven en de tweeling Annette en Bernadette. Hij is stapelgek op zijn neefje en nichtjes, en heeft hun verjaardagen in zijn agenda staan.

‘Ja, natuurlijk, mam, dat vergeet ik heus niet, hoor.’

‘Nou, het zou anders niet de eerste keer zijn dat jij schittert door afwezigheid op een familieverjaardag.’

Graanoogst heeft zijn notitieboekje gepakt en zit nu aan zijn bureau te telefoneren.

‘In ieder geval bedankt voor het geheugensteuntje, mam.’ Zijlstra zucht. ‘Maar als u het niet erg vindt, ga ik nu weer verder. We zijn hier eigenlijk een beetje druk met het oplossen van een moordzaak.’

‘Tjongejonge, je oom Jur heeft het anders nooit te druk om zijn familie even te woord te staan.’

Zijlstra draait zijn ogen naar boven en telt tot tien. ‘Ik weet het, mam, ome Jur doet alles heel anders dan ik. Bedankt voor het bellen, mam. Dag, mam.’

Zonder nog een antwoord af te wachten verbreekt hij de verbinding. ‘Allemachtig,’ stamelt hij, terwijl hij het toestel weer op zijn bureau zet. Hoofdschuddend gaat hij voor zijn computer zitten om een paar e-mailtjes te checken.

Even later beëindigt ook Graanoogst zijn gesprek.

‘Geregeld!’ zegt hij opgewekt.

‘Wat is geregeld?’ vraagt Zijlstra geërgerd.

‘Die zus.’ Graanoogst leest voor uit zijn notitieboekje: ‘Sylvia van Woudenstein, geboren Zeilmaker, zevenentwintig jaar, woonachtig te Sluis, Zeeuws-Vlaanderen. Ze komt.’

‘Ze komt?’

‘Yep. Morgen, aan het eind van de ochtend. Ze wilde toch al naar Amsterdam gaan, om het lijk van haar zus te zien. Daarna komt ze op het bureau.’

‘Schitterend,’ reageert Zijlstra, ineens weer vrolijk. ‘Daar ben ik blij om. Ik vond echt dat we het onderzoek niet goed zouden doen als we hier geen vervolg aan gaven.’

‘Spreekt vanzelf,’ zegt Graanoogst nuchter. ‘Afstand mag geen rol spelen bij een beslissing om met iemand te praten.’

‘Ook niet op een onderbezette afdeling als de onze?’

Graanoogst rekt zich uit. ‘Zo onderbezet dat sommigen van ons voortdurend met hun oom of hun moeder aan het bellen zijn, bedoel je?’

Zijlstra reageert niet direct op de aantijging. Graanoogst staat op en doet zijn jas aan. ‘Ik ga nu eerst maar even langs de Albert Cuyp. Daarna ga ik direct door naar huis, dus ik zie je morgen wel weer.’

‘Ja, tot morgen,’ groet Zijlstra een beetje korzelig.

Hij haalt een kop koffie en installeert zich aan zijn bureau met de stapel papieren die hij van Ter Schegget gekregen heeft.

Het zijn prints van een aantal uiteenlopende bestanden. Een ervan is een lijstje met opvallend veel Zeeuwse adressen en slechts een paar Amsterdamse. Bij sommige van de contacten in Amsterdam staat alleen een mobiel telefoonnummer. Dat kunnen klanten zijn, denkt Zijlstra, maar dan kijkt hij naar de datering op de bijgevoegde bestandenlijst: die is van tweeënhalf jaar geleden. Dus zijn dat waarschijnlijk medestudenten geweest, veronderstelt hij.

Doorbladerend vindt hij twee brieven uit dezelfde periode, allebei gericht aan zus Sylvia. Hij leest ze globaal door en constateert dat het gaat om doorsnee studentenleed van een eerstejaars die moederziel alleen in een grote stad terechtkomt. Toch maakt hij het nietje los en houdt hij de brieven apart, voor het gesprek van morgen.

Een ander bestand is een lijst van ruim twintig titels van boeken en cd’s. Het is een zeer ongelijksoortig rijtje, waarvan hij zich afvraagt of het een opsomming is van wat ze in een bepaalde periode gelezen en beluisterd heeft, of juist nog wilde aanschaffen.

Er zijn echter ook een paar recentere bestanden. Eentje bevat gegevens over appartementen in het centrum van Amsterdam, makelaars en hypotheekgevers. En het andere heet ‘Maanlicht’. Het bestaat uit kolommen. De eerste met termen als ‘Varkentje Krulstaart’, ‘Boze Bobo’, ‘Gretige Graaierd’ en ‘Koekeloere’. De tweede met getallencombinaties als 4–6, 5–7, 3.5–5.5 en 9-10. De derde weer met termen, zoals ‘baby’, ‘bond’, ‘ond/str’ en ‘voet’. En het vierde met alleen drie lettercombinaties ‘mf’, ‘f’ of ‘m’. Zijlstra tuurt er verbaasd naar. Wat is dit? Sommige termen, zoals ‘bond’ en ‘voet’ komen vaker voor, maar in de eerste kolom zitten geen verdubbelingen. De lettercombinaties aan het eind lijken volkomen willekeurig verdeeld. Waar zouden ze voor staan: mannelijk, vrouwelijk en… Ja, wat?

Hij komt er niet uit en is geconcentreerd aan het puzzelen als hij uit zijn ooghoek iets ziet bewegen bij de deur. Automatisch kijkt hij op.

In de deuropening staat een jonge vrouw in een dienstblouse zonder rangaanduiding. Ze lacht haar parelende lach en zegt: ‘Ik sta al een tijdje naar je te kijken, Hendrick met ceekaa! Wat ben je aan het doen?’

‘Ingrid van den Bogaert,’ reageert hij verrast. ‘Ik was gewoon aan het werk. Speuren en nadenken, dat is wat wij rechercheurs doen voor de kost.’

Ze komt op de rand van zijn bureau zitten en vraagt zonder omwegen: ‘Waarom wil je niet bij René en mij op bezoek komen? Dat is toch gezellig?’

Zijlstra legt de papieren in de bovenste la van zijn bureau. ‘Weet je wat ik gezellig vind? In de kroeg zitten, met een mooie vrouw als jij uitgaan, ouwehoeren met een paar goeie vrienden. En weet je waar ik een vreselijke hekel aan heb? Aan verjaardagen, kantoorfeestjes, visites en trouwerijen. Allemaal van die verplichte nummers waarbij er van je verwacht wordt dat je de hele tijd vriendelijk glimlacht, met iedereen babbelt en je vooral niet vermaakt.’

‘Maar wil je René dan niet leren kennen?’ probeert ze. ‘Hij is echt een geweldige vent.’

Hij haalt diep adem en kijkt haar recht aan. ‘Laat ik heel eerlijk tegen je zijn, Ingrid van den Bogaert. Die René van jou kan me gestolen worden. Ik ga met jou om, omdat ik je vanaf de eerste keer dat ik je zag mooi, lief, grappig en verrassend vind. Elke keer als ik je zie, word ik blij. Ik vind het heerlijk om bij je te zijn en met je uit te gaan, zelfs al weet ik dat ik je niet mag kussen en waarschijnlijk nooit met je naar bed zal gaan. Maar vraag me alsjeblieft niet om aardig te gaan zitten doen tegen de vent die het geluk heeft gehad dat hij je eerder is tegengekomen dan ik.’

Ze zet grote ogen op. ‘Gossie,’ stamelt ze, van haar stuk gebracht. ‘Ik… Ik weet niet zo goed wat ik daarop moet zeggen.’

‘Je kunt natuurlijk zeggen dat René je volkomen vertrouwt en dat hij het prima vindt dat je met me uitgaat,’ gaat Zijlstra door. ‘Maar ik zou wel eens van jou willen horen hoe je er nu zelf over denkt. Waarom ga je met mij uit? En waag het niet om het woord “gezellig” in de mond te nemen!’ Onwillekeurig schiet ze in de lach, hoewel de vrolijkheid van haar gezicht verdwenen is.

‘Maar ik vind het écht gezellig om met je uit te gaan. Als ik met je praat, is het alsof ik je al jaren ken. Je maakt me aan het lachen en ik…’

‘Heb je dat soms niet met je eigen man?’ onderbreekt hij haar. Ze bijt op haar lip. ‘Ik weet niet. Dat is anders. Ik hou vreselijk veel van René en ik vind het heerlijk om bij hem te zijn, maar… Met jou heb ik zo’n lol, weet je!’

‘Ja, dat is zo,’ antwoordt hij rustig. ‘Dat merk ik aan mezelf ook. Maar weet je, Ingrid van den Bogaert, als ik me zo prettig voel bij een vrouw, als ik merk dat ik ernaar uitkijk om met haar samen te zijn, als ik ontdek dat ze in m’n hoofd zit op momenten dat ik haar niet zie, dan…’

‘Nee, zeg het niet.’

‘Dan kan ik het niet helpen,’ gaat hij toch door. ‘Dan wil ik haar vasthouden, tegen me aan drukken. Dan wil ik je kussen, Ingrid.’

Ze slaat haar ogen neer en zucht. ‘Dus is dit toch allemaal niet zo’n goed idee, Hendrick.’

‘Ik weet het.’

‘Het leek me zo mooi,’ zegt ze zacht. ‘Om jou als vriend te hebben. Niet als vriendje, maar als vriend, hè. En dan toch trouw te zijn aan René.’

Hij knikt, maar wacht af.

Ze loopt naar de deur en blijft daar staan. ‘Ik ben bang dat je gelijk hebt. Dit is niet eerlijk tegenover jou en niet eerlijk tegenover René. Ik moet hierover nadenken, Hendrick.’

En ze is weg.

Zijlstra blijft een tijdlang uit het raam zitten staren tot het buiten helemaal donker is. Dan zet hij zijn petje op, verlaat het bureau en loopt met zijn handen diep in de zakken naar zijn stamkroeg.

Hij gaat aan de bar zitten, groet de aanwezigen kort, trekt het petje van zijn hoofd, ritst zijn jack open en zegt: ‘Geef mij een biertje, Ernst. Of nee, maak er maar twee van, dat heb ik wel verdiend. En geef de jongens ook wat.’

Er gaat gejoel rond hem op.

De barman kijkt hem onderzoekend aan, maar Zijlstra geeft geen krimp en zet zich met een verbeten ijver aan het innemen.




23


Graanoogst heeft zijn auto op de Hemonystraat neergezet en loopt de Albert Cuypmarkt op. Het voelt na al die jaren als thuiskomen.

Hij kan de verleiding niet weerstaan om bij de frietkraam op de hoek een patatje-met te halen.

‘Hé, da’s een tijd geleden!’ zegt de oudste van de twee mannen achter de toonbank, waarna hij zonder op een antwoord te wachten doorgaat naar een volgende klant.

Gewoontegetrouw kijkt Graanoogst naar de houten wand aan de kant van de Van Woustraat. En jawel, het bordje hangt er nog: KLEINGELD VOOR DE PARKEERMETER? WE HEBBEN EEN AFSPRAAK GEMAAKT MET DE BANK: WIJ WISSELEN GEEN GELD EN ZIJ BAKKEN GEEN PATAT. Hij grinnikt, al heeft hij het bordje al tientallen keren eerder gezien.

De patatman overhandigt hem zijn bakje friet. ‘Kijk eens, nog een prettige dag verder, en niet knoeien, hè!’ Al etend begeeft Graanoogst zich tussen de andere bezoekers van de markt. Een dikke vrouw met een bodywarmer en blote, zwaar getatoeëerde armen komt achter een kraampje met kinderkleding vandaan om hem tegen zich aan te drukken. ‘Goed je weer eens te zien, ouwe bosneger.’

Met moeite weet Graanoogst zijn bakje patat uit de omhelzing te redden. Lachend biedt hij haar een patatje aan. ‘Ik ben ook blij om jou weer te zien, tante Neel. Hoe gaan de zaken?’ Ze haalt haar schouders op. ‘Ach, zoals altijd, hè, gezond maar mager!’

Lang niet iedereen op de markt herkent hem van de tijd dat hij hier nog geüniformeerd zijn rondes liep. Er zijn veel nieuwe gezichten. Maar de oude bekenden begroeten hem zonder uitzondering vriendelijk. Bij het kruispunt met de Eerste Sweelinckstraat stopt hij. Intussen heeft hij behalve de patat ook al een gratis haring met uitjes en een beker slappe koffie achter de kiezen.

Hij kijkt omhoog naar het standbeeld van André Hazes en zegt zacht grinnikend in zichzelf: ‘Dat zou wel eens de enige man kunnen zijn die hier op dit moment nog populairder is dan ik.’

Op nog geen dertig meter van hem vandaan bevindt zich de kraam van Layla en Hakim Hussainali, waarachter nog maar twee dagen geleden het lijk van Christie Zeilmaker is gevonden. Hij gaat er niet naartoe. In plaats daarvan loopt hij de Eerste Sweelinckstraat in en gaat hij café De Wijze Uil binnen.

Hier zag het vroeger altijd blauw van de rook van sigaren, sigaretten en andere vormen van verbrande tabak. Nu is het er minder bedompt, maar de kroeg is nog altijd zoals hij die graag ziet: een hoog plafond met balken, posters van dranken sigarettenmerken en van films aan de muren, een donker houten bar met glimmende koperen bierpompen en zand op de blankhouten vloer.

Er zijn maar een stuk of twaalf mensen binnen, voornamelijk marktkooplui die hier wat komen drinken en bijpraten.

Graanoogst doet zijn jas uit, gaat aan de bar zitten en knikt naar de bejaarde barkeeper. ‘Hallo, Rinus, doe mij een vaasje.’ De man neemt de tijd om een groot bierglas voor hem te vullen en zet het voor hem neer. ‘Kijk eens, Os, deze heb je van de zaak.’

‘Bedankt, Rinus. Op je gezondheid!’

‘Ik neem er straks wel eentje.’ Hij bekijkt Graanoogst en glimlacht. ‘Je bent dikker geworden.’

‘En jij kaler,’ kaatst Graanoogst terug. ‘Drink je zelf niks?’

‘Straks, zei ik toch. Geinig dat je dit café nog weet te vinden. Is het soms uit met Henny?’

Graanoogst schudt zijn hoofd. ‘Nee, hoor, nog altijd bij elkaar. En jij en Toos?’

‘Toos is dood. Al vier jaar.’ De man schenkt zichzelf een glaasje water in bij de spoelbak en neemt een slok. ‘Kanker. Kloteziekte. Ze hebben d’r opengemaakt en meteen weer dicht. Was niks meer aan te doen.’

‘Dat is inderdaad klote.’ Graanoogst heft zijn glas. ‘Op Toos. Dat ze maar gelukkig mag zijn in die grote tapperij daarboven.’ De man volgt zijn voorbeeld. ‘Tja. Het is raar: die ouwe en ik hadden altijd ruzie, maar nou mis ik haar. Elke dag.’

Graanoogst doet net alsof hij niet ziet dat er een traan in de ooghoek van de oude man schittert. ‘En de kinderen?’

‘O, dat gaat prima. Allebei m’n jongens hebben een vaste baan, maar ze wonen niet meer in Amsterdam. En geen van tweeën willen ze natuurlijk het café van pa overnemen, hè. Dus moet ik de tent eerdaags gaan verkopen.’

‘Daar zou ik nog even mee wachten,’ adviseert Graanoogst. ‘Anders wordt het je dood. Jij zit hier al zo lang als ik je ken elke dag.’

De oude man grijnst. ‘Da’s niet waar. Ik heb elke zomer twee weken vakantie.’

‘O ja, dat klopt.’ Graanoogst kijkt om zich heen. ‘Zeg, Rinus, waar is Klasie? En Zwarte Cor? En de Mouthaan?’

‘De Mouthaan is dood,’ vertelt de barman somber. ‘Ook alweer jaren. Zijn buik hoefden ze niet eens open te maken; daar wist iedereen van dat het een en al lever was.’ Hij grinnikt om zijn eigen grap. ‘En Klasie zie ik niet veel meer. Die is gestopt, heeft alles verkocht en woont nu met z’n vrouw in Noord. Komt heel af en toe nog wel eens langs. Volgens mij verveelt hij zich te pletter nou hij renteniert.’

‘En Cor?’

Zwarte Cor is al sinds jaar en dag een van de toonaangevende marktkooplieden op de Cuyp. Zijn kraam is volgestouwd met allerlei prullaria, waarvan hij soms nog wat verkoopt ook. Maar iedereen weet dat je voor zwarte handel bij Cor moet zijn. Als er ergens iets van een vrachtwagen gevallen is, blijkt Cor altijd in de buurt te zijn geweest om het te helpen oprapen.

Maar wat voor Graanoogst altijd belangrijker is geweest: Cor weet vrijwel alles wat er op en rond de markt gebeurt. En hij wilde hem, als wijkagent, vaak in die kennis laten delen, op voorwaarde dat hij dan een oogje dichtkneep voor de niet altijd even legale handel en wandel van Cor. Zo wast de ene hand de andere, zei hij vaak.

‘Cor is hier elke dag wel even. Hij is wel aan het afbouwen, hoor. Z’n zoon wilde die handel ook al niet overnemen, maar hij is nu een neef aan het klaarstomen.’

‘Is hij vandaag al geweest?’

De oude man knikt. ‘Vanochtend. Ik verwacht hem vandaag eigenlijk niet meer terug, hij houdt het door de week vaak halverwege de middag al voor gezien. Dan moet die jongen het alleen uitzoeken van ’m. Dat vindt hij een soort leerproces.’ Hij neemt een slok water. ‘Waar heb je Cor voor nodig?’ Graanoogst kijkt even om zich heen voordat hij antwoordt. ‘We zijn bezig met de zaak van dat dode meisje, dat van de week achter een van de kramen op de Cuyp lag. Het zou goed uitkomen als hij ons wat meer over haar zou kunnen vertellen.’

‘Daar kan ik je niet mee helpen.’ De oude man slaat zijn armen over elkaar en leunt tegen de bar. ‘Daar moet je inderdaad Cor voor hebben. Zal ik vragen of hij je belt?’

‘Ja, graag, Rinus.’ Graanoogst haalt een adreskaartje uit zijn binnenzak en legt dat naast zijn bierglas neer. ‘Ik weet dat hij niet graag contact heeft met de politie, maar…’

‘Voor jou zal hij wel een uitzondering maken,’ veronderstelt de oude man. Samen met het kaartje pakt hij ook het bijna lege bierglas van Graanoogst op. ‘Wil je er nog een?’ vraagt hij.

‘Nog eentje dan, ik moet nog rijden.’ Hij wacht glimlachend tot de barman zijn biertje heeft afgetapt en zet dan zijn bovenlip in het verse schuim. ‘Hè, lekker. Ik heb er nou al spijt van dat ik hier zo’n tijd niet ben geweest.’

‘Spijt komt altijd na de zonde, Os.’ De man grijnst en loopt weer terug naar de tap. ‘Vooruit, ik neem er zelf ook eentje.’




24


‘Allemachtig, wat zie jij eruit,’ zegt Graanoogst onthutst als Zijlstra de volgende morgen hun werkkamer komt binnen lopen.

Zijlstra hangt zijn jack en petje aan de kapstok, ploft neer op zijn bureaustoel en vraagt met schorre stem: ‘Is er koffie?’

Graanoogst kijkt hem bezorgd aan. ‘Normaal gesproken zou ik zeggen: ga het zelf halen, maar nu doe ik het wel even. Man, wat is er gebeurd?’

‘Niks, Oscar. Helemaal niks. Dat is het hem juist.’

Even bekijkt Graanoogst zijn verfomfaaide collega, dan besluit hij dat het verstandig is om eerst koffie te halen. Binnen enkele minuten is hij terug met twee dampende mokken. Hij zet de mok zonder lepeltje voor Zijlstra op het bureau.

‘Ik heb gisteren ook in een café gezeten, maar ik mag hopen dat ik er niet zo uitzie als jij,’ zegt hij.

Zijlstra kijkt even op. ‘Jij ziet er eigenlijk altijd hetzelfde uit. Man, wat doet m’n kop pijn!’

‘Heb je nog wat uit die papieren gehaald?’ vraagt Graanoogst. ‘Papieren?’ Voorzichtig neemt Zijlstra een slokje koffie, waarbij hij bijna zijn mond verbrandt.

‘Die papieren waar Ter Schegget gisteren mee kwam.’

Langzaam begint het te dagen in het nevelige hoofd van Zijlstra. Hij schuift de bovenste la van zijn bureau open en haalt het stapeltje prints eruit. ‘Niet allemaal even belangwekkend,’ zegt hij al bladerend. ‘Het meeste is niks. Ik weet niet hoelang die stick al achter dat bureau heeft gelegen, want er stond vrijwel alleen ouwe meuk op. En een wat recenter overzichtje van hypotheken en koopflats. O ja, en een raar bestand dat net een soort spelletje leek. Kon ik niet echt wijs uit worden.’

Hij overhandigt het vel met de tabelletjes aan Graanoogst, die er met opgetrokken wenkbrauwen een paar tellen naar kijkt en het dan weer teruggeeft.

‘Daar word ik ook geen wijs uit,’ zegt Graanoogst. ‘Nou ja, jammer. Het zou mooi geweest zijn als het iets had opgeleverd.’

‘En in welke kroeg heb jij gezeten, dan?’ vraagt Zijlstra.

‘Een van de cafés waar ik vroeger vaak kwam, bij de Albert Cuyp,’ vertelt zijn collega. ‘Ik wilde een paar oude bekenden opzoeken om te kijken of ze misschien wat wisten over onze dode.’

‘En?’

‘Niks, tot nu toe. Maar als het goed is, belt een van die jongens me terug.’

Zijlstra kijkt even dromerig voor zich uit. ‘Lijkt me een raar bestaan, in zo’n kraam op een markt. Elke dag buiten, al die mensen die langslopen. En ook nog eens steeds dezelfde koppen in die andere kramen.’

‘Precies,’ zegt Graanoogst, zichtbaar blij dat er een onderwerp aan de orde is waar hij veel van weet. ‘En dat is nou net wat de meeste van die marktkooplui zo aantrekt. Die zouden er niet aan moeten denken om bijvoorbeeld in een winkel te staan. Het zijn vrije jongens, ook al staan sommigen van hen wel veertig jaar met dezelfde kraam op dezelfde plek. En dat wereldje heeft heel nauwe onderlinge banden. Daar kom je niet zomaar tussen.’

‘En jij bent daar zeker wel tussen gekomen, toen je nog in uniform liep?’

Graanoogst doet net alsof hij het sarcasme in de vraag niet hoort. ‘Na een paar jaar beginnen ze je een beetje als een van hen te zien. Je blijft natuurlijk een politieman en ze zijn altijd voor je op hun hoede, maar er groeit toch een soort kameraadschap, ja. Ik heb daar jarenlang vrijwel dagelijks rondgelopen en met heel veel mensen gepraat. Dan ben je op een gegeven moment geen vreemde meer. Het was ook best moeilijk om dat allemaal los te laten toen ik bij de recherche ging. Maar ik begreep tegelijkertijd dat het goed was om weer eens wat anders te gaan doen, anders raak je te veel met zo’n wijk vergroeid.’

‘Hm, dat wist ik allemaal niet van je.’

‘Je vraagt me ook nooit wat,’ riposteert Graanoogst. ‘Dat komt doordat je altijd bezig bent met je eigen wereldje, vol drank en vrouwen.’

‘Praat me niet van drank en vrouwen.’ Zijlstra zet zijn ellebogen op zijn bureau en slaat zijn handen om zijn hoofd. ‘Vrouwen zijn trutten. En drank is smerig.’

‘Hm, het is zo’n ochtend, hè?’ Graanoogst staat op. ‘Ik zal je maar even alleen laten. Denk je er wel om dat straks de zus van onze dode langskomt? Dan moet je een beetje toonbaar zijn.’

Zijlstra kreunt bij wijze van antwoord.




25


Enkele uren later zitten de twee rechercheurs tegenover Sylvia van Woudenstein-Zeilmaker in Verhoorkamer 1. Zijlstra is nog niet helemaal hersteld, maar al een stuk levendiger en helderder dan aan het begin van de ochtend.

De jonge vrouw is niet zo’n in het oog springende schoonheid als wijlen haar zusje, maar ze heeft toch een uiterlijk dat in een drukke winkelstraat menige mannenblik trekt: halflang, donkerblond haar, hoge jukbeenderen, blauwgrijze ogen en een slank figuur.

Ondanks zijn nog altijd bonkende hoofdpijn bekijkt Zijlstra haar geïnteresseerd.

‘Fijn dat u hebt kunnen komen,’ zegt Graanoogst warm. ‘Bent u hier alleen?’

Ze knikt. ‘Mark, mijn man, is thuisgebleven om de kinderen naar school te brengen en tussen de middag eten te geven. Ik wilde per se mijn zus zien.’

‘We hebben begrepen dat u een nauwe band had met uw zus?’

‘Dat heeft mijn moeder u waarschijnlijk verteld,’ veronderstelt ze. ‘Maar u hebt gelijk. Er zijn perioden geweest dat Chris en ik elkaar vrijwel dagelijks aan de telefoon hadden.’

‘U zegt “zijn geweest”. Was dat de laatste tijd niet meer zo?’ vraagt Graanoogst.

‘Chris had het hier in Amsterdam erg druk met haar studie en haar modellenwerk. Dus had ze vaak gewoon te weinig tijd. En ik heb natuurlijk mijn gezin. Dan komt het er niet altijd van. Hoewel we nog wel regelmatig contact hadden.’

‘Wanneer voor het laatst?’ mengt Zijlstra zich in het gesprek. ‘Daar zat ik vanochtend in de auto nog aan te denken: dat is begin vorige week geweest. Dus ongeveer een week voordat ze…’ Ze slaat haar ogen neer. ‘…voor haar dood.’

‘U had het over het modellenwerk van uw zus,’ neemt Graanoogst het weer over. ‘Kunt u ons daar iets meer over vertellen?’

‘O ja. Christie was er erg enthousiast over. Door dat werk kwam ze in aanraking met allerlei soorten mensen, heel anders dan bij haar opleiding, want daar heb je natuurlijk voornamelijk met studenten en docenten te maken.’

‘En wat hield dat modellenwerk precies in?’ dringt Graanoogst aan.

‘Kleding showen, ook lingerie en zo, heb ik begrepen. Ik heb wel eens in van die postordercatalogi gekeken of ik er foto’s van haar in tegenkwam. Maar volgens haar gingen veel van haar foto’s naar Duitsland en Japan.’

‘Hebt u die foto’s wel eens gezien?’ vraagt Zijlstra.

Ze schudt langzaam haar hoofd. ‘Dat mocht om een of andere reden niet. Die mensen van dat bureau waren daar heel strikt in, zei Chris. Een van haar collegaatjes had een keer wat foto’s naar een van haar familieleden gestuurd, en toen waren die gaan circuleren via internet. Daar waren de opdrachtgevers niet blij mee, en dat kan ik me eigenlijk wel voorstellen.’

‘Oké.’ Graanoogst kijkt in zijn notitieboekje. ‘We hebben eigenlijk twee adressen van uw zus: een zolderkamer aan de Kleine Wittenburgerstraat en een appartement aan de Albert Cuypstraat.’

‘Hè?’ reageert ze verbaasd. ‘Ik weet niet beter of ze woont in die studentenkamer, inderdaad aan de Kleine Wittenbugerstraat. Daar stuur ik ook altijd verjaardagskaarten en foto’s van m’n kinderen naartoe. Wat is er met dat andere adres, dan?’

‘Dat is een luxe koopappartement bij de Cuypmarkt.’ Graanoogst let scherp op haar reactie.

De vrouw haalt diep adem en blaast de lucht door haar getuite lippen weer uit. ‘Daar weet ik dus niks van. Dat appartement zal ze dan wel gekocht hebben met het geld van haar modellenwerk. Maar waarom heeft ze daar niks van gezegd? Zoiets is toch hartstikke leuk?’

‘Ik kan het u niet vertellen,’ zegt Graanoogst nuchter. ‘Maar wel dat het de plek is waar ze om het leven is gekomen. Vanuit het raam van dat appartement is ze op de Cuypmarkt terechtgekomen, achter een van de kramen.’

Haar blik gaat van de een naar de ander. ‘Mijn moeder wist me niet precies te vertellen hoe Chris gestorven is. Maar ze is dus doodgevallen?’

‘Nee, ze heeft in dat appartement een elektrische schok gehad. Uw zus was waarschijnlijk al dood toen ze op straat viel,’ vertelt Zijlstra.

Ineens huilt de jonge vrouw. Ze houdt haar hand voor haar ogen en snikt heftig. Graanoogst biedt haar zijn zakdoek aan, maar ze schudt haar hoofd en haalt een pakje papieren zakdoekjes uit haar tasje.

‘Ik was al bang dat ik die vandaag nodig zou hebben,’ zegt ze met een bibberige stem.

Even plotseling als de huilbui is opgekomen, verdwijnt hij weer. De vrouw snuit haar neus, stopt het zakdoekje in haar tas en vraagt: ‘U zei dat ze gestorven is door een elektrische schok. Is er kortsluiting geweest of zoiets?’

‘Nee, we zijn nog bezig met het onderzoek, maar naar alle waarschijnlijkheid heeft iemand een taser tegen haar nek gedrukt. Dat is een stroomstootwapen, met een in dit geval zeer hoog voltage,’ legt Graanoogst uit.

Ze knikt. ‘Zo’n ding heb ik wel eens op televisie gezien. Maar is dat niet met vliegende draadjes?’

‘Die heb je ook, daar werkt de politie vaak mee,’ beaamt Zijlstra. ‘Dit is een ander model geweest, dat wel gebruikt wordt als zelfverdedigingswapen, vooral in Amerika. Dat hou je tegen een aanvaller aan en dan geef je een stroomstoot. Daardoor wordt het hele zenuwstelsel lamgelegd.’

‘Maar u zegt dat ze met zo’n taser om het leven is gebracht.’ Ze fronst haar wenkbrauwen. ‘Ik wist niet eens dat zoiets kon.’

‘Er zijn veel gevallen bekend waarbij iemand een hartaanval kreeg doordat hij met een taser werd bewerkt,’ vertelt Graanoogst. ‘Waarschijnlijk is er ook zoiets met uw zus gebeurd.’

‘Wie is dat geweest?’ vraagt ze fel. ‘Wie heeft het gedaan?’

‘Dat willen wij ook graag weten,’ zegt Graanoogst met een vage glimlach. ‘Misschien kunt u ons dat vertellen?’

‘Ik?’

‘U bent waarschijnlijk degene die uw zus het beste kende,’ gaat Graanoogst vriendelijk verder. ‘Hebt u enig idee of ze recentelijk misschien bedreigd is, of dat ze problemen heeft gehad met iemand?’

‘Nee, niet dat ik weet,’ antwoordt ze en ze trekt een denkrimpel boven haar neus. ‘Chris was niet iemand die problemen zocht of ruziemaakte.’

‘Maar kennelijk wel met uw ouders, want die hadden nauwelijks nog contact met haar,’ werpt Zijlstra tegen.

‘Dat ligt anders. Mijn stiefvader en Christie… Laten we het erop houden dat ze elkaar echt niet mogen. Of mochten.’

‘Hoe kwam dat?’ vraagt Graanoogst.

Ze haalt haar schouders op. ‘Het is nu eenmaal zo gelopen. Chris had het heel moeilijk met de dood van onze vader. Vervolgens ging ik ook nog het huis uit, wat ze vreselijk vond. En toen kwam mama dus met Gerrit. Echt een beste vent, hoor, begrijp me niet verkeerd. En persoonlijk heb ik nooit moeilijkheden met hem gehad. Maar Christie…’

‘Wat is er tussen hen gebeurd?’ informeert Graanoogst.

‘Ik weet het niet, echt niet.’ Ze maakt een bijna wanhopig gebaar. ‘Denk niet dat ik er nooit naar gevraagd heb. Maar als Gerrit ter sprake kwam — of “oom Bosch”, zoals ze hem vaak pesterig noemde, ook in zijn gezicht, juist omdat hij wilde dat we hem bij zijn voornaam noemden — dan ging ze helemaal op tilt. Die man kon echt niks goeddoen in haar ogen. En van zijn kant probeerde hij haar in toom te houden door streng tegen haar op te treden als ze laat thuiskwam en zo. Maar dat werkte volkomen averechts. Ze is na haar schooltijd echt het huis uit gevlucht om in Amsterdam te gaan studeren. “Eindelijk vrij!” zei ze tegen mij.’

‘Je hoort wel eens dat er tussen stiefvaders en stiefdochters…’ begint Zijlstra.

Maar de vrouw onderbreekt hem fel. ‘Nee, ga nou niet suggereren dat er wel weer sprake zal zijn van misbruik. Jullie zijn zo voorspelbaar, hè?’

‘Jullie?’ reageert Graanoogst verbaasd. ‘Wij tweeën? Of “jullie, mannen”? Of “jullie, politiemensen”?’

‘Ach, jullie politiemensen, natuurlijk! Je kunt erop wachten.’ Ze trekt een grimas. ‘O, komt u uit Zeeland? O, is er sprake van een stiefvader? Nou, dan zal er wel seksueel misbruik in het spel zijn. Bah!’

Graanoogst gaat achteruit zitten. ‘Sorry, hoor, zo bedoelen we het niet. Maar u kunt ons toch moeilijk verwijten dat we de verschillende mogelijkheden onderzoeken. En in gevallen als deze —’

‘Ja, ja. Het zal allemaal best,’ onderbreekt ze hem korzelig. ‘Maar ik geloof van z’n leven niet dat Gerrit haar iets misdaan heeft. Volgens mij is hij een fatsoenlijke kerel. Maar die twee mochten elkaar gewoon helemaal niet. En ze zijn elkaar bovendien op een volkomen verkeerd moment tegengekomen.’ Ze kijkt op haar horloge. ‘Als u verder geen vragen hebt, wil ik graag gaan. Het is nog een lange terugreis, en ik heb mijn man beloofd dat ik op tijd thuis zal zijn om eten te koken.’




26


Nadat ze de vrouw naar buiten hebben begeleid en op weg zijn naar de koffiekamer, zegt Zijlstra: ‘Allemachtig, wat begon die ineens op te spelen!’

‘The lady doth protest too much, methinks,’ antwoordt Graanoogst peinzend.

‘Hm?’ Zijlstra kijkt hem verbaasd aan.

‘O, sorry,’ zegt zijn oudere collega sarcastisch. ‘Ik vergeet altijd dat jij zulk soort dingen niet weet. Dat is een regeltje Shakespeare, jongen. Hamlet, om precies te zijn. Misschien ben je dat op school wel eens tegengekomen in een uittrekselboek.’

‘Al dat gezeik kan me niet bommen. Wat wil je nou zeggen?’ Graanoogst zucht. ‘Als iemand ergens zo fel tegen protesteert, zou het best eens kunnen dat het juist daarom wél waar is.’

‘Waarom zeg je dat dan niet gewoon? Waar is die hele Shakespeare dan voor nodig?’ vraagt Zijlstra geïrriteerd. ‘Alleen maar om een beetje met citaten te kunnen smijten!’

‘Vandaag valt iedereen tegen mij uit, geloof ik.’ Graanoogst houdt de deur van de koffiekamer voor hem open. ‘Gaat uw gang, edel heerschap, verdrink uw chagrijn in nog wat koffie!’

‘Ach, barst, jij,’ mompelt Zijlstra in het voorbijgaan.

Terwijl ze hun koffiemokken vullen, vervolgt Graanoogst: ‘Dus eigenlijk begin ik steeds benieuwder te worden naar de relatie tussen die stiefvader en Christie Zeilmaker. Want als die zus zonder veel reden ineens zo tekeergaat, is er vast meer aan de hand.’

‘Wilde je hem hierheen laten komen?’ vraagt Zijlstra.

‘Allebei eigenlijk.’ Graanoogst loopt met zijn mok naar de grote tafel en gaat zitten. ‘Hij en zijn vrouw. Als er iets gebeurd is, weet zij er geheid ook meer van.’

‘En dan apart verhoren?’

‘Natuurlijk, anders heeft het geen zin, dan dekken ze elkaar, of houden ze vanwege elkaar hun mond.’

Zijlstra knikt en gaat tegenover hem zitten.

Behalve zij tweeën is alleen Harry de Jong in de koffiekamer. Gewoontegetrouw zit hij achter de computer in de hoek te werken aan gegevens voor zijn postzegelverzameling.

‘Hé, Harry, wanneer neem je thuis nou eens internet?’ roept Zijlstra pesterig.

De oudere man kijkt even om. ‘Dat wil mijn vrouw niet. Ze is bang dat ik dan ieder vrij moment aan de computer zit.’

‘En terecht,’ constateert Zijlstra. ‘Waar is Moessi eigenlijk?’

‘Karadag?’ Weer kijkt de oudere rechercheur om zich heen. ‘Die was hier net nog. Zal wel naar het toilet zijn of zo.’ En hij gaat weer verder.

‘We gaan dus met die ouders praten. En ik hoor misschien nog wat van Zwarte Cor,’ somt Graanoogst op.

‘Zwarte Cor?’

‘Zo heet een van m’n contacten op de Cuypmarkt.’ Graanoogst staart even naar buiten, waar het nu echt is gaan regenen. ‘Maar dat is het wel zo’n beetje op dit moment.’

‘Ja, we lopen een beetje vast.’ Zijlstra rekt zich uit. ‘Daar baal ik eigenlijk van.’

‘Misschien krijgen de meiden nog wat boven water,’ zegt Graanoogst. ‘Soms heb je maar een klein zetje in de goede richting nodig, en dan ligt ineens zo’n hele zaak open.’

‘Opa vertelt,’ zegt Zijlstra smalend. ‘Dank je wel, Oscar, dat je deze diepe wijsheid met mij hebt willen delen.’

Graanoogst staat op. ‘Jij zoekt het maar even lekker uit in je eentje. Als je humeur weer een beetje normaal is, zie ik je wel weer.’ En hij loopt de koffiekamer uit.

‘Zie je dat nou!’ Zijlstra wendt zich verongelijkt tot De Jong. ‘Loopt die eikel zomaar bij me weg. Midden in een gesprek.’

‘Sorry, Hendrick,’ zegt zijn oudere collega, zonder op te kijken, ‘ik ben even bezig, dus kan ik nu niet naar je luisteren. Vertel het me straks maar, als ik klaar ben.’

‘Krijg nou toch wat!’ moppert Zijlstra.

Met een klap zet hij zijn nog niet leeggedronken mok op het aanrecht, waarna hij kwaad de gang op beent. Hij wil eerst naar zijn kamer lopen, bedenkt dan dat Graanoogst daar waarschijnlijk zit, en gaat daarom meteen door, de trap af.

Vlak voordat hij bij de buitendeur is, hoort hij: ‘Wil je me nou niet meer zien, Hendrick met ceekaa?’

Ook dat nog. Hij blijft staan en zucht, maar draait zich niet om. Ze komt vlak bij hem staan. ‘O! Zie je wel! Je wilt inderdaad niet met me praten.’

‘Dat is het niet, Ingrid, ik —’

‘Nee, laat maar,’ onderbreekt ze hem afgemeten. ‘Ik begrijp het. Sorry dat ik je heb lastiggevallen.’

Ze verdwijnt.

Even heeft Zijlstra de neiging om achter haar aan te gaan, maar hij zou op dit moment niet weten wat hij tegen haar moest zeggen. Dus stormt hij naar buiten. Omdat het regent, gaat hij in de dienstauto zitten, met het raam een stukje open en de radio aan.

Hij pakt zijn mobiel. Om zijn tijd nuttig te besteden, loopt hij iedereen die iets met de zaak van het dode meisje te maken heeft na op Facebook en Twitter. Op de Facebook-pagina van Mark en Sylvia van Woudenstein komt hij veel familiekiekjes tegen van vooral hun kinderen. En eentje van een verjaardagsfeestje waarbij ook Christie aanwezig is. Zijlstra bekijkt de foto nauwgezet, maar ziet niets belangwekkends.

Dan googelt hij de naam van Christie Zeilmaker, wat een paar hits oplevert. Ze is lid geweest van een studentenvereniging, heeft deelgenomen aan een eerstejaarsintroductie en ze zit op Hyves. Hij bekijkt het allemaal: vrolijke foto’s van studenten die lol hebben. Op elk ervan staat ze als een bijzonder mooi meisje. Haar Hyves-pagina’s blijken meer dan twee jaar niet te zijn bijgewerkt.

Zoals hij zich al een tijdje had voorgenomen, bezoekt hij ook de site van Fleurs de Lys Escort. De homepage biedt de gebruikelijke keur aan escortdiensten. Hij doorloopt snel alle subcategorieën. Pas bij de afdeling Kinky gaat hij wat minder snel door het aanbod heen. Daar ziet hij namelijk een bekend gezicht. De vrouw die Graanoogst en hij hebben leren kennen als de manager en eigenares van Fleurs de Lys staat in een gewaagde leren outfit met een zweep op de foto met het onderschrift ‘Domina Vera’.

Geïnteresseerd bekijkt hij de tekst, die in het Nederlands, Engels en Duits meldt dat het escortbedrijf ook aan alle ‘kinky wensen’ van mannelijke en vrouwelijke klanten kan voldoen. Hij klikt door naar pagina’s met detailfoto’s van allerlei ac-cessoires: hand- en enkelboeien, zwepen in soorten en maten, ponytuigjes, rekken en slings. Op sommige van de foto’s staan ook meesters en meesteressen. En onder ‘voor al uw speciale wensen’ ziet hij een vrouw in een strak sexy latex pakje die volgens het bijschrift ‘Missy Christie’ heet. Haar kent hij ook, al heeft hij haar alleen dood gezien.

De andere pagina’s leveren niet veel meer op. Hij gaat naar zijn mailprogramma en stuurt Oscar een berichtje: ‘Site van FdL, missy Christie. Groet, H.’

Dan zet hij zijn mobiel uit en gaat op de achterbank liggen, met zijn jas over zich heen. Hij moet even wat slaap inhalen voordat hij de wereld weer aankan.




27


‘Waar zat jij nou?’ vraagt Graanoogst geërgerd als Zijlstra ruim anderhalf uur later hun werkkamer binnen komt. ‘Ik heb je overal gezocht. En je was op geen enkele manier te bereiken!’

‘Ik was even aan het mediteren.’

‘Aan het mediteren?’ Graanoogst neemt hem spottend op. ‘Als dat zo is, heeft het in ieder geval wel geholpen, want je ziet er veel minder als een veenlijk uit dan vanochtend.’

‘Nou, bedankt. Uit jouw mond is dat een compliment.’ Zijlstra ziet dat zijn collega de site van Fleurs de Lys op zijn beeldscherm heeft, dus gaat hij naast hem staan. ‘Wat vind je ervan? Missy Christie. En ik zal ook nooit meer op dezelfde manier naar die eigenares kunnen kijken.’

‘Heb je daar soms over zitten mediteren?’ Graanoogst klikt door naar de foto van Christie Zeilmaker in latex. ‘Er staat hier: speciale wensen. Maar daar zijn ze niet erg concreet over.’

‘Daar wil ik die domina anders wel eens over bellen,’ zegt Zijlstra, terwijl hij naar zijn eigen bureau loopt. ‘Hopelijk is ze dan wat spraakzamer dan toen we bij haar op kantoor waren.’

‘O, over bellen gesproken, ik heb die moeder aan de lijn gehad. Haar man heeft deze dagen vrij genomen, en ze zijn nu op weg hierheen.’

Zijlstra, die de telefoon al in zijn hand heeft, legt die weer terug. ‘Nu? Ze komen nu uit Zeeland?’

Graanoogst knikt en staat op. ‘Daarom probeerde ik je dus te vinden. Ze kunnen hier met pakweg een halfuurtje zijn. Ik heb de verhoorkamers 1 en 2 al gereserveerd. En ik heb met Leo afgesproken dat we met hem de strategie even komen doorpraten. Ga je mee?’

Een beetje onwillig volgt Zijlstra zijn collega naar de wachtcommandant.

‘Ha, daar zijn jullie!’ zegt Esterik. ‘Ik heb net nog overleg gehad met Ter Schegget over de onderzoeksresultaten tot nog toe, en hij is het met me eens dat die stiefvader de meest voor de hand liggende dader is. Zeker na wat jullie rapporteerden over dat gesprek met de zus van het slachtoffer. Ik stel dan ook voor dat jullie die man stevig aanpakken.’

Zijlstra wisselt een snelle blik met Graanoogst, die weet dat zijn jongere collega er absoluut allergisch voor is als zijn superieuren een zaak proberen voor te kauwen.

‘We zullen zien wat we uit meneer en mevrouw Bosch kunnen krijgen,’ zegt Graanoogst neutraal.

Esterik kijkt in de papieren op zijn bureau. ‘Als ze hier zo meteen zijn, neemt Oscar die vrouw mee naar Verhoor 2.’ Hij leunt achteruit en slaat zijn armen over elkaar. ‘Ik kan me zo voorstellen, Oscar, dat je mevrouw op haar gemak stelt en probeert haar met zachte dwang aan de praat te krijgen.’

Vervolgens richt hij zich tot Zijlstra. ‘Dan ondervraag jij dus die man in Verhoor 1. Gewoon keihard, wees gerust confronterend. Ik volg beide gesprekken zo goed mogelijk vanaf de meeluisterpost, en ik roep jullie na een tijdje voor overleg. Op die manier kunnen we proberen die twee tegen elkaar uit te spelen.’

‘Zoiets hadden wij ook al bedacht, ja,’ antwoordt Zijlstra koeltjes.

‘Prima, dan zitten we op één lijn,’ besluit Esterik. ‘En dan maar hopen dat we genoeg boven water krijgen om die stiefvader vast te zetten.’

‘Is dat niet wat voorbarig?’ vraagt Zijlstra, met opnieuw een blik op Graanoogst.

‘Beslist niet. Ter Schegget heeft signalen vanuit de korpsleiding gehad dat we dit onderzoek voortvarend moeten aanpakken.’ De wachtcommandant leunt wat naar voren, om het vertrouwelijke karakter van zijn uitspraak te benadrukken. ‘Als ik het goed begrijp, schijnen er hooggeplaatste figuren tot de klantenkring van juffrouw Zeilmaker te behoren. Om te vermijden dat daar ongewenste details over naar buiten ko-men, is ons gevraagd om deze zaak zo snel mogelijk goed af te sluiten.’

‘Is er ook al gezegd wie die betrokken hoogwaardigheidsbekleders zijn?’ vraagt Zijlstra sarcastisch. ‘Misschien moeten we die wel bij het onderzoek betrekken.’

Esterik leunt weer achteruit en steekt beide handen afwerend op. ‘Daar zijn verder geen mededelingen over gedaan. En als die stiefvader inderdaad de dader blijkt te zijn, hoeven we daar ook niet verder in te graven. Dus aan de slag, heren!’




28


‘Dat is toch niet te geloven,’ zegt Zijlstra zacht, als hij met Graanoogst naar de verhoorkamers loopt. ‘Ik zou die klantendossiers van Fleurs de Lys wel eens willen zien. Liefst met hun maatschappelijke functies ernaast.’

Graanoogst grinnikt. ‘Ik wed dat veel journalisten dat ook wel zouden willen. En ook de echtgenotes van die lui op de lijst.’

Terwijl ze nog bezig zijn met het klaarzetten van de opnameinstallaties in de verhoorkamers, krijgen ze een telefoontje van de balie met de melding dat het echtpaar Bosch is aangekomen.

Esterik, die zich bij hen heeft gevoegd, slaat zijn handen in elkaar. ‘Oké, jongens, het kan gaan beginnen!’

Even later begeleidt Graanoogst de moeder van Christie Zeilmaker naar Verhoorkamer 2, waar hij haar koffie aanbiedt en zorgzaam vraagt hoe het met haar gaat.

Voor de doorkijkspiegel van Verhoorkamer 1 staat Esterik te kijken hoe Zijlstra hun mannelijke gast tegenover zich laat plaatsnemen aan de tafel en meteen losbarst.

‘Het spijt me u dit te moeten zeggen, meneer Bosch, maar we hebben slechte berichten over u gehoord.’

De man reageert verbaasd. ‘Hoe bedoelt u? Is er iets mis?’

‘Ik zal er geen doekjes om winden, meneer Bosch,’ vervolgt Zijlstra ernstig. ‘Het gaat om uw relatie met uw stiefdochter. Ons hebben berichten bereikt dat daarbij misbruik in het spel zou zijn geweest.’

‘Hoe komt u daarbij?’ vraagt de grijzende man verontwaardigd. ‘Dat zijn pure leugens! Ik heb haar nooit aangeraakt!’

‘Hoe oud was Christie toen u in dat gezin terechtkwam, meneer Bosch? Twaalf jaar, toch? U hebt dus haar tienerjaren meegemaakt. Haar ontluikende seksualiteit…’

‘Nou moet het toch afgelopen zijn!’ De vuist van de man komt dreunend op de tafel neer en hij staat op. ‘Dit soort onzin ga ik me niet laten aanleunen! Ik verdom het om hier nog langer naar te moeten luisteren!’

‘Als ik u was, zou ik maar weer gaan zitten,’ zegt Zijlstra scherp.

De man zet uitdagend zijn handen in zijn zij. ‘O, en anders wat? Ga je me dan arresteren of zo? Op basis van dit soort lulkoek? Rot toch op, man!’ Hij is al op weg naar de deur.

‘En omdat u verdacht wordt van de moord op Christie.’

Gerrit Bosch blijft bij de deur staan en kijkt ongelovig naar Zijlstra. ‘Dit ga je toch niet menen, hè?’ Dan loopt hij naar de tafel, zet zijn beide vuisten erop en leunt voorover tot zijn gezicht nog maar enkele decimeters van dat van Zijlstra verwijderd is. ‘Mag ik weten wanneer Christie vermoord is?’

‘Maandagmiddag, waarschijnlijk halverwege de middag.’

Er glijdt een triomfantelijke grijns om de mond van de man. ‘Heeft een van jullie al de moeite genomen om in Kruiningen, waar ik werk, te informeren waar ik die middag was? Of om zelfs maar aan mij te vragen waar ik was rond de tijd van de moord? Nou?’

Zijlstra slikt en kijkt even snel naar de doorkijkspiegel. ‘Wilt u zeggen dat nog niemand geïnformeerd heeft naar uw alibi?’

‘Nee, meneer Zijlstra,’ antwoordt de man ijzig. ‘En hoewel dat nu dus nog steeds niet gebeurd is, zal ik het je vertellen: die hele maandagmiddag was ik in Kruiningen. Zijn er mensen die dat kunnen bevestigen? O, jazeker, in ieder geval de vier collega’s en mijn directe leidinggevende, met wie ik die middag van twee tot halfdrie een bespreking heb gehad over de nieuwe indeling van ons rayon.’

Hij gaat rechtop staan. ‘Omdat jullie kennelijk niet zo slim zijn, zal ik het rekenwerk even voor je doen. Het is minimaal twee uur rijden van Kruiningen naar Amsterdam, spitsverkeer niet meegerekend. Als ik na mijn werkoverleg meteen in de auto zou zijn gesprongen om hier in Amsterdam Christie te vermoorden, was ik dus mooi te laat gekomen!’

Trillend van ingehouden woede beent Gerrit Bosch naar de deur. ‘En dan nog iets: als ik zeg dat ik mijn stiefdochter nooit met ook maar één vinger heb aangeraakt, dan spreek ik ook de waarheid! Ik hou alleen van mijn vrouw, meneer Zijlstra, en iedereen die mij durft uit te maken voor een kinderverkrachter, mag daar later voor de hemelse rechtbank rekenschap van geven. Ik wens u een goedemiddag!’

Hij rukt de deur open en slaat die hard achter zich dicht. Esterik is net op tijd uit de meeluisterruimte tussen de twee verhoorkamers om de man Verhoorkamer 2 te zien binnen gaan en hem tegen zijn vrouw te horen zeggen: ‘Kom, Emmy, we gaan. Ik blijf hier geen minuut langer.’

De vrouw staat op, geeft Graanoogst een hand en gaat dan zwijgend met haar man mee.

‘Wat is dit voor amateuristisch zootje!’ barst Esterik uit. ‘Man, wat ben ik blij dat ik wegga uit deze ballentent.’

‘Anders wij wel,’ mompelt Zijlstra.

‘Wat?’ buldert de wachtcommandant. ‘Ga als de donder het alibi van die man checken. En als het steek houdt, dan bied je hem de excuses van dit bureau aan.’

‘Niet van de korpsleiding?’ vraagt Zijlstra brutaal.

Zonder nog een woord te zeggen, marcheert Esterik naar zijn kamer, waarvan hij de deur hard achter zich dichttrekt.

‘Wat is dat toch met die deuren hier op de afdeling?’ vraagt Ringeling, die op de gang komt kijken.

‘Een beetje tocht,’ zegt Graanoogst glimlachend. ‘Zijn jullie nog wat wijzer geworden over de financiën van Christie Zeilmaker?’

‘Ja, kom even mee.’

De twee rechercheurs volgen hun vrouwelijke collega. De kamer van Latifa Ringeling en Carla van Amerongen ziet er veel gezelliger uit dan hun eigen werkkamer. Er hangen foto’s aan de muur en er staan plantjes: kleine dingen die meteen sfeer toevoegen. Hun uitzicht is wel minder: het raam kijkt uit op de binnenplaats achter het bureau.

‘Kijk.’ Ringeling zet het toetsenbord van haar computer schuin tegen de muur en gebruikt de zo ontstane ruimte op haar bureau om wat papieren neer te leggen. Ze houdt haar beide wijsvingers bij kolommen cijfers op twee verschillende vellen. ‘De jaaropgaven van Christine Maria Zeilmaker van vorig jaar en het jaar daarvoor.’

‘Heb je haar accountant te pakken gekregen?’ vraagt Zijlstra. Ze schudt haar hoofd. ‘De belastingdienst was zeer coöperatief, vooral toen ze hoorden dat het om een escortservice ging. Bij alles wat naar prostitutie riekt kijken ze of er wat te halen valt.’

‘En?’ wil Graanoogst weten.

‘Hier kun je zien dat haar belastbaar inkomen in de afgelopen twee jaar spectaculair gestegen is.’ Ringeling wijst op de kolommen. ‘Maar het opvallende is, dat vooral in het laatste jaar lang niet alles afkomstig is van Fleurs de Lys.’

Zijlstra kijkt haar verbaasd aan. ‘Hè? Waarvan dan?’

Haar wijsvinger glijdt omhoog. ‘Kijk, hier is haar inkomen uit loondienst, dat is allemaal van Fleurs de Lys, zoals je ziet. Maar ze geeft dus ook nog een sterk stijgend bedrag op bij “overige inkomsten”.’

Van Amerongen komt erbij staan en legt een kopie naast de andere papieren. ‘Een deel daarvan is afkomstig van Paul van Westerlaken.’

‘Wie is dat dan?’ vraagt Graanoogst.

‘Dat is de jongen die de zolderkamer van Christie Zeilmaker aan de Kleine Wittenburgerstraat in onderhuur heeft. Hij is student en betaalt haar vijfhonderd euro per maand voor die kamer. Hier is een kopie van een overmaking aan haar. We zijn bij hem geweest. Hij blijkt ook haar post door te sturen. En we hebben het nagevraagd bij de eigenaar van het pand: ze betaalt zelf maar tweehonderd euro per maand voor die zolderkamer.’

Zijlstra grinnikt. ‘Ha, een zakenvrouw!’

Graanoogst kijkt ernstig naar de kolommen op de papieren van Ringeling. ‘Goed, maar dat is dus maar een fractie van die extra inkomsten. Wat kan dat dan zijn?’

‘Wij denken dat Fleurs de Lys een deel van de inkomsten buiten de boeken houdt,’ vertelt Ringeling, terwijl ze haar haren naar achteren schudt. ‘En dat ze het gedeelte waarover dus geen loonbelasting en premies wordt betaald cash uitbetalen.’ Zijlstra fronst zijn wenkbrauwen. ‘Maar waarom geeft Christie Zeilmaker dat dan wel op?’

‘Omdat de belastingdienst vervelende vragen gaat stellen als je ineens een appartement blijkt te kunnen kopen dat eigenlijk te duur is voor je inkomen,’ zegt Van Amerongen. ‘Kennelijk heeft ze ervoor gekozen dan maar liever belasting te betalen over het extra geld, dat ze dan als een soort freelance inkomen opgeeft.’

‘Klinkt verstandig.’ Zijlstra knikt. ‘Het lijkt me sowieso dat die meid de zaken goed op een rijtje had.’

Het mobieltje van Graanoogst gaat en hij loopt naar de gang om het gesprek aan te nemen.

‘Had die kamerbewoner nog iets te vertellen over onze dode?’ vraagt Zijlstra aan de twee vrouwen.

Ringeling gaat achter haar bureau zitten. ‘Niet echt. Hij had die kamer gevonden via een advertentie die Zeilmaker had opgehangen op de faculteit. En nadat ze die onderhandse huur geregeld hadden, hebben ze verder niet veel contact meer gehad. De post stuurde hij door, en als er een groter pakketje voor haar was, kwam ze dat soms halen.’

‘Wanneer voor het laatst?’ informeert hij.

Ze haalt haar schouders op. ‘Maanden geleden, in ieder geval.’

‘Zijn jullie nog verder gekomen?’ vraagt Van Amerongen.

‘Niet echt, nee. En, o ja, die stiefvader is als verdachte afgevallen. Hij had een alibi.’

Nu is het de beurt van Ringeling om haar wenkbrauwen te fronsen. ‘Hadden jullie dat niet gecheckt, dan?’

‘Ik ga maar weer eens,’ zegt Zijlstra snel. Hij verlaat de kamer en botst in de gang bijna tegen Graanoogst op.

‘Ik ga nu weg,’ meldt die. ‘Dat was Cor. Ik heb zo meteen een afspraak met hem.’

‘Oké, succes. Ik blijf voorlopig nog hier. Bel me als je wat te weten komt.’

Graanoogst knikt, haalt zijn jas uit hun werkkamer en vertrekt gehaast.




29


Het telefoontje dat Zijlstra naar de postoverslag in Kruiningen pleegt, is eigenlijk overbodig: hij weet van tevoren al wat hij te horen zal krijgen. En dat gebeurt dan ook.

Toch een beetje balend roept hij zijn Facebook-pagina op en tikt in: ‘Niemand is volmaakt. En ik zeker niet. Af en toe merk je dat.’

Achter zich hoort hij iemand de kamer binnen komen. Hij denkt dat het Graanoogst is, die iets vergeten is, dus draait hij zich om en zegt: ‘Zo, ouwe, kon je niet zonder me?’

Pas dan ziet hij dat de man De Cock is.

Geschrokken staat Zijlstra op. ‘Oom Jur, ik had u hier niet verwacht. Ik…’

De Cock sluit de deur achter zich en gebaart dat hij kan blijven zitten. ‘Kalm, ik was even op jouw afdeling, dus kon ik moeilijk vertrekken zonder bij m’n lievelingsneef langs te gaan, niet?’

Hij werpt zijn hoedje naar de kapstok, waaraan alleen nog het jack en het petje van Zijlstra hangen. En hij mist.

Zonder moeite te doen om zijn hoedje op te rapen, gaat hij op de punt van het bureau van Graanoogst zitten.

‘Goed dat je collega er niet is, want wij moeten even praten,’ kondigt de oudere man aan.

‘Gaat het over de kansen van uw collega op die benoeming hier?’ vraagt Zijlstra, die zich niet helemaal op zijn gemak voelt. ‘Nee.’ De Cock kijkt om zich heen; zijn blik blijft hangen op het raam. ‘Mooi uitzicht heb je hier. Ik hou van Amsterdam in de herfst.’ Dan richt hij zich weer tot zijn neef. ‘Nog bedankt dat je me op de hoogte hebt gehouden van de procedure. Dat waardeer ik.’

‘Graag gedaan, ik —’ begint Zijlstra.

Maar zijn oom onderbreekt hem direct. ‘Zojuist heb ik een uitgebreid gesprek gehad met je commissaris, om hem te vertellen waarom ik denk dat Vera Keizer erg op haar plaats zou zijn op een afdeling als deze. Natuurlijk is Van Vloten een man die zijn eigen beslissingen neemt, en hij zal vanzelfsprekend ook collega Ter Schegget bij zijn keuze betrekken, maar ik denk dat hij toch blij was met de informatie die ik hem kon geven. Volstrekt op persoonlijk initiatief, natuurlijk.’

‘Natuurlijk, en ik denk —’

‘Daarna ben ik nog even langs geweest bij Leo Esterik, die ik nog van vroeger ken,’ gaat De Cock onverstoorbaar verder. ‘Ik geloof dat er nog stoomwolkjes uit zijn oren vlogen toen ik zijn kamer binnen kwam.’ Hij kijkt zijn neef strak aan en gaat iets makkelijker zitten. ‘Je moet weten, Hendrick, dat ik altijd een zwak voor je heb gehad. Ik heb gezien hoe moeilijk je het had toen je vader bij jullie wegging, en dat hele gedoe met die scheiding daarna. En ik was nog trotser dan je moeder toen je bij de politie ging en ook nog eens zo jong rechercheur werd.’ Zijlstra schuift ongemakkelijk heen en weer. De wending die het gesprek heeft genomen, bevalt hem helemaal niet.

‘Natuurlijk heb ik me altijd laten informeren over je prestaties,’ vervolgt De Cock. Hij blijft zijn neef strak aankijken. ‘Je voelt je betrokken bij je zaken, je bent slim, niet te beroerd om hard en lang te werken en, wat misschien nog wel belangrijker is in ons soort werk, je durft te luisteren naar je intuïtie.’

Hij gaat staan en loopt naar het raam, kijkt even naar buiten en vouwt zijn handen op zijn rug. De regen slaat tegen het raam. De Cock volgt de druppels die zich op de ruit samenvoegen en in straaltjes naar beneden lopen.

‘Ik weet ook dat je al vanaf het begin problemen hebt met autoriteit. Dat ken ik maar al te goed. Ik ben het ook niet altijd eens met mijn meerderen.’ Hij wacht even. ‘Maar bij de poli-tie, ook bij de recherche, is discipline belangrijk. Jazeker, Leo kan een lastige vent zijn, maar hij is wel een goeie politieman!’ De Cock draait zich om en blijft vlak voor zijn neef staan. ‘Je kunt het tegenover de mensen met wie je werkt niet maken dat je ’s ochtends bijna altijd te laat komt, en dan overduidelijk een zware nacht hebt gehad.’

Als Zijlstra wil protesteren, heft zijn oom weer zijn hand op, ten teken dat hij aan het woord is. ‘Een van de geüniformeerde collega’s heeft gezien dat je vanmiddag in een dienstauto lag te slapen. Kijk, dat kan dus niet. Zeker als daarna bij een verhoor blijkt dat je een elementaire blunder hebt gemaakt, die zelfs een beginneling niet mag overkomen!’

Zijlstra buigt zijn hoofd.

‘Ik wil alleen maar even zeggen dat je boft met een superieur als Leo Esterik, jongen, want dat is iemand met hart voor zijn mensen. Als je in mijn team had gezeten en je had me zoiets geflikt, dan had ik dat echt niet zomaar gepikt. Zeker niet als je daarna ook nog brutaal tegen me zou zijn geweest. Wat denk je wel niet? Politiewerk is geen klusje dat je erbij doet, naast je drukke sociale leven. Politieman zijn, rechercheur zijn, is een manier van leven.’

Hij legt zijn hand op de schouder van zijn neef. ‘En dus verwacht ik van jou dat je serieus je leven betert. En dat je Leo Esterik je excuses gaat aanbieden.’

De Cock raapt zijn hoedje op, knikt naar zijn neef en doet de deur weer open. ‘We houden contact. Doe de groeten aan je moeder.’

‘Au,’ zegt Zijlstra hardop, zodra hij zeker weet dat zijn oom weg is. Dat kwam aan. Het overkomt je niet elke dag dat je beroemde oom je ervan beticht dat je het recherchewerk opvat als een vorm van bijklussen.

Hij staat op. Hoe moeilijk het ook is, hij zal inderdaad zijn excuses maar eens gaan aanbieden aan Leo. Hoofdschuddend zet hij zich in beweging.

Dan blijft hij staan. Er is iets. Ergens in hem is iets losgemaakt door wat hij zojuist heeft gehoord. Dat gevoel kent hij: een intuïtief aanknopingspunt van het soort dat hij van zijn oom niet mag negeren.

Zijlstra sluit zijn ogen. Wat was het? Hij laat de stroom van woorden aan zich voorbijtrekken, totdat hij de term heeft die hem aan het denken zette. Bijklussen.

Wat is er met bijklussen? Hij gaat aan zijn bureaustoel zitten en dwingt zichzelf na te denken, ook al plaagt de hoofdpijn hem nog steeds. Klussen, bijklussen, bijwerken, freelancen… Ineens weet hij het. Dat woord had Ringeling die middag ook gebruikt toen het over de belastingen van Christie Zeilmaker ging. Ze freelancete. Ze kluste erbij. Hoe heet dat ook weer in films en televisieseries? Dan zegt hij het, hardop: ‘She was moonlighting!’

Karadag en De Jong, die net langs zijn kamer lopen, kijken verbaasd naar binnen, maar blijven niet staan.

Natuurlijk! Moonlighting: een tweede baantje erbij draaien. Dat hij daar niet eerder aan heeft gedacht! Hij rukt de bovenste la van zijn bureau open, pakt de prints van de bestanden van Christie Zeilmakers USB-stickje en smijt die voor zich neer. Daar staat het: Maanlicht.

‘Bingo!’ zegt hij zachtjes.

Zijn vingers dansen over het toetsenbord van zijn computer.




30


‘Weet je, Os, jij en ik zijn eigenlijk hetzelfde.’

Graanoogst kijkt over zijn bierglas heen naar de man tegenover hem. Zwarte Cor van Heemst is een van de grootste scharrelaars die hij kent. En zo ziet hij er ook uit: tattoos op zijn armen en handen, en in zijn nek; een gouden voortand, een gouden ketting en een platina armband; een leren jack waarvan de voering loszit; met water naar achteren gekamd, nog altijd zwart haar, en donkerbruine ogen die heen en weer schieten om alles in de gaten te houden.

Het is nu veel drukker in café De Wijze Uil dan bij het vorige bezoek van Graanoogst. Rinus heeft er achter de bar zijn handen aan vol om de bestellingen bij te houden. Vooral vlak voor de bar staan veel mannen in pak te praten.

‘Ik dacht het niet, Cor,’ antwoordt Graanoogst grijnzend. ‘Wij verschillen meer van elkaar dan we op elkaar lijken.’

Zwarte Cor schudt zijn hoofd en maakt een vaag gebaar in de richting van de vrolijk converserende, keurig geklede heren bij de bar. ‘Nee, die lui daar zijn anders. Dat zijn zakenlieden die het wel leuk vinden om hun bedrijfsborrel in een echt bruin café te houden. Jij en ik zijn mensen die een kroeg als deze bruin maken.’ Hij buigt voorover en legt zijn hand op de arm van Graanoogst. ‘En dat zeg ik dus niet omdat jij Surinamer bent, dat weet je van me.’

Weer grijnst Graanoogst. ‘Oké, ik zal dat maar als een compliment opvatten.’

‘Dat is het ook. Op een bepaalde manier. Wij zijn van de oude stempel, wij weten wat er omgaat in de wereld. En dat is heel wat anders dan die lui daar denken.’ Hij knikt naar de bar. ‘Die weten alleen iets van computers, niks van mensen.’

Graanoogst knikt en neemt een slok. ‘Dat krijg je als je een paar jaar op de markt rondloopt.’

‘Neem nou die ouwe Aart, met wie jij eerst altijd liep, dat was nou een smeris naar m’n hart,’ gaat Cor verder. ‘Die man was rechtvaardig. Hij lapte je er niet voor ieder gebbetje bij. Maar als iemand echt verkeerd zat, ging hij er ook vol achteraan. Zie je die ouwe nog wel eens?’

‘Aart van Tol?’ Graanoogst glimlacht weemoedig. ‘Nee, die is twee jaar na z’n pensionering overleden. In z’n slaap. Maar je hebt gelijk: hij was een gouden kerel, van wie ik veel geleerd heb. Tegenwoordig werk ik met een veel jongere partner. Ook een goeie jongen, maar hij moet nog veel leren. Laat de boel soms een beetje lopen en maakte vandaag een enorme zeperd, waar ik het nog met ’m over moet hebben.’

‘En samen met dat jonge gastje zit je dus achter die moord op de Cuyp aan,’ zegt de getatoeëerde man.

‘Precies.’ Graanoogst buigt wat verder naar hem toe. ‘Christie Zeilmaker werkte bij een escortbureau en woonde in een van die dure appartementen, hier om de hoek. Weet jij daar iets van?’ Zwarte Cor kijkt even om zich heen en leunt dan ook wat naar voren. ‘Ja, tuurlijk. Knap bekkie, lekker figuur, jong nog. Woonde in een van die flatjes bij Arie, de mazzelaar.’

‘Arie?’ vraagt Graanoogst.

‘Ja, Arie van den Tuinen, die is daar conciërge, zoals dat heet. Aardige gozer, doet niet moeilijk als je af en toe iets van hem nodig hebt, je kent dat wel.’

Het lijkt Graanoogst verstandig daar niet op door te vragen. ‘Maar dat grietje werkte dus voor die dure hoerentent van die kakmadam Vera, die zich daar omhooggeneukt heeft. En volgens mij deed ze er nog wel het een en ander bij.’

‘Wie, die Vera?’

‘Nee, dat meissie natuurlijk, die Christie. Daar zou je de pooiers van de dames aan de Oudezijds eens over moeten horen. Zij pikte al de grote jongens in, die met geld smijten alsof er nooit een crisis geweest is.’

‘Dus het zou kunnen zijn dat ze mot heeft gehad met een van die pooiers,’ veronderstelt Graanoogst.

Zwarte Cor schiet in de lach. ‘Dan toch vooral met haar eigen pooier. Als je dat takkewijf van een Vera zo mag noemen. Die had samen met die homo van d’r de grootste moeite om ervoor te zorgen dat die Christie ook wel eens wat voor het bedrijf deed, en niet alle dure klanten voor zichzelf inpikte.’

‘Die homo van d’r?’ vraagt Graanoogst geïnteresseerd.

‘Ja, die sportschooljongen die butler voor haar speelt in Pleurislies, zoals sommigen van de jongens die tent van haar noe-men. Volgens mij laat ze die gozer af en toe ook klanten voor d’r afwerken.’ Hij lacht luid. ‘Maar als er iets rechtgezet moet worden bij een van de meisjes, neemt ze ’m ook altijd mee. Schijnt geen prettige figuur te zijn.’

‘Dus je denkt dat zij iets met de dood van dat meisje te maken kunnen hebben gehad?’

Zwarte Cor buigt weer naar voren en praat nu heel zacht. ‘Luister, Os, je hebt het niet van mij. Maar die kakmadam heeft een nogal opvallende auto: een Italiaanse bak met zo’n pleurislelie van die hoerentent van d’r boven de nummerborden.’ Hij knipoogt. ‘En nou heeft een vogeltje mij in m’n oor gefluisterd dat die hoerenbak geparkeerd stond in de Gerard Dou. Op de middag van de moord.’

De mond van Graanoogst zakt open. ‘Dat meen je niet.’

‘Zo waar als ik hier zit.’ Cor leunt triomfantelijk achteruit en spreidt zijn armen. ‘En waar die bak van dat mens is, kunnen zij en d’r huishomo nooit ver weg geweest zijn. ’t Is maar een tip.’

‘Je bent geweldig!’

Graanoogst staat op. ‘Het bier is voor mijn rekening. En je houdt nog wat van me tegoed!’

‘Daar hou ik je aan!’ belooft Zwarte Cor grijnzend. ‘Ik weet je te vinden.’

Graanoogst legt wat geld op de bar en loopt naar buiten. Hij pakt zijn mobiel en drukt een van de voorkeuzetoetsen in.

Vrijwel direct wordt er opgenomen.

‘Oscar, goed dat je belt, man! Ik ben die lijst van Christie Zeilmaker aan het ontcijferen. Weet je wat het is?’

‘Nou?’

‘Een klantenlijst! Met hun seksuele voorkeuren, zoals voetfetisj en bondage, en met bedragen. En volgens mij wijzen die afkortingen erop of ze wel of niet via Fleurs de Lys aan die lui verdiende. Of deels.’

‘Goed nieuws,’ zegt Graanoogst. Hij gaat uit de loop bij een portiek staan. ‘Dat sluit mooi aan bij wat ik heb ontdekt.’

‘Wat dan?’

‘Christie Zeilmaker werkte inderdaad steeds meer voor zichzelf. Ze pikte steeds meer goed betalende klanten in van Fleurs de Lys. Daar schenen mevrouw Vera de Lange en haar butler, die ook haar sterke arm blijkt te zijn, niet erg blij mee te wezen. En raad eens?’

‘Nou?’

‘Vera de Lange rijdt rond in een heel opvallende auto. En die auto stond op de middag van de moord geparkeerd op de Gerard Dou. Dat kan hemelsbreed nooit meer dan een paar honderd meter van dat appartement op de Cuyp zijn geweest.’

‘Allemachtig. Dat is geweldig!’

‘Ja, vind je niet? Ik kom nu naar het bureau. Regel jij met Leo dat Vera de Lange en haar hulpje direct worden opgepakt?’

‘Doe ik. Want ik moet toch nog even bij Leo langs, bedenk ik nu.’

‘Prima, dan zie ik je zo.’

Goedgehumeurd zet Graanoogst de pas erin. Al lopend drukt hij voorkeuzetoets 1 in.

‘Henny, met Oscar. Het wordt wat later vanavond.’ Even luistert hij naar de gebruikelijke protesten, dan zegt hij vrolijk: ‘Ja, schat, ik weet het, maar je lieve echtgenoot moet eerst even een moordenaar oppakken.’




31


Graanoogst loopt de kamer van Leo Esterik binnen en blijft verrast staan. Zijlstra zit daar al, met een wat bedremmeld gezicht.

‘O, sorry,’ zegt Graanoogst. ‘Ik hoop niet dat ik stoor.’

Esterik staat op en zegt met een veelbetekenende blik. ‘Nee, dat is niet erg. Hendrick en ik hebben net een goed gesprek gehad.’

‘Dat is mooi!’ reageert Graanoogst verheugd.

De blik van Zijlstra gaat van de een naar de ander, maar hij zegt niets.

‘Oké, mannen, we moeten het weer even hebben over strategie.’ Esterik leunt tegen zijn bureau. ‘Ik stel voor dat we nu goed doen wat er eerder op de dag misging: separaat verhoren, ik monitor de gesprekken en onderbreek die na een tijdje, en dan proberen we die twee tegen elkaar uit te spelen.’

Graanoogst wacht op een scherp of een snedig antwoord van Zijlstra, maar dat komt niet. Dus gaat hij zelf verder: ‘Lijkt me prima. Maar dan moeten we ook onze munitie goed verdelen, anders komt het niet overtuigend over.’

‘Inderdaad!’ valt Zijlstra hem bij. ‘Oscar heeft die informatie over hun auto en ik heb de klantenlijst. Als we het na de onderbreking slim spelen, kunnen we tegen elk van hen net doen alsof de ander ons die informatie gegeven heeft. En dan kijken of er eentje breekt.’

‘Ik gok op dat hulpje,’ zegt Graanoogst met een brede glimlach.

‘Nee, Vera zelf,’ werpt Zijlstra tegen. ‘Die ga ik breken. Ik ben goed met vrouwen.’

‘Maar vrouwen zijn ook goed met jou,’ zegt Esterik ernstig. ‘Daarom wilde ik voorstellen dat Oscar die dame doet. En jij dan die assistent van haar.’

Even wil Zijlstra protesteren, maar hij houdt zich in. ‘Oké, dat is goed, Leo.’

Achter hem trekt Graanoogst een wenkbrauw op en glimlacht naar Esterik, die geen krimp geeft.




32


‘Ik begrijp werkelijk niet waar dit voor nodig is. Nota bene aan het begin van de avond. Dit is een ramp voor ons bedrijf: het hele avondprogramma moet gecoördineerd worden. Waarom kunnen we niet gewoon morgenochtend komen?’ Vera de Lange is furieus.

De twee geüniformeerde agenten die haar en haar assistent hebben opgehaald en afgeleverd vertrekken met een korte groet. Zijlstra en Graanoogst verwelkomen hun gasten vriendelijk. Esterik trekt zich snel terug in het observatiekamertje tussen de twee verhoorkamers.

‘Het spijt me, maar dit is noodzakelijk,’ zegt Graanoogst sussend. ‘Er zijn nieuwe ontwikkelingen in de zaak-Christie Zeilmaker die we echt nú met u beiden moeten doorpraten.’

‘Ik vind het stijlloos en volkomen onnodig dat de politie op deze manier voorbijgaat aan de belangen van Fleurs de Lys,’ briest de vrouw. ‘Hier is het laatste woord nog niet over gezegd. Ik heb contacten die ik hierover beslist zal aanspreken!’

‘Heel goed,’ zegt Graanoogst rustig. ‘Zullen we dan maar meteen beginnen? Komtu maar mee, mevrouw De Lange.’ Hij maakt een uitnodigend gebaar richting Verhoorkamer 1.

Enigszins onwillig gaat ze naar binnen.

Haar assistent maakt aanstalten om achter haar aan te gaan, maar Zijlstra pakt hem bij zijn arm. ‘Nee, Günther, wij tweeën gaan daarheen.’ En hij wijst naar Verhoorkamer 2.

De jongeman kijkt even onzeker van Zijlstra naar zijn cheffin, die net gaat zitten, en laat zich dan meevoeren.




33


Graanoogst sluit de deur en neemt plaats tegenover de vrouw. ‘Zo, mevrouw De Lange, ik ben blij dat u meteen kon komen.’ Ze lacht schril. ‘Nou, veel keus had ik niet, hè? Twee agenten die ineens voor je deur staan en vragen of je meegaat voor een onderzoek. Of ik meteen maar alles wilde achterlaten! Dat is een ramp voor onze klantencontacten!’

‘Zoiets zei u al, ja. En daar heb ik onze excuses voor aangeboden. Het is natuurlijk niet onze bedoeling om u zakelijk te duperen.’ Graanoogst legt zijn notitieboekje voor zich neer. ‘Maar er zijn een paar dingen waarover we u dringend wilden spreken.’

‘Nou, kom maar op dan,’ zegt ze strijdlustig.

‘Om te beginnen: Missy Christie, zoals ze geloof ik bekendstond, was nogal een succes. Ik heb begrepen dat ze vooral goed was in de zogeheten specialiteiten. Wat moet ik me daar precies bij voorstellen?’

‘O, dat zijn de klanten met speciale wensen. Die willen dat een vrouw zich op een bepaalde manier kleedt, of dat ze op een bepaalde manier behandeld worden.’

‘Met rollenspelen, dus?’

Ze trekt een grimas. ‘Ja, onder andere. Maar het is niet altijd genoeg dat je een standaard verpleegstersuniformpje aantrekt of een kindermeisje voor ze wordt. Sommigen willen echt behandeld worden als bijvoorbeeld een baby. Of ze raken opgewonden van voeten. Of ze willen slaaf zijn, en worden vastgebonden en geslagen. Dat werk.’

‘Dat doet u zelf ook.’

‘Nou, dat dééd ik. En dan vooral het meesteressenwerk, de sm-kant, zeg maar. Ik heb nog wel een paar vaste klanten, maar nu zit ik natuurlijk meer in het management.’

Graanoogst knikt. ‘En Missy Christie was zo goed dat ze een aantal van uw klanten heeft overgenomen?’

‘Met name de mannen van de specials, ja. Zij zat niet in het harde sm-werk. Maar ze was echt goed in wat ze deed, dat klopt. Daar hebben we veel profijt van gehad.’

‘Zoiets hebben wij ook opgevangen.’ Graanoogst slaat zijn boekje open. ‘Ik heb gehoord dat sommige van uw collega’s aan de Oudezijds niet erg blij waren met het succes van Missy Christie.’

Ze glimlacht. ‘Ja, meneer Graanoogst, u weet hoe het gaat in de wereld: alles draait om vraag en aanbod. En Christie had veel te bieden, als u begrijpt wat ik bedoel. Dat heeft bepaalde collega’s enkele heel goede klanten gekost.’

‘Heeft er wel eens iemand bedreigingen geuit?’

‘Nee, niet echt. Je hebt natuurlijk soms wat onmin, onderling. Maar Amsterdam is groot en er komen veel mensen van buitenaf met allerlei sekswensen. Dus valt er eigenlijk voor iedereen wel wat te verdienen, als je het goed aanpakt.’

‘En Fleurs de Lys pakt het goed aan,’ suggereert hij.

‘Dat kun je wel zeggen, ja. We draaien lekker.’

‘Ook nu Missy Christie er niet meer is?’

De vrouw gaat verzitten. ‘Het is moeilijker, dat geef ik direct toe. We missen haar erg. En haar klanten ook, daar ben ik heel open in. Een vrouw als Chris vervang je niet zomaar.’

‘Dus bent u weer aan het scouten.’

‘Natuurlijk, dat doen we altijd. We blijven in onze branche voortdurend op zoek naar nieuw talent.’

Esterik klopt op de deur, steekt zijn hoofd om de hoek en vraagt: ‘Graanoogst, kun je even komen? Er zijn ontwikkelingen.’

‘Ik ben zo terug,’ zegt Graanoogst tegen de vrouw. En hij volgt Esterik naar buiten.




34


In de andere verhoorkamer heeft Zijlstra zijn gast een stoel aangeboden, maar is hij zelf blijven staan, leunend tegen de muur.

‘Heb je misschien ook een achternaam, Günther?’

‘Jazeker: Günther Carlier. Een grappige combinatie, niet?’

Maar Zijlstra toont geen spoor van een glimlach.

‘En hoelang werk je al voor Fleurs de Lys, Günther Carlier?’

‘Een jaar of vier nu.’

‘Hoe ben je daar terechtgekomen?’

‘Er was een baan voor een receptionist en daar heb ik op gesolliciteerd. Dat was nog onder de vorige eigenaars.’

‘Dus je bent niet gescout?’

De jongeman slikt en kijkt om zich heen. ‘Kan ik misschien wat te drinken krijgen?’

‘Zo meteen. Ik wil nu eerst een paar dingen weten, Günther.’ Zijlstra wacht even voordat hij verdergaat. ‘Ik heb horen zeggen dat je bij Fleurs de Lys heel wat meer bent dan een receptionist.’

‘Mevrouw De Lange noemt mij wel haar butler.’ Hij glimlacht onzeker. ‘En verder… Tja, ik help haar bij allerlei activiteiten.’

‘Zoals mensen bedreigen, bijvoorbeeld.’

‘Helemaal niet!’ antwoordt de jongeman verontwaardigd. ‘Hoe komt u daar nou bij?’

‘Wij weten meer dan je denkt, Günther. Veel meer.’ Weer laat Zijlstra een onheilspellende stilte vallen. ‘Zo zijn wij er bijvoorbeeld van op de hoogte dat jij altijd met Vera de Lange meegaat als er iemand tot de orde moet worden geroepen. Dat klopt toch?’

‘Ik wil nu wel heel erg graag iets te drinken hebben, als dat kan.’

‘Je ziet er gespierd uit, Günther. Ik neem aan dat een man als jij veel in de sportschool komt. Lekker vaak trainen, zeker? Doe je ook aan vechtsport?’

‘Ik heb wat jiu jitsu gedaan, en de laatste tijd wat krav maga.’

‘En gebruik je dat ook wel eens tegen mensen?’

De jongeman haalt diep adem. ‘Wat is dit? Word ik ergens van verdacht of zo? Wat willen jullie?’

‘Volgens mij ben je niet zo’n vechter,’ gaat Zijlstra door, net alsof hij niets gehoord heeft. ‘Jij bent typisch zo’n mooiweervechter, die z’n handen niet vuil wil maken, zo’n ventje dat gaat janken als iemand terugslaat.’

‘Hé!’ protesteert de jongeman.

Zijlstra loopt nu naar hem toe en gaat vlak achter hem staan. ‘Jij bent zo’n lafaard die liever wapens gebruikt, of niet soms? Vertel mij eens, Günther, wat is je favoriete wapen? Vast niet gewoon een pistool. Een mes? Of misschien liever een taser?’ De man kijkt ongemakkelijk over zijn schouder. ‘Hoe komt u bij die onzin?’

‘Had ik al verteld dat wij heel veel weten, Günther?’ Zijlstra grijnst gemeen. ‘Wij weten echt veel, jongen. Ook van jou.’

Op dat moment wordt er op de deur geklopt en komt Esterik binnen. Hij kijkt Zijlstra ernstig aan en zegt: ‘Kun je misschien even meekomen? Er zijn ontwikkelingen.’

‘Natuurlijk.’ Bij de deur draait Zijlstra zich om. ‘En jij blijft hier rustig zitten, Günther. Heel rustig!’




35


‘Het gaat prima,’ zegt Esterik in het tussenkamertje.

Graanoogst en Zijlstra kijken met hem mee door de doorkijkspiegels, die prima zicht bieden op de beide ondervraagden.

‘De Lange houdt zich goed,’ zegt Graanoogst. ‘Maar ze verwacht dan ook niet dat we zo meteen achter haar aan gaan.’ Zijlstra grijnst. ‘Die Günther schijt peuken. Volgens mij breekt hij als eerste.’

Esterik geeft hen allebei een uitdraai van de bestanden van Christie Zeilmaker. ‘Nu gaan we in ieder geval met scherp schieten. Probeer ze onderuit te halen.’ Op dat moment ziet hij dat Günther Carlier zijn mobiel uit zijn binnenzak haalt, en haastig voegt hij daaraan toe: ‘En nu meteen naar binnen, voordat ze elkaar kunnen bellen of sms’en.’




36


Zijlstra gaat de verhoorkamer in en zegt autoritair: ‘Wil je dat mobieltje wegdoen?’

‘Ja, maar ik —’

‘Niets mee te maken. Nu wegdoen, anders neem ik het in voor de duur van dit gesprek.’

‘Maar dat gaat zomaar niet!’ roept de jongeman verontwaardigd. ‘Ik heb ook rechten!’

‘Wij hebben hier wel wat anders te doen dan wachten tot jij klaar bent met je telefoongesprekjes, je sms’jes en weet ik wat niet allemaal meer! Is dat duidelijk!’ schreeuwt Zijlstra.

Geschrokken bindt de jongeman in. ‘Ja, meneer, maar —’

‘En hou je kop als ik aan het woord ben!’ Zijlstra zet een stoel achterstevoren naast die van Günther Carlier, gaat er wijdbeens op zitten en leunt met zijn armen over de leuning, zijn gezicht vlak bij dat van de ander. ‘Jij bent erbij, weet je dat, Günther?’

‘Hoe bedoelt u?’ Onwillekeurig deinst de jongeman een stukje terug.

‘Kijk maar eens!’ Zijlstra legt de prints goed zichtbaar op tafel. ‘Weet je wat dat zijn?’

‘Eh… Nee.’

‘Dat zijn klantenlijsten van Christie Zeilmaker, Günther, of Missy Christie, als je dat liever hoort.’ Hij wijst. ‘Dat hoef ik jou niet te vertellen, natuurlijk. Kijk, de codenamen van haar klanten, met hun voorkeuren en de bedragen die ze blijkbaar uitgeven. En vooral die laatste kolom vind ik interessant. Jij niet?’

De jongeman kijkt onzeker van het papier naar Zijlstra en weer terug. ‘Ik… Ik weet het niet.’

‘Ja, Günther, dat weet je wel.’ Zijlstra wacht even. ‘Die kolom geeft namelijk precies aan of Christie Zeilmaker zulke klanten wel of niet als werknemer van Fleurs de Lys afhandelde. Zie je wel: m, f of mf. Jij weet net zo goed als ik wat dat betekent, toch, Günther?’ En als de ander niet antwoordt, legt hij uit: ‘Dat betekent: f is Fleurs de Lys, m is maanlicht — oftewel moonlighting, oftewel freelance, oftewel buiten jullie om — en mf is een combinatie van die twee: soms in loondienst, soms voor zichzelf.’

Günther Carlier kijkt hem met grote ogen aan. ‘Echt… Ik weet hier helemaal niks van.’

‘Kom, kom, Günther, hebben jouw ouders je niet geleerd dat je eerlijk moet zijn? Vooral tegen politiemensen. Jouw bazin is heel wat eerlijker tegen ons. Want hoe dacht je dat wij aan deze papieren komen?’

De jongeman staart verbijsterd naar de prints.

‘Die hebben we van haar,’ gaat Zijlstra meedogenloos verder. ‘Zij heeft ons verteld dat Christie Zeilmaker bijkluste. Dat ze aan het moonlighten was. En dat ze dus tot de orde moest worden geroepen.’

Hij laat de zwaarte van deze uitspraken even tot de man doordringen voordat hij verdergaat. ‘En weet je wat ze ons nog meer vertelde, Günther?’

Er komt geen antwoord meer.

‘Ze vertelde ons ook dat ze iemand heeft voor zulke gevallen, iemand die ze kan inschakelen als een van de meisjes tot de orde geroepen moet worden. En jij weet wel wie dat is, hè, Günther.’ De jongeman schudt zijn hoofd en vraagt schor: ‘Mag ik nou eindelijk wat te drinken?’

‘Dat ben jij, Günther. Met je jiu jitsu en je krav maga. En je taser. Want dat heeft ze ons ook verteld: dat jij graag met een taser werkt. Heb je die nu soms bij je, Günther?’ En als de ander zijn hoofd afwendt, roept hij: ‘Moet ik je soms even fouilleren?’

Günther Carlier springt op. ‘Blijf met je poten van me af! Jullie kunnen me helemaal niks maken!’

Heel langzaam staat ook Zijlstra op. ‘Dat denk jij, Günther. Dat denk jij. En weet je wat ik denk? Dat jouw bazin jou mooi overal voor laat opdraaien. Want weet je wat ze mijn collega zojuist ook verteld heeft?’

De man kijkt hem in bange afwachting aan.

‘Dat jij een stukje bent gaan rijden, op de middag dat Christie Zeilmaker, Missy Christie, werd vermoord. Met de auto van je bazin. En dat je een bezoekje hebt gebracht aan de Albert Cuyp. Ongeveer, nee: precies op het moment dat Missy Christie daar vermoord werd met een taser. En dat je haar daarna het raam uit hebt gegooid.’

‘Dat is niet waar!’ roept de jongeman. ‘Dat is gewoon niet waar!’

‘O, dus je wilt beweren dat je bazin liegt? Dat je het niet gedaan hebt?’

‘Nee, ú liegt!’ Ineens is de man weer strijdvaardig. ‘Het is één grote leugen, wat u me vertelt! Mijn meesteres… mijn bazin zou nooit zoiets over mij zeggen!’




37


Graanoogst komt met een bezorgd gezicht terug aan de tafel en legt de prints naast zijn notitieboekje.

‘Ik moet u waarschuwen, mevrouw De Lange, dit gaat niet goed.’

Ze neemt hem lichtelijk ongerust op. ‘Hoe bedoelt u? Wat is er aan de hand?’

‘Uw eh… assistent heeft mijn collega het een en ander verteld. En ik weet eerlijk gezegd niet zeker wat ik daarvan moet denken.’

‘Wat dan?’

Graanoogst kijkt haar ernstig aan. ‘Hij zegt dat u Missy Christie een lesje wilde leren. Omdat ze langzamerhand meer voor zichzelf aan het werk was dan voor u.’

‘Dat is pure onzin!’

Zwijgend schuift Graanoogst de papieren naar haar toe en hij observeert haar terwijl ze die bekijkt.

‘Wat is dit?’ vraagt ze geïrriteerd.

‘Dat zijn prints van bestanden van Christie Zeilmaker. Die hebben we zojuist van uw assistent gekregen. Ik hoef u niet te zeggen wat die termen erop willen zeggen.’

‘Sommige van haar klanten hielden kennelijk van bondage en straf, andere waren voetfetisjisten, daar hebben we het toch al over gehad? Waarom geeft u me dit?’

‘Alleen al vanwege die laatste kolom.’ Hij wijst ernaar. ‘Daar staat precies wat ze voor u in loondienst deed en wat niet. En blijkbaar zijn er ook twijfelgevallen.’

Er bewegen spieren in de wangen van Vera de Lange. Dan schuift ze de papieren met een beslist gebaar terug naar Graanoogst.

‘Nou en? Wat bewijst dit?’

‘Dit bewijst dat u reden genoeg had om kwaad te zijn op Christie Zeilmaker. Ik begrijp heel goed dat u haar in het gareel wilde proberen te houden. Maar ik snap niet zo goed waarom u dat alléén hebt gedaan.’

Ze kijkt hem stomverbaasd aan. ‘Wat?’

‘Uw assistent zegt dat hij u er nog van probeerde te weerhouden. Maar dat u die middag toch in uw auto gestapt bent, geparkeerd hebt op de Gerard Dou en toen een bezoekje hebt gebracht aan Christie Zeilmaker. Dat de boel daar toen een beetje uit de hand is gelopen. En dat het allemaal heel anders zou zijn gelopen als hij erbij was geweest om u tegen te houden.’

‘Ach, wat lult die eikel!’ roept ze kwaad. ‘Als hij er dan zogenaamd niet bij was, hoe kan hij dan weten dat we geparkeerd stonden op de Gerard Doustraat?’

Aan de andere kant van de doorkijkspiegel balt Esterik in triomf zijn vuist en zegt: ‘Bingo! Goed zo, Oscar!’




38


Te laat beseft Vera de Lange dat ze zich versproken heeft. ‘Eh… Ik bedoel…’ probeert ze nog.

Maar Graanoogst schudt zijn hoofd, vouwt zijn handen en zegt vaderlijk: ‘Niet doen. Vertel me maar gewoon wat er gebeurd is, die middag. Want het was helemaal niet de bedoeling om haar te doden, toch?’

Ze buigt haar hoofd. ‘Nee, natuurlijk niet. Die meid was goud waard. Maar dat wist ze ook.’

‘Daarom kluste ze steeds meer bij.’

‘Ja, inderdaad.’ Ze veegt de haren uit haar gezicht. ‘Zo raar is dat niet. Dat heb ik zelf natuurlijk ook wel gedaan, en al die andere meiden doen het ook. Maar er zijn grenzen, meneer Graanoogst. Ik had de indruk dat ze heel Fleurs de Lys wilde uithollen, dat ze al onze grote klanten voor zichzelf hield. Ha! Als ze voor een van die jongens aan de Wallen had gewerkt, hadden ze haar allang een lesje geleerd.’

‘En nu hebt u dat gedaan.’

‘Nou ja, dat was de bedoeling. Haar een beetje bang maken, zodat…’ Met een zucht pakt ze de prints. ‘Moet u die bedragen zien! En ze deed er niet eens geheimzinnig over: kijk alleen maar naar dat appartement van haar! Ze dacht zeker dat we niet zonder haar konden. Dat ze daardoor alles kon maken.’

‘Wat is er nou precies gebeurd?’

‘Oké.’ De vrouw sluit even haar ogen, ademt diep in en vertelt: ‘We gingen naar haar toe, overdag, om te laten zien dat we gewoon wilden praten.’

‘Uw assistent was er ook bij?’

‘Ja, natuurlijk. Die kwal gaat altijd overal met me mee naartoe. Niet te geloven dat hij me nu zo verraden heeft!’

‘U belde dus aan en ze liet u binnen,’ dringt Graanoogst aan. ‘Klopt. We mochten zo doorlopen. Ze deed net alsof ze een paar goeie vrienden op bezoek had. Ik bedoel maar: ze liep daar rond in haar lingerie, een leuk setje trouwens. Ik dacht nog: het is maar goed dat Günther gay is. Ha!’

‘En wat zei ze toen u haar confronteerde met uw grieven?’

‘Mijn grieven? Ha! Dat is een mooie manier om het te noemen. Ik was pislink natuurlijk! Dat mens kostte me klauwen met geld! En ik had haar zelf nog wel begeleid, met die “specials” van d’r.’

‘Dus ik neem aan dat ze niet van plan was te gaan minderen met werken buiten uw bureau om?’

‘Nee, precies. Ze zei zelfs dat ze altijd ontslag kon nemen, als de werksfeer onprettig zou worden. In haar arbeidscontract staat een concurrentiebeding: als ze bij ons weg zou gaan, mocht ze geen van onze klanten meenemen. Maar daar lachte ze om. Volgens haar waren die klanten oud en wijs genoeg om zelf te beslissen waar ze het best aan hun trekken kwamen. Zo zei ze dat!’

‘En toen kwam de taser eraan te pas?’

‘O, dat heeft hij ook al verteld?’ Ze snuift verontwaardigd. ‘Laat ik u dit vertellen, meneer Graanoogst: het was echt helemaal onze bedoeling niet dat ze… We wilden haar alleen maar bang maken. Even goed laten schrikken.’

‘Met die taser.’

‘Ja. Die idioot van een Günther is gek op dat soort speeltjes. Deze had hij via internet gekocht in Amerika. Hij had al eens eerder zo’n ding gehad, maar dat had een beperkt voltage. Ik weet niet precies hoe dat met wettelijke normen zit, dat schijnt zo’n beetje per staat te verschillen in de vs. Nou ja, dit apparaat zal wel in Alaska worden gebruikt om grizzlyberen om te leggen.’

‘Want deze taser had een veel hoger voltage,’ begrijpt Graanoogst.

‘Ja, precies! Günther had dat hele ding nog nooit eerder gebruikt en kennelijk had hij hem op maximum gezet, zoiets. In ieder geval ging het helemaal mis. Hij zette dat ding tegen haar hals, en ze lachte ons gewoon uit!’ Ze drukt met haar wijsvinger tegen de zijkant van haar eigen hals. ‘Toen drukte Günther dus op dat knopje en bam! Een enorme ontlading. Hij schrok er zelf van. Ik had eerst niet in de gaten dat er iets verkeerd ging, maar toen zag ik dat Günther zijn taser op de grond liet vallen.’

‘En Christie Zeilmaker?’

Ze kijkt somber. ‘Dat zal ik nooit meer vergeten, zolang ik leef. Ze schokte heel erg en keek met grote schrikogen naar me. Ineens was het alsof er iets in haar brak. Ze wankelde naar achteren, hield zich nog heel even vast en stortte zo door het open raam naar buiten. Günther heeft nog geprobeerd om haar tegen te houden. Hij stond daar maar bij dat raam naar beneden te kijken. Ik verwachtte eigenlijk dat er ieder moment iemand op straat zou gaan gillen. Maar vreemd genoeg bleef het stil.’

‘U had de politie kunnen bellen.’

Met een schamper wegwerpgebaar zegt ze: ‘En dan wat? Sorry, agent, we waren haar een beetje aan het bang maken met onze taser en toen viel ze zomaar uit het raam? Schiet nou toch op!’

‘En dus bent u sporen gaan wissen.’

‘Ja, wat moesten we anders? We hadden geen handschoenen aan, dus heb ik nog geprobeerd zo veel mogelijk vingerafdrukken weg te poetsen. En ik heb Günther al haar computerspullen en ook haar tasje en zo in een doos laten gooien, die we hebben meegenomen. Om het jullie maar zo moeilijk mogelijk te maken.’

‘Wat is er met die spullen gebeurd?’

‘Het meeste hebben we weggegooid. Die taser ook, natuurlijk. We zijn niet gek. Maar ja, toen wist ik natuurlijk nog niet dat Günther me zo zou verraden. De lul!’




39


Even later worden de twee arrestanten weggevoerd. Günther Carlier probeert de blik van zijn bazin te vangen. Maar zij werpt hem een woedend ‘Klootzak!’ toe en tot zijn grote schrik negeert ze hem verder totaal.

Esterik gaat tussen de twee rechercheurs in staan en slaat hen allebei op de schouders. ‘Goed gedaan, mannen. Dat noem ik nog eens teamwork!’

‘Graag gedaan,’ zegt Zijlstra. ‘De rest van het papierwerk doe ik morgenochtend wel. Nu ben ik eerst aan een biertje toe. Jij ook, Oscar?’

‘Nou vooruit, eentje dan.’ Graanoogst kijkt op zijn horloge ‘Mijn warme maaltijd staat nu toch al in de magnetron. ‘Ga jij ook mee, Leo?’

De wachtcommandant kijkt naar Zijlstra, maar die glimlacht naar hem. ‘Oké, jongens, voor deze ene keer. Omdat ik binnenkort wegga!’




40


De volgende ochtend is Zijlstra ruim voor halfnegen op het bureau. Voordat hij de kans krijgt om de trap naar boven te nemen, wordt hij geroepen.

‘Goedemorgen, Hendrick met ceekaa.’

Glimlachend draait hij zich om. ‘Blij je te zien, Ingrid van den Bogaert. Gaat het weer een beetje?’

Ze loopt naar de koffieautomaat en tapt ongevraagd een bekertje vol voor hem. ‘Vind je het raar dat ik kwaad was? Eerst zeg je al die dingen tegen me en vervolgens zie je me niet meer staan.’

‘Dat was niet expres! Echt, ik —’

‘Ja, laat maar.’ Ze neemt zelf ook koffie. ‘Maar misschien kun je je voorstellen dat ik niet zo blij was, omdat ik op zo’n manier een vriend kwijtraakte.’

‘Je bent helemaal geen vriend kwijt,’ werpt hij tegen. ‘Ik wil je nog altijd graag zien.’

‘Ja, maar jij wilt veel meer.’

‘Op zich wel.’ Hij kijkt om zich heen, neemt dan een slok en merkt dat de koffie nog te heet is. ‘Oei.’ Vervolgens glimlacht hij naar haar. ‘Als we maar duidelijk genoeg zijn tegenover elkaar hoeven er wat mij betreft geen problemen te zijn.’

‘Dus je wilt nog wel eens met me uit. Zonder dat je meteen meer van me wilt, bedoel ik.’

Hij knikt. ‘Moet kunnen. Als je maar niet van me verlangt dat ik bij je op bezoek kom en meteen de beste vriend van je man word of zo.’

Ze lacht haar parelende lach. ‘Nee, dat had ik al begrepen. Wees maar niet bang.’

‘Goedemorgen, samen!’ klinkt het achter hen.

‘Goedemorgen, Oscar,’ groet Zijlstra terug. ‘Leuk dat je ook nog even hebt kunnen komen.’ Hij gaat naar zijn collega en roept over zijn schouder: ‘Ik zie je nog!’

‘Yo!’ roept ze terug.

‘Jij verandert ook nooit, hè?’ zegt Graanoogst. ‘Niet echt, tenminste.’

‘Nou ja, zeg!’ Zijlstra lacht. ‘Ik ben toch op tijd, of niet?’

‘Zo, jij hebt goed geslapen!’ Graanoogst grijnst. ‘Dat scheelt, dan hoef je dat straks niet meer in de auto te doen.’

Samen gaan de twee mannen de trap op. Ze hangen hun jassen op in hun werkkamer en lopen de koffiekamer binnen.

Bij de koffieautomaat staan Ringeling en Karadag. Allebei beginnen ze demonstratief te applaudisseren als het tweetal binnenkomt. De Jong staat op van de computer en voegt zich bij hen.

‘Goed gedaan, heren,’ zegt Ringeling vrolijk. ‘Jullie hebben wel een bakje koffie verdiend. O, jij hebt al, zie ik.’

Zijlstra houdt het nog volle plastic bekertje omhoog. ‘Ja, ik kwam een bekende tegen in de hal.’

‘Een vrouwelijke bekende, zeker?’ Ze lacht uitdagend.

‘Natuurlijk,’ antwoordt Graanoogst. ‘Dacht je dat een man zo gek zou zijn om hem koffie te geven?’

De andere politiemensen in de koffiekamer kijken verbaasd op van de vrolijkheid bij het kleine aanrecht.

Karadag schenkt iedereen bij uit de koffiepot en vraagt: ‘Dus jullie hebben gisteravond ineens die hele zaak rond gekregen?’

‘Ach,’ zegt Zijlstra grijnzend, ‘een goeie tip, een goed idee, een paar goeie politiemensen, en de boeven zijn kansloos. Hoe is het eigenlijk met jullie zaak?’

‘Nog niks,’ antwoordt De Jong. ‘Maar Leo zei dat jullie lekker tekeer waren gegaan met die verhoren.’

‘Zei Leo dat?’ vraagt Zijlstra verbaasd.

De Jong knikt. ‘Hij vroeg ook of we hier na de koffie nog even wilden blijven. Dan kan hij iemand aan ons voorstellen.’

‘Zou zijn opvolger al bekend zijn?’ vraagt Graanoogst zich hardop af. ‘Daar had hij gisteravond dan wel wat van mogen zeggen, toen hij met ons in de kroeg zat.’

Nu is het Karadag die verbaasd is: ‘Zijn jullie met Leo naar de kroeg geweest?’

‘Jazeker!’ zegt Graanoogst. ‘En hij lustte graag een pilsje, moet ik zeggen. Toch, Hendrick?’

‘Mij hoor je niet klagen,’ antwoordt Zijlstra. ‘Zo had ik Leo nog niet eerder gezien.’

Op dat moment gaat de deur van de koffiekamer open en stapt Leo naar binnen, in gezelschap van Carla van Amerongen en een roodharige vrouw.

Meteen vallen de gesprekken stil. Graanoogst en Zijlstra wisselen een snelle blik.

‘Dag, allemaal,’ groet Esterik. ‘Mag ik jullie voorstellen: dit is mijn opvolgster op deze afdeling: Vera Keizer.’

Allemaal nemen ze de nieuwkomer op. Vera Keizer is een aantrekkelijke vrouw met rood haar, een intelligent gezicht en een strak figuur, hoewel ze beslist ouder is dan de vrouwelijke rechercheurs.

‘Carla van Amerongen heb je al ontmoet,’ vervolgt Esterik, ‘die hebben we onderweg hierheen uit haar kamer geplukt.’

‘Ja,’ zegt Van Amerongen quasiverongelijkt, ‘een mens kan hier niet eens rustig de administratie bijwerken, of je moet zo nodig worden voorgesteld aan weer een nieuwe superieur.’ Ze grinniken, maar iedereen is vooral nieuwsgierig.

‘Dit is Harry de Jong,’ gaat Esterik verder, ‘onze oudste getrouwe. Hij werkt meestal samen met Mustafa Karadag, zeg maar Moessi.’

‘Aangenaam,’ zegt Keizer, terwijl ze de beide mannen de hand schudt. ‘Leuk om met jullie kennis te maken.’

Esterik maakt een presenterend gebaar naar Ringeling. ‘Dit is Latifa Ringeling, de partner van Carla van Amerongen. Zij vormen een dynamisch duo.’

Nadat ook die twee vrouwen elkaar een hand hebben gegeven, zegt Esterik: ‘En dan hebben we er nog twee over. Deze formidabele man is Oscar Graanoogst.’

‘Oscar en ik hebben elkaar ooit al ontmoet,’ reageert Keizer vriendelijk. ‘Mijn afdeling heeft wel eens met hem samengewerkt.’

‘Dat was met die zaak van de vermoorde marktmeester,’ herinnert Graanoogst zich.

‘Inderdaad. Maar leuk om je hier weer te zien.’

‘Wederzijds.’ Graanoogst knikt haar met een brede glimlach toe.

‘En dan ten slotte Hendrick Zijlstra, met ceekaa,’ stelt Esterik hem voor. ‘Ons enfant terrible. Voor hem heb ik je al gewaarschuwd: Zijlstra is een heel waardevolle kracht, maar wel een beetje een vrijbuiter.’

Vera Keizer doet een stap naar Zijlstra toe en bekijkt hem van onder tot boven. Op zijn beurt kijkt hij haar schaamteloos aan. Ze schudt hem de hand en houdt die langer vast dan nodig is. ‘Aangenaam kennis te maken, Hendrick Zijlstra. Je hoort dat ik al voor je gewaarschuwd ben. Dat was ik overigens al, maar dat zal je niet verbazen.’

‘En dat heeft je er toch niet van weerhouden om deze baan aan te nemen?’ vraagt hij glimlachend.

‘Welnee.’ Eindelijk laat ze zijn hand los. ‘Ik ben niet zo bang voor vrijbuiters. Had Leo jullie al verteld dat ik jarenlang met De Cock heb samengewerkt?’

Ze grinniken allemaal.

‘Dus jij denkt: als ik de oom aankan, zal het neefje wel niet zo’n probleem vormen?’ vraagt De Jong vrolijk.

De ogen van Keizer houden Zijlstra vast. ‘Zulke dingen weet je pas zeker als je er ervaring mee hebt opgedaan. Maar tot nog toe heb ik geen reden om te verwachten dat ik de boel hier niet in de hand zou kunnen houden.’

Karadag joelt en Zijlstra voelt dat hij een kleur krijgt.

Snel zegt hij: ‘Ik heb ook nog een vraag, als dat niet te brutaal is.’

Een vaag glimlachje speelt om haar lippen. ‘Als het inderdaad niet te brutaal is, mag je hem van mij stellen. Of je een antwoord krijgt, is een tweede.’

‘Oké,’ zegt Zijlstra. ‘Ik vroeg me af of je haar van nature rood is, of uit een potje?’

‘Dat was je vraag?’ Vera Keizer kijkt even naar de anderen. ‘Je kunt zien dat je mij nog niet gewend bent, Hendrick. Anders zou je weten dat alles aan mij puur natuur is. Alles.’

Luid gejoel en gelach klinkt op in de koffiekamer.

Esterik legt zijn hand op de schouder van Zijlstra en zegt: ‘Ik geloof dat ik de afdeling met een gerust hart kan achterlaten. Keizer — Zijlstra 1–0.’

‘Maar de wedstrijd is nog niet gespeeld,’ is het gevatte antwoord van Zijlstra.

‘Gelukkig niet,’ zegt Keizer met een grijns. ‘Ik ben net binnen!’